موحد در نامه ای عنوان کرد؛
ﺣﺴﯿﻦ ﭘﻨﺎﻫﯽ ﯾﺎر ﮔﺮﻣﺎ دﯾﺪﻩ ، دﻟﺴﻮﺧﺘﻪ ﻣﺎدر، ﺧﯿﮕﻮل روﻏﻨﯽ ﺑﻪ دوش و ﻧﺎﻃﻖ ﻫﯽ ﻫﯽ ﭼﻮﭘﺎﻧﺎن و زﻧﮕﻮﻟﻪ و دارای ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان دژکوه ، ﮔﻔﺖ آن ﭼﻪ را ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ، ﻧﻮﺷﺖ ، ﺧﻮاﻧﺪ ، بازی ﮐﺮد ، ﺑﺎزی ﮔﺮداﻧﺪ و ﮐﺎرﮔﺮدان ﺷﺪ ﻫﻤﻪ داﺷﺘﻪ ﻫﺎی وﻻﯾﺖ ﮐﻬﮕﯿﻠﻮﯾﻪ را.
به گزارش پایگاه خبری آوای رودکوف ؛ حجت الاسلام سید محمد موحد در نامه ای که در کانال شخصی وی منتشر شد با عنوان حسين پناهی از منظر ﺳﯿﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻮﺣﺪ نوشت:
ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ از ﭼﺮﺧﺶ زﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺳﮑﻮن ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻣﯽ رﺳﯿﻢ و ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ را ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮﯾﯽ ﺑﯽ ﺳﻮ ﻃﻠﺐ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ روﯾﺎﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺲ و ﻧﮕﺎﻫﻬﺎ ﻣﺒﻬﻮت و ﻋﻘﺪﻩ ﻫﺎ ﮔﺮﻩ ﻣﯽ ﺧﻮرﻧﺪ و وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ درﻣﺎﻧﺪﮔﯽ اﻧﺴﺎن و اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ﻣﯽ رﺳﯿﻢ و ﯾﺎ روح ﺑﯿﮑﺮان را ﻓﺎرغ از ﺟﺴﻢ ﺧﺎﮐﯽ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ,اﯾﻦ اﻧﺪﯾﺸﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ راﻫﺒﺮ ﺷﺪﻩ و ﻣﺴﯿﺮ ﺳﯿﺮو ﺳﻠﻮک ﻗﻠﻢ را ﺑﻪ ﻫﺮ ﮔﺮﻩ ﮔﺸﺎﯾﯽ ﺑﻨﻬﻔﺘﻪ در ﻧﻬﺎد آدﻣﯿﺖ وا داﺷﺘﻪ و ﻓﮑﺮ را و ﺗﻔﮑﺮ را ﺑﻪ ﭼﺮﺧﺶ و ﭘﯿﭽﺶ ﺳﺮﺧﺲ ﻫﺎ ﻣﯽ راﻧﺪ.
ﻣﺎ ﭼﯿﺴﺘﯿﻢ ﺟﺰ ﻣﻠﮑﻮﻟﻬﺎی ﻓﻌﺎل ذﻫﻦ / زﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮات ﮐﻬﮑﺸﺎﻧﻬﺎ را ﻣﻐﺸﻮش ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ! » و ﯾﺎ در ﺳﺮاﯾﯽ دﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﺳﺮاﯾﺪ: ﭼﻪ دارازﻩ ﺳﺎﯾﻪ ام ، ﭼﻪ ﻏﺮﯾﺒﻢ روی اﯾﻦ ﺧﻮﺷﻪ ﺳﺮخ ، ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد، ﯾﻪ ﭼﯿﺰی دﺳﺘﻢ ﺑﻮد ، ﮐﺠﺎ از دﺳﺘﻢ رﻓﺖ ؟ ﺗﻠﺦ ﺗﻠﺨﻢ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺧﺎرک ﺳﺒﺰ،ﺳﺮدﻣﻪ و می دوﻧﻢ ﻫﯿﭻ زﻣﺎﻧﯽ دﯾﮕﻪ ﺧﺮﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻮم و ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﭼﻪ زﯾﺒﺎ ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﻠﮑﻮﻟﯽ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻠﻘﺖ واﻗﻊ در زﻣﯿﻦ ﮐﻪ در ﻗﺮآن ﻧﯿﺰ آﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﭘﺮﺳﺶ اﺷﺒﺎح و اﺷﯿﺎء و درﺧﺖ و حتی رﯾﺰﺗﺮﯾﻦ ﺷﯽء در زﻣﯿﻦ و ﭼﻪ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪاﻧﻪ و اﺳﺘﺎداﻧﻪ و اﻧﺪﯾﺸﻤﻨﺪاﻧﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻠﮑﻮل را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ و ﺟﺬب ﮐﻬﮑﺸﺎﻧﻬﺎ و ﺟﻦ و اﻧﺲ ﻣﺎوراء اﻟﻄﺒﯿﻌﺖ ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ.ﭼﻪ درازﻩ ﺳﺎﯾﻪ ام ﮔﺬر ، ﺑﻮد ، ﻫﺴﺖ ، ﻧﺒﻮد ﻓﻨﺎﯾﯽ و ﯾﺎ زﻣﺎن را ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮐﺸﯿﺪ ﺣﺘﯽ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ داﺷﺘﻪ در ﭘﻬﻨﻪ ﺳﺮخ زﻧﺪﮔﯽ در ﺳﻮال ﻃﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد ، ﯾﻪ ﭼﯿﺮی دﺳﺘﻢ ﺑﻮد ﮐﺠﺎ ازدﺳﺘﻢ رﻓﺖ ؟ ﺑﺴﻨﺪﻩ ﻧﮑﺮد و ﻗﺎﻧﻊ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ،ﺧﻮد را درﮔﺬر زﻧﺪﮔﯽ در ﺧﻮاب ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ و ﺑﻪ ﭘﯿﺸﯿﻨﯿﺎن ، ﻣﺎ و ﻧﺴﻞ ﺑﻌﺪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ آن ﭼﯿﺰی ﮐﻪ دﺳﺘﻤﺎن ﺑﻮد ﻋﻘﻠﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﻤﺎن دادﻧﺪ و ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ را درک ﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺮ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﻣﺎ اﻓﺰودﻩ ﻧﺸﻮد و ﻧﮕﻮﯾﯿﻢ ﮐﺠﺎ از دﺳﺘﻢ رﻓﺖ .ﺣﺴﯿﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد ﻇﺮﯾﻒ ﻧﮕﺎرش ﮐﺮد دﻗﯿﻖ ، ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺧﻠﻮت و ﺧﺮوﺷﯿﺪ ﺑﺮﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮدن ، ﺗﺎ ﻣﺎ اﺳﺘﺎن ﻣﺎ و دﯾﺎر و اﯾﻞ و ﺗﺒﺎر ﻣﺎ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺧﻠﻖ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﻠﯿﺖ و ﻣﻠﺖ ﻣﺎ اﻧﺪﯾﺸﻪ ای ﺑﻪ ﺛﺒﺖ رﺳﺎﻧﺪ ﺑﺮﺟﻬﺎن و ﻫﺰار و اﻧﺪی دﯾﺪﮔﺎﻩ اﯾﻦ ﺟﻬﺎﻧﯽ و آن دﯾﺎری ﺗﺎ ﻫﯿﭻ ﺑﺰرﮔﯽ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ را راﻫﯽ دراز و ﺷﮕﺮف ﺧﻠﻖ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد ﮔﻮﯾﺪ:ﺗﺎ اﺑﺪﯾﺖ راﻫﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ و ﺧﻠﻘﻨﺶ ﺷﺪﮔﺎن ﻣﮑﺘﻮﺑﻪ اش ﯾﺎ ﻫﻤﺎن ﮐﺘﺎب ﻫﺎﯾﺶ را ﺗﻘﺪﯾﻢ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ.
