به گزارش آوای رودکوف ؛ تا روز 22 آذر سال 1301، داشتن شغل دائمي و مزدبگيري هميشگي و استخدام‌شدن، براي ما ايراني‌ها معنا و مفهوم امروزي‌اش را نداشت و خيلي‌ها با کلمه «استخدام» زياد آشنا نبودند تا اينکه 94 سال پيش در چنين روزي (22 آذر 1301) هجري خورشيدي، نخستين قانون استخدام در مجلس به تصويب رسيد؛ قانوني که بسياري از همان ابتدا به آن عناوين «استعماري»، تحميلي و زيان‌آور دادند و استخدام‌شدن را برابر مستعمره‌شدن و بردگي مي‌دانستند. بااين‌حال، اين قانون خيلي سريع پس از تصويب به اجرا درآمد و باعث به‌وجودآمدن طبقه پشت‌ميزنشين و به دنبال آن، بوروکراسي اداري رايج شد.
البته عده زيادي از مردم هم از تصويب و اجراي قانون استخدام خيلي خرسند بودند. در اين قانون البته مقام وزارت سفارت کبري، والي، رياست، قضات و دادستان‌ها خارج از شمول بودند و طبق ماده «15» قانون يادشده، مراتب خدمات اداري کشور به 9 شغل (يا به قول امروزي‌ها 9 پُست) تقسيم و تعريف مي‌شد که عبارت بود از ثباتي، منشي‌گري اول، معاونت اداره، منشي‌گري دوم، مديريت شعبه يک اداره، مديرکل، يا معاونت اداره کل، رياست اداره.
البته، اين قانون خيلي سريع تغيير کرد چون صاحبان اين پست‌ها احساس کردند به افرادي مثل نامه‌رسان يا پستچي، آبدارچي و نظافت‌چي، رفتگر و برخي از مشاغل نياز دارند و کم‌کم موجب به‌وجودآمدن مشاغل غيررسمي در ادارات شدند. با احکامي غيراستخدامي مثل دون‌پايه، کارمند جزء، پيماني، حکمي، روزمزد ثابت و کارگري که بسياري از آنها از 90 سال پيش تاکنون رايج است و اصل ماجراي «استخدام‌شدن» يا به قول امروزي‌ها «رسمي‌شدن»، تحت تأثير عبور از هفت‌خوان دون‌پايگي، کارمند جزء‌شدن، پيماني‌شدن، روزمزدشدن، قراردادي‌شدن و عبور از خوان گزينش و موافقت مقامات بالا قرار دارد.
اعلام موجوديت دادگاه لاهه
روز 22 آذر سال 1299، يعني 96 سال پيش، يکي، دو نشريه از اعلام موجوديت دادگاهي بين‌المللي به نام دادگاه لاهه خبر دادند و اعلام کردند: جامعه ملل در روز 13 دسامبر سال 1920 ميلادي، (برابر با 22 آذر 1299 ه،ش)، تصميم به ايجاد يک دادگاه جهاني در شهر لاهه هلند گرفته است.
اين دادگاه، عهده‌دار حل اختلافات بين‌المللي بوده و نخستين پرونده‌اي که در اين ديوان موردبررسي قرار گرفت، مربوط به تنگه «خورکو» و اختلافات ميان آلباني، انگليس بود که در ماه مي 1927، در آن دادگاه مطرح شد و تازه‌ترين و آخرين پرونده مطرح در اين دادگاه که منجر به صدور حکم شد، مربوط به دادخواست ايران عليه آمريکا و دعوي متقابل این کشور عليه ايران بود که طي آن، دادگاه لاهه طرفين را محکوم به نداشتن حقي در دعوي خودشان اعلام کرد.
از همان ابتدا گفته شد که آراي صادرشده از سوي ديوان لاهه از اعتبار امر مختومه برخوردار است و قابل‌تجديدنظر نيست.
وداع با مرد يکميليون تيراژي
22 آذر سال 1382، جامعه مطبوعاتي و رسانه‌اي کشور با خاکسپاري مرحوم غلامحسين صالحيار با يکي از موفق‌ترين سردبيران روزنامه‌ها - که روز 19 آذر فوت کرده بود - وداع کردند.
او هنگام مرگ 72 سال داشت و به گفته انجمن‌هاي فعال جهاني در حرفه روزنامه‌نگاري، در دهه‌هاي 40 و 50 سردبير شماره يک ايران به شمار مي‌رفت و به او لقب سردبير يک‌ميليون‌تيراژي هم داده بودند. در روزگاري که کشور 25 ميليون نفر جمعيت و 10ميليون باسواد داشت، او تيراژ روزنامه اطلاعات را به مرز يکميليون نسخه در روز رسانده بود. او همچنين مؤسس خبرگزاري راديوتلويزيون، سردبير نخستين شماره‌هاي روزنامه آيندگان، مؤسس نخستين خبرگزاري غيردولتي ايران، از مؤسسان سنديکاي خبرنگاران و نويسندگان و مؤلف چند کتاب از جمله کتاب «چهره مطبوعات معاصر» بود.
روز 22 آذر 83، بسياري از روزنامه‌نگاران کشور هنگامي که با اين مرد آزادانديش عرصه مطبوعات ايران وداع مي‌کردند، با يکديگر از روزگار تيراژهاي يک‌ميليوني روزنامه اطلاعات صحبت مي‌کردند و با افسوس و آه مي‌گفتند، ديگر آن تيراژها را نخواهيم ديد.
او 18 سال پيش از قرارگرفتن اخبار رويدادها در شبکه‌هاي اينترنتي، در نامه‌اي به نشست بين‌المللي ناشران و سردبيران نوشت که رسانه‌هاي چاپي (روزنامه‌ها) بايد توجه بيشتري به تحليل و ارائه تصويرهاي خبري، حاشيه‌نويسي و مطالب آموزش‌دهنده داشته باشند و سرگرم انتشار مطلق خبر نشوند زيرا اينک ابزارهاي خبررساني سريع‌تري در جهان پديد آمده است؛ ابزاري چون راديو و تلويزيون که مخاطبان را ساعت‌ها پيش از خواندن خبرها در روزنامه‌ها، از رويدادها مطلع مي‌کند. او که به اين نشست دعوت شده بود، فقط براي آنها رساله فرستاد و راضي نشد که حتي براي يکي،دو روز از فضاي روزنامه اطلاعات دور بماند!
او از کساني بود که در دوران سردبيري‌اش، اگر فرصتي مي‌کرد، به همراه خبرنگاران به دنبال اخبار مهم و حوادث پرخواننده مي‌رفت و خود را به هر در و ديواري مي‌کوبيد که خبرش کامل و داراي عکس باشد و تيتر «شاه رفت»، معروف‌ترين يادگار اوست./وقایع الا تفاقیه
البته عده زيادي از مردم هم از تصويب و اجراي قانون استخدام خيلي خرسند بودند. در اين قانون البته مقام وزارت سفارت کبري، والي، رياست، قضات و دادستان‌ها خارج از شمول بودند و طبق ماده «15» قانون يادشده، مراتب خدمات اداري کشور به 9 شغل (يا به قول امروزي‌ها 9 پُست) تقسيم و تعريف مي‌شد که عبارت بود از ثباتي، منشي‌گري اول، معاونت اداره، منشي‌گري دوم، مديريت شعبه يک اداره، مديرکل، يا معاونت اداره کل، رياست اداره.
البته، اين قانون خيلي سريع تغيير کرد چون صاحبان اين پست‌ها احساس کردند به افرادي مثل نامه‌رسان يا پستچي، آبدارچي و نظافت‌چي، رفتگر و برخي از مشاغل نياز دارند و کم‌کم موجب به‌وجودآمدن مشاغل غيررسمي در ادارات شدند. با احکامي غيراستخدامي مثل دون‌پايه، کارمند جزء، پيماني، حکمي، روزمزد ثابت و کارگري که بسياري از آنها از 90 سال پيش تاکنون رايج است و اصل ماجراي «استخدام‌شدن» يا به قول امروزي‌ها «رسمي‌شدن»، تحت تأثير عبور از هفت‌خوان دون‌پايگي، کارمند جزء‌شدن، پيماني‌شدن، روزمزدشدن، قراردادي‌شدن و عبور از خوان گزينش و موافقت مقامات بالا قرار دارد.
اعلام موجوديت دادگاه لاهه
روز 22 آذر سال 1299، يعني 96 سال پيش، يکي، دو نشريه از اعلام موجوديت دادگاهي بين‌المللي به نام دادگاه لاهه خبر دادند و اعلام کردند: جامعه ملل در روز 13 دسامبر سال 1920 ميلادي، (برابر با 22 آذر 1299 ه،ش)، تصميم به ايجاد يک دادگاه جهاني در شهر لاهه هلند گرفته است.
اين دادگاه، عهده‌دار حل اختلافات بين‌المللي بوده و نخستين پرونده‌اي که در اين ديوان موردبررسي قرار گرفت، مربوط به تنگه «خورکو» و اختلافات ميان آلباني، انگليس بود که در ماه مي 1927، در آن دادگاه مطرح شد و تازه‌ترين و آخرين پرونده مطرح در اين دادگاه که منجر به صدور حکم شد، مربوط به دادخواست ايران عليه آمريکا و دعوي متقابل این کشور عليه ايران بود که طي آن، دادگاه لاهه طرفين را محکوم به نداشتن حقي در دعوي خودشان اعلام کرد.
از همان ابتدا گفته شد که آراي صادرشده از سوي ديوان لاهه از اعتبار امر مختومه برخوردار است و قابل‌تجديدنظر نيست.
وداع با مرد يکميليون تيراژي
22 آذر سال 1382، جامعه مطبوعاتي و رسانه‌اي کشور با خاکسپاري مرحوم غلامحسين صالحيار با يکي از موفق‌ترين سردبيران روزنامه‌ها - که روز 19 آذر فوت کرده بود - وداع کردند.
او هنگام مرگ 72 سال داشت و به گفته انجمن‌هاي فعال جهاني در حرفه روزنامه‌نگاري، در دهه‌هاي 40 و 50 سردبير شماره يک ايران به شمار مي‌رفت و به او لقب سردبير يک‌ميليون‌تيراژي هم داده بودند. در روزگاري که کشور 25 ميليون نفر جمعيت و 10ميليون باسواد داشت، او تيراژ روزنامه اطلاعات را به مرز يکميليون نسخه در روز رسانده بود. او همچنين مؤسس خبرگزاري راديوتلويزيون، سردبير نخستين شماره‌هاي روزنامه آيندگان، مؤسس نخستين خبرگزاري غيردولتي ايران، از مؤسسان سنديکاي خبرنگاران و نويسندگان و مؤلف چند کتاب از جمله کتاب «چهره مطبوعات معاصر» بود.
روز 22 آذر 83، بسياري از روزنامه‌نگاران کشور هنگامي که با اين مرد آزادانديش عرصه مطبوعات ايران وداع مي‌کردند، با يکديگر از روزگار تيراژهاي يک‌ميليوني روزنامه اطلاعات صحبت مي‌کردند و با افسوس و آه مي‌گفتند، ديگر آن تيراژها را نخواهيم ديد.
او 18 سال پيش از قرارگرفتن اخبار رويدادها در شبکه‌هاي اينترنتي، در نامه‌اي به نشست بين‌المللي ناشران و سردبيران نوشت که رسانه‌هاي چاپي (روزنامه‌ها) بايد توجه بيشتري به تحليل و ارائه تصويرهاي خبري، حاشيه‌نويسي و مطالب آموزش‌دهنده داشته باشند و سرگرم انتشار مطلق خبر نشوند زيرا اينک ابزارهاي خبررساني سريع‌تري در جهان پديد آمده است؛ ابزاري چون راديو و تلويزيون که مخاطبان را ساعت‌ها پيش از خواندن خبرها در روزنامه‌ها، از رويدادها مطلع مي‌کند. او که به اين نشست دعوت شده بود، فقط براي آنها رساله فرستاد و راضي نشد که حتي براي يکي،دو روز از فضاي روزنامه اطلاعات دور بماند!
او از کساني بود که در دوران سردبيري‌اش، اگر فرصتي مي‌کرد، به همراه خبرنگاران به دنبال اخبار مهم و حوادث پرخواننده مي‌رفت و خود را به هر در و ديواري مي‌کوبيد که خبرش کامل و داراي عکس باشد و تيتر «شاه رفت»، معروف‌ترين يادگار اوست./وقایع الا تفاقیه
نظرات بینندگان
عکس روز