ﺣﺴﯿﻦ ﭘﻨﺎﻫﯽ ﯾﺎر ﮔﺮﻣﺎ دﯾﺪﻩ ، دﻟﺴﻮﺧﺘﻪ ﻣﺎدر، ﺧﯿﮕﻮل روﻏﻨﯽ ﺑﻪ دوش و ﻧﺎﻃﻖ ﻫﯽ ﻫﯽ ﭼﻮﭘﺎﻧﺎن و زﻧﮕﻮﻟﻪ و دارای ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان دژکوه ، ﮔﻔﺖ آن ﭼﻪ را ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ، ﻧﻮﺷﺖ ، ﺧﻮاﻧﺪ ، بازی ﮐﺮد ، ﺑﺎزی ﮔﺮداﻧﺪ و ﮐﺎرﮔﺮدان ﺷﺪ ﻫﻤﻪ داﺷﺘﻪ ﻫﺎی وﻻﯾﺖ ﮐﻬﮕﯿﻠﻮﯾﻪ را. ﺣﺴﯿﻦ ﭘﻨﺎﻫﯽ را دﯾﺪم و آﺷﻨﺎ ﺷﺪم در ﺣﺠﺮ ﺑﻐﻞ دﺳﺘﯽ ﺑﺎ اﻧﺘﻈﺎر ﭘﻮﺷﯿﺪن ﻋﻤﺎﻣﻪ ای ، ﻋﺒﺎ و ﻗﺒﺎ ﺑﺮای ﻓﻬﻤﺎﻧﺪن ﺑﻘﺎء. در ﻫﻤﺎن دوران ﻃﻠﺒﮕﯽ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺑﻮد واﻓﻖ دﯾﺪش را وﺳﯿﻊ و ﻧﺎﻣﺤﺪود ﮐﺮدﻩ ﺗﺎ ﮐﻪ روزی ﮔﻔﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﻓﺮاﺳﻮی دﯾﻮار ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎ را ﺑﺒﯿﻨﻢ،ﺟﻨﮓ ﺷﺪ و دﻓﺎع,ﺣﺴﯿﻦ ﭘﺎﺳﺪار و ﻣﺎ ﻗﺎﺿﯽ از در ﻗﻀﺎ و ﺑﺎز دﯾﻮار ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ و ﺟﻨﮓ را ﻣﺤﺪود دﯾﺪ ﺑﻪ ﯾﮏ اﻓﻖ و دﻧﺒﺎل ﺟﻬﺎن ﺑﯿﻨﯽ ﻣﻄﻠﻘﯽ ﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﮐﻪ از درﯾﭽﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ روﺳﺘﺎﻫﺎ و دژﮐﻮﻫﻬﺎ و ﺳﻮق ﻫﺎ و دﻫﺪﺷﺖ و ﺑﻮﯾﺮ اﺣﻤﺪ و ﮔﭽﺴﺎران ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺖ ( دوﻣﺮﻏﺎﺑﯽ در ﻣﻪ ) و ﻧﻬﺎﯾﺘﺎ ﺗﻤﺎم ﮐﺮد ﺑﺎ ( آوازی در ﻣﻪ ) .او ﺗﻤﺎم ﮐﺮد؛اﻣﺎ ﭼﺮﺧﺶ زﻣﯿﻦ را,اﻣﺎ ﺳﻮی و ﺑﯽ ﺳﻮ را,اﻣﺎ اﻧﺘﻈﺎر را,اﻣﺎ ﺟﺴﻢ ﺧﺎﮐﯽ را وﻟﯽ ﺣﺴﯿﻦ ﭘﻨﺎﻫﯽ زﻧﺪﻩ ﺷﺪ زﻧﺪﮔﯽ را ، ﭼﻮن ﺗﻮﻟﺪ او اﻣﺮوز ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﺎ ( ﻣﻦ و ﻧﺎزی )، ﺑﺎ ﺳﺎﯾﻪ ای دراز ، ﺑﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎی ﮐﻪ ﺧﯿﺮﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺮ ﻓﻀﻠﻪ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﺮ روﻏﻦ ﭘﯿﺮزن ، او اﻣﺮوز ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪ ﺑﺎ ﻇﻬﻮر اﻧﺪﯾﺸﻪ اش و ﻗﻠﻢ و ﻓﮑﺮ ودراﯾﺘﺶ .او آﻣﺪ و رﻓﺖ و رﻓﺖ ، ﻣﺎ آﻣﺪﯾﻢ و ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ و ﺧﻮاﻫﯿﻢ رﻓﺖ,آﻧﻬﺎ ﻣﯽ آﯾﻨﺪ و ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ و ﻣﯽ روﻧﺪ,اﻣﺎ ﭼﻪ زﯾﺒﺎﺳﺖ ﺻﺪای ﮐﭗ ﮐﭗ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﺧﻠﻖ ﻧﻤﺎﯾﺪ و ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ را ﺻﺎف و زﻻل ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ و ﺑﺮ آﯾﯿﻨﻪ اش هستی ﺧﻮد را ﺻﺪای ﺷﮑﺴﺘﻦ ﻗﻠﺐ ﺣﺴﯿﻦ ﭘﻨﺎﻫﯽ را ﺑﺎرﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ و دﯾﺪﯾﻢ ﺻﺪای ﺷﮑﺴﺘﻦ دل و دﯾﺪﮔﺎن و ﺗﻦ ﻧﺤﯿﻒ و ﻇﺮﯾﻔﺶ را ﺗﺎ آﯾﯿﻨﻪ ﭘﺎک زﻧﺪﮔﯽ را ﺑﺮ ﻣﺎ روﺷﻦ ﻧﻤﺎﯾﺪ و ﺷﯿﺸﻪ ﺑﺪون ﻏﻞ و ﻏﺶ ﺑﺮزخ را ﺗﺎ از ﭘﺸﺖ ان ﺑﻪ اﺑﺪﯾﺖ دﺳﺖ ﯾﺎﺑﯿﻢ . زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻨﺪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﮐﻮﺗﺎﻩ و ﮐﻮﭼﮏ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ دل ﺑﺴﺘﻦ و ﺧﯿﺎﻻت و ﻫﻮس ﻫﺎ و ﻃﻌﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﻫﯿﭻ ﻫﯿﭻ ﺑﯿﺶ ﻧﯿست ، ﭘﺎ را از ﮐﻔﺶ ﺑﺰرگ در آورﯾﻢ و اﯾﻦ ﮔﺬر زﻧﺪﮔﯽ را ﺗﻮﺷﻪ ای ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ اﺑﺪﯾﺖ راﻫﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ. ﻗﺸﻮن آﻣﺪﻧﺪ و ﻟﺸﮑﺮ ﺻﻒ ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ اﺳﺒﺎب و دار و ﻧﺪار ﺣﺴﯿﻦ ﭘﻨﺎﻫﯽ دژﮐﻮﻩ را ﺑﻪ دﯾﺎرش ﺑﺒﺮﻧﺪ ... درﯾﻎ از ﭘﺮ ﺷﺪن ﯾﮏ واﻧﺖ ﮐﻮﭼﮏ !... آﻩ ! ﮐﻪ اﮔﺮ اﻧﺪﯾﺸﻪ اش را ﺑﺨﻮاﻫﯿﻢ ﺣﻤﻞ ﮐﻨﯿﻢ ، ﮐﺎﻣﯿﻮن ﻫﺎ و ﺗﺮﯾﻠﺮ ﻫﺎ و حتی ﮐﻒ ﺻﺤﻨﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﮔﯿﺘﯽ را ﻫﻢ ﮐﻢ داﺷﺘﯿﻢ.
ﻣﻦ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻣﻘﺎم وﮐﺎﻟﺖ ﻣﺮدم در ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرای اﺳﻼﻣﯽ ، او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﺗﻮاﻧﻤﻨﺪ ، داﻧﺸﺠﻮﯾﺎن اﺳﺘﺎن ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺘﺠﺴسین، اﻓﮑﺎر ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻗﻮم ﻟﺮ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﻫﺎ و داﺷﺘﻪ ﻫﺎ ، ﻫﻤﻪ ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ و ﻣﯽ ﺧﻮاﻫیم ﻓﺮﻫﻨﮓ اﻧﺴﺎﻧﯽ ، ﭘﺎک و زﻻل ﻣﻨﻄﻘﻪ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﻤﺒﻞ اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﯿﺎن ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻧﻤﺎﯾﯿﻢ ﺗﺎ آباداﻧﯽ ای دﯾﮕﺮ ﯾﺎﺑﯿﻢ و ﺷﻬﺮ ﺧﻮد را ﻧﻮ ﻧﻤﺎﯾﯿﻢ.
ﺣﺴﯿﻦ ﭘﻨﺎﻫﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮد ، اﻣﺮوز ﻧﻮﺑﺖ من و ﺷﻤﺎ و ﻧﺴﻞ ﻣﺘﺤﻮل ﮔﺮ دﯾﺎر و ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﺎن ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ اﮔﺮ ﺑﺮ ﻗﺒﺮ ﭘﻨﺎﻫﯽ رﻓﺘﯿﻢ اﻓﻖ را دراز كرده و از ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ واﻗﻊ در ﺳﻮق ﮐﻬﮕﯿﻠﻮﯾﻪ ، دژﮐﻮﻩ را ﻧﻈﺎرﻩ ﮐﻨﯿﻢ. ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪا و اﺑﻬﺖ آن ﺑﺮسيم و اﻣﺎ از دژﮐﻮﻩ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﯿﻢ ﻓﻘﺮ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ و ﭘﺎﮐﯽ ، ﻣﺤﺮوﻣﯿﺖ از ﮐﺎخ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ و ﻏﻨﯿﺖ از اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ، دﻧﯿﺎ را دﻧﯿﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ و ﻋﻘﺒﯽ و ﮔﺬر ، ﺣﺴﯿﻦ ﭘﻨﺎﻫﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ... و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﺰاران ﮐﻮدک ﮐﻨﺠﮑﺎو... ﺑﻪ اﻣﯿﺪ آﻧﮑﻪ ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ ﻓﮑﺮ و اﻧﺪﯾﺸﻪ او را زﻧﺪﻩ ﻧﮕﻪ دارﯾﻢ. ان ﺷﺎاللهء ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن او را ﺑﻪ ﮔﻠﺴﺘﺎﻧﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻧﻤﺎﯾﯿﻢ ﺗﺎ ﮐﻪ ﻣﺤﻠﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺒﻞ اﺳﺎﻃﯿﺮی اﺳﺘﺎن و ﮐﺸﻮرﻣﺎن
سيد محمد موحد
مردادماه 1383
ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ از ﭼﺮﺧﺶ زﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺳﮑﻮن ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻣﯽ رﺳﯿﻢ و ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ را ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮﯾﯽ ﺑﯽ ﺳﻮ ﻃﻠﺐ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ روﯾﺎﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺲ و ﻧﮕﺎﻫﻬﺎ ﻣﺒﻬﻮت و ﻋﻘﺪﻩ ﻫﺎ ﮔﺮﻩ ﻣﯽ ﺧﻮرﻧﺪ و وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ درﻣﺎﻧﺪﮔﯽ اﻧﺴﺎن و اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ﻣﯽ رﺳﯿﻢ و ﯾﺎ روح ﺑﯿﮑﺮان را ﻓﺎرغ از ﺟﺴﻢ ﺧﺎﮐﯽ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ,اﯾﻦ اﻧﺪﯾﺸﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ راﻫﺒﺮ ﺷﺪﻩ و ﻣﺴﯿﺮ ﺳﯿﺮو ﺳﻠﻮک ﻗﻠﻢ را ﺑﻪ ﻫﺮ ﮔﺮﻩ ﮔﺸﺎﯾﯽ ﺑﻨﻬﻔﺘﻪ در ﻧﻬﺎد آدﻣﯿﺖ وا داﺷﺘﻪ و ﻓﮑﺮ را و ﺗﻔﮑﺮ را ﺑﻪ ﭼﺮﺧﺶ و ﭘﯿﭽﺶ ﺳﺮﺧﺲ ﻫﺎ ﻣﯽ راﻧﺪ.
ﻣﺎ ﭼﯿﺴﺘﯿﻢ ﺟﺰ ﻣﻠﮑﻮﻟﻬﺎی ﻓﻌﺎل ذﻫﻦ / زﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮات ﮐﻬﮑﺸﺎﻧﻬﺎ را ﻣﻐﺸﻮش ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ! » و ﯾﺎ در ﺳﺮاﯾﯽ دﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﺳﺮاﯾﺪ: ﭼﻪ دارازﻩ ﺳﺎﯾﻪ ام ، ﭼﻪ ﻏﺮﯾﺒﻢ روی اﯾﻦ ﺧﻮﺷﻪ ﺳﺮخ ، ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد، ﯾﻪ ﭼﯿﺰی دﺳﺘﻢ ﺑﻮد ، ﮐﺠﺎ از دﺳﺘﻢ رﻓﺖ ؟ ﺗﻠﺦ ﺗﻠﺨﻢ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺧﺎرک ﺳﺒﺰ،ﺳﺮدﻣﻪ و می دوﻧﻢ ﻫﯿﭻ زﻣﺎﻧﯽ دﯾﮕﻪ ﺧﺮﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻮم و ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﭼﻪ زﯾﺒﺎ ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﻠﮑﻮﻟﯽ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻠﻘﺖ واﻗﻊ در زﻣﯿﻦ ﮐﻪ در ﻗﺮآن ﻧﯿﺰ آﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﭘﺮﺳﺶ اﺷﺒﺎح و اﺷﯿﺎء و درﺧﺖ و حتی رﯾﺰﺗﺮﯾﻦ ﺷﯽء در زﻣﯿﻦ و ﭼﻪ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪاﻧﻪ و اﺳﺘﺎداﻧﻪ و اﻧﺪﯾﺸﻤﻨﺪاﻧﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻠﮑﻮل را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ و ﺟﺬب ﮐﻬﮑﺸﺎﻧﻬﺎ و ﺟﻦ و اﻧﺲ ﻣﺎوراء اﻟﻄﺒﯿﻌﺖ ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ.ﭼﻪ درازﻩ ﺳﺎﯾﻪ ام ﮔﺬر ، ﺑﻮد ، ﻫﺴﺖ ، ﻧﺒﻮد ﻓﻨﺎﯾﯽ و ﯾﺎ زﻣﺎن را ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮐﺸﯿﺪ ﺣﺘﯽ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ داﺷﺘﻪ در ﭘﻬﻨﻪ ﺳﺮخ زﻧﺪﮔﯽ در ﺳﻮال ﻃﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد ، ﯾﻪ ﭼﯿﺮی دﺳﺘﻢ ﺑﻮد ﮐﺠﺎ ازدﺳﺘﻢ رﻓﺖ ؟ ﺑﺴﻨﺪﻩ ﻧﮑﺮد و ﻗﺎﻧﻊ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ،ﺧﻮد را درﮔﺬر زﻧﺪﮔﯽ در ﺧﻮاب ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ و ﺑﻪ ﭘﯿﺸﯿﻨﯿﺎن ، ﻣﺎ و ﻧﺴﻞ ﺑﻌﺪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ آن ﭼﯿﺰی ﮐﻪ دﺳﺘﻤﺎن ﺑﻮد ﻋﻘﻠﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﻤﺎن دادﻧﺪ و ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ را درک ﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺮ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﻣﺎ اﻓﺰودﻩ ﻧﺸﻮد و ﻧﮕﻮﯾﯿﻢ ﮐﺠﺎ از دﺳﺘﻢ رﻓﺖ .ﺣﺴﯿﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد ﻇﺮﯾﻒ ﻧﮕﺎرش ﮐﺮد دﻗﯿﻖ ، ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺧﻠﻮت و ﺧﺮوﺷﯿﺪ ﺑﺮﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮدن ، ﺗﺎ ﻣﺎ اﺳﺘﺎن ﻣﺎ و دﯾﺎر و اﯾﻞ و ﺗﺒﺎر ﻣﺎ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺧﻠﻖ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﻠﯿﺖ و ﻣﻠﺖ ﻣﺎ اﻧﺪﯾﺸﻪ ای ﺑﻪ ﺛﺒﺖ رﺳﺎﻧﺪ ﺑﺮﺟﻬﺎن و ﻫﺰار و اﻧﺪی دﯾﺪﮔﺎﻩ اﯾﻦ ﺟﻬﺎﻧﯽ و آن دﯾﺎری ﺗﺎ ﻫﯿﭻ ﺑﺰرﮔﯽ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ را راﻫﯽ دراز و ﺷﮕﺮف ﺧﻠﻖ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد ﮔﻮﯾﺪ:ﺗﺎ اﺑﺪﯾﺖ راﻫﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ و ﺧﻠﻘﻨﺶ ﺷﺪﮔﺎن ﻣﮑﺘﻮﺑﻪ اش ﯾﺎ ﻫﻤﺎن ﮐﺘﺎب ﻫﺎﯾﺶ را ﺗﻘﺪﯾﻢ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ.
ﺣﺴﯿﻦ ﭘﻨﺎﻫﯽ ﯾﺎر ﮔﺮﻣﺎ دﯾﺪﻩ ، دﻟﺴﻮﺧﺘﻪ ﻣﺎدر، ﺧﯿﮕﻮل روﻏﻨﯽ ﺑﻪ دوش و ﻧﺎﻃﻖ ﻫﯽ ﻫﯽ ﭼﻮﭘﺎﻧﺎن و زﻧﮕﻮﻟﻪ و دارای ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان دژکوه ، ﮔﻔﺖ آن ﭼﻪ را ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ، ﻧﻮﺷﺖ ، ﺧﻮاﻧﺪ ، بازی ﮐﺮد ، ﺑﺎزی ﮔﺮداﻧﺪ و ﮐﺎرﮔﺮدان ﺷﺪ ﻫﻤﻪ داﺷﺘﻪ ﻫﺎی وﻻﯾﺖ ﮐﻬﮕﯿﻠﻮﯾﻪ را. ﺣﺴﯿﻦ ﭘﻨﺎﻫﯽ را دﯾﺪم و آﺷﻨﺎ ﺷﺪم در ﺣﺠﺮ ﺑﻐﻞ دﺳﺘﯽ ﺑﺎ اﻧﺘﻈﺎر ﭘﻮﺷﯿﺪن ﻋﻤﺎﻣﻪ ای ، ﻋﺒﺎ و ﻗﺒﺎ ﺑﺮای ﻓﻬﻤﺎﻧﺪن ﺑﻘﺎء. در ﻫﻤﺎن دوران ﻃﻠﺒﮕﯽ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺑﻮد واﻓﻖ دﯾﺪش را وﺳﯿﻊ و ﻧﺎﻣﺤﺪود ﮐﺮدﻩ ﺗﺎ ﮐﻪ روزی ﮔﻔﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﻓﺮاﺳﻮی دﯾﻮار ﺣﺠﺮﻩ ﻫﺎ را ﺑﺒﯿﻨﻢ،ﺟﻨﮓ ﺷﺪ و دﻓﺎع,ﺣﺴﯿﻦ ﭘﺎﺳﺪار و ﻣﺎ ﻗﺎﺿﯽ از در ﻗﻀﺎ و ﺑﺎز دﯾﻮار ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ و ﺟﻨﮓ را ﻣﺤﺪود دﯾﺪ ﺑﻪ ﯾﮏ اﻓﻖ و دﻧﺒﺎل ﺟﻬﺎن ﺑﯿﻨﯽ ﻣﻄﻠﻘﯽ ﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﮐﻪ از درﯾﭽﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ روﺳﺘﺎﻫﺎ و دژﮐﻮﻫﻬﺎ و ﺳﻮق ﻫﺎ و دﻫﺪﺷﺖ و ﺑﻮﯾﺮ اﺣﻤﺪ و ﮔﭽﺴﺎران ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺖ ( دوﻣﺮﻏﺎﺑﯽ در ﻣﻪ ) و ﻧﻬﺎﯾﺘﺎ ﺗﻤﺎم ﮐﺮد ﺑﺎ ( آوازی در ﻣﻪ ) .او ﺗﻤﺎم ﮐﺮد؛اﻣﺎ ﭼﺮﺧﺶ زﻣﯿﻦ را,اﻣﺎ ﺳﻮی و ﺑﯽ ﺳﻮ را,اﻣﺎ اﻧﺘﻈﺎر را,اﻣﺎ ﺟﺴﻢ ﺧﺎﮐﯽ را وﻟﯽ ﺣﺴﯿﻦ ﭘﻨﺎﻫﯽ زﻧﺪﻩ ﺷﺪ زﻧﺪﮔﯽ را ، ﭼﻮن ﺗﻮﻟﺪ او اﻣﺮوز ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﺎ ( ﻣﻦ و ﻧﺎزی )، ﺑﺎ ﺳﺎﯾﻪ ای دراز ، ﺑﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎی ﮐﻪ ﺧﯿﺮﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺮ ﻓﻀﻠﻪ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﺮ روﻏﻦ ﭘﯿﺮزن ، او اﻣﺮوز ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪ ﺑﺎ ﻇﻬﻮر اﻧﺪﯾﺸﻪ اش و ﻗﻠﻢ و ﻓﮑﺮ ودراﯾﺘﺶ .او آﻣﺪ و رﻓﺖ و رﻓﺖ ، ﻣﺎ آﻣﺪﯾﻢ و ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ و ﺧﻮاﻫﯿﻢ رﻓﺖ,آﻧﻬﺎ ﻣﯽ آﯾﻨﺪ و ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ و ﻣﯽ روﻧﺪ,اﻣﺎ ﭼﻪ زﯾﺒﺎﺳﺖ ﺻﺪای ﮐﭗ ﮐﭗ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﺧﻠﻖ ﻧﻤﺎﯾﺪ و ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ را ﺻﺎف و زﻻل ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ و ﺑﺮ آﯾﯿﻨﻪ اش هستی ﺧﻮد را ﺻﺪای ﺷﮑﺴﺘﻦ ﻗﻠﺐ ﺣﺴﯿﻦ ﭘﻨﺎﻫﯽ را ﺑﺎرﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ و دﯾﺪﯾﻢ ﺻﺪای ﺷﮑﺴﺘﻦ دل و دﯾﺪﮔﺎن و ﺗﻦ ﻧﺤﯿﻒ و ﻇﺮﯾﻔﺶ را ﺗﺎ آﯾﯿﻨﻪ ﭘﺎک زﻧﺪﮔﯽ را ﺑﺮ ﻣﺎ روﺷﻦ ﻧﻤﺎﯾﺪ و ﺷﯿﺸﻪ ﺑﺪون ﻏﻞ و ﻏﺶ ﺑﺮزخ را ﺗﺎ از ﭘﺸﺖ ان ﺑﻪ اﺑﺪﯾﺖ دﺳﺖ ﯾﺎﺑﯿﻢ . زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻨﺪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﮐﻮﺗﺎﻩ و ﮐﻮﭼﮏ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ دل ﺑﺴﺘﻦ و ﺧﯿﺎﻻت و ﻫﻮس ﻫﺎ و ﻃﻌﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﻫﯿﭻ ﻫﯿﭻ ﺑﯿﺶ ﻧﯿست ، ﭘﺎ را از ﮐﻔﺶ ﺑﺰرگ در آورﯾﻢ و اﯾﻦ ﮔﺬر زﻧﺪﮔﯽ را ﺗﻮﺷﻪ ای ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ اﺑﺪﯾﺖ راﻫﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ. ﻗﺸﻮن آﻣﺪﻧﺪ و ﻟﺸﮑﺮ ﺻﻒ ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ اﺳﺒﺎب و دار و ﻧﺪار ﺣﺴﯿﻦ ﭘﻨﺎﻫﯽ دژﮐﻮﻩ را ﺑﻪ دﯾﺎرش ﺑﺒﺮﻧﺪ ... درﯾﻎ از ﭘﺮ ﺷﺪن ﯾﮏ واﻧﺖ ﮐﻮﭼﮏ !... آﻩ ! ﮐﻪ اﮔﺮ اﻧﺪﯾﺸﻪ اش را ﺑﺨﻮاﻫﯿﻢ ﺣﻤﻞ ﮐﻨﯿﻢ ، ﮐﺎﻣﯿﻮن ﻫﺎ و ﺗﺮﯾﻠﺮ ﻫﺎ و حتی ﮐﻒ ﺻﺤﻨﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﮔﯿﺘﯽ را ﻫﻢ ﮐﻢ داﺷﺘﯿﻢ.
ﻣﻦ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻣﻘﺎم وﮐﺎﻟﺖ ﻣﺮدم در ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرای اﺳﻼﻣﯽ ، او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﺗﻮاﻧﻤﻨﺪ ، داﻧﺸﺠﻮﯾﺎن اﺳﺘﺎن ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺘﺠﺴسین، اﻓﮑﺎر ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻗﻮم ﻟﺮ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﻫﺎ و داﺷﺘﻪ ﻫﺎ ، ﻫﻤﻪ ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ و ﻣﯽ ﺧﻮاﻫیم ﻓﺮﻫﻨﮓ اﻧﺴﺎﻧﯽ ، ﭘﺎک و زﻻل ﻣﻨﻄﻘﻪ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﻤﺒﻞ اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﯿﺎن ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻧﻤﺎﯾﯿﻢ ﺗﺎ آباداﻧﯽ ای دﯾﮕﺮ ﯾﺎﺑﯿﻢ و ﺷﻬﺮ ﺧﻮد را ﻧﻮ ﻧﻤﺎﯾﯿﻢ.
ﺣﺴﯿﻦ ﭘﻨﺎﻫﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮد ، اﻣﺮوز ﻧﻮﺑﺖ من و ﺷﻤﺎ و ﻧﺴﻞ ﻣﺘﺤﻮل ﮔﺮ دﯾﺎر و ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﺎن ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ اﮔﺮ ﺑﺮ ﻗﺒﺮ ﭘﻨﺎﻫﯽ رﻓﺘﯿﻢ اﻓﻖ را دراز كرده و از ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ واﻗﻊ در ﺳﻮق ﮐﻬﮕﯿﻠﻮﯾﻪ ، دژﮐﻮﻩ را ﻧﻈﺎرﻩ ﮐﻨﯿﻢ. ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪا و اﺑﻬﺖ آن ﺑﺮسيم و اﻣﺎ از دژﮐﻮﻩ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﯿﻢ ﻓﻘﺮ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ و ﭘﺎﮐﯽ ، ﻣﺤﺮوﻣﯿﺖ از ﮐﺎخ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ و ﻏﻨﯿﺖ از اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ، دﻧﯿﺎ را دﻧﯿﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ و ﻋﻘﺒﯽ و ﮔﺬر ، ﺣﺴﯿﻦ ﭘﻨﺎﻫﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ... و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﺰاران ﮐﻮدک ﮐﻨﺠﮑﺎو... ﺑﻪ اﻣﯿﺪ آﻧﮑﻪ ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ ﻓﮑﺮ و اﻧﺪﯾﺸﻪ او را زﻧﺪﻩ ﻧﮕﻪ دارﯾﻢ. ان ﺷﺎاللهء ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن او را ﺑﻪ ﮔﻠﺴﺘﺎﻧﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻧﻤﺎﯾﯿﻢ ﺗﺎ ﮐﻪ ﻣﺤﻠﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺒﻞ اﺳﺎﻃﯿﺮی اﺳﺘﺎن و ﮐﺸﻮرﻣﺎن
سيد محمد موحد
مردادماه 1383
نظرات بینندگان
عکس روز
