سایت تحلیلی خبری آوای دنا-احمد عبد خدا:
هوالحکیم
نامه ای سرگشاده برای کارگزاران و نمایندگان ملت
اوصیکُم بِتَقْوَی اللّه وَ نَظمِ اَمْرِکُم
در پایان هر هفته و آغاز روزهای نو، خطیب محترم نماز جمعه براین اصل مهم تاکید می کند که آی مردمی که در زیر چتر اسلام قدم می زنید و قلم، زندگی می کنید و می میرید، برنظم و تقوی بکوشید.
به لطف خدا و همت نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی، اکثریت اعضاء کابینه رئیس جمهور یازدهم طی 4 روز کاری از نمایندگان ملت رای اعتماد گرفتند و به لطف و همت مدیران و کارکنان رسانه ملی با پخش زنده این مراسم، مردم فهیم، انقلابی و مظلوم!!!! کشورمان در مدتی کمتر از 4 روز به کشفی بزرگ دست یافتند؛ کشفی که ازسوئی شکرنعمت خداوند منان و ازسوی دیگر حسرت و حیرت را در پی داشت؛ شکر از آن جهت که با شرایط موجود، فشارهای سیاسی و اقتصادی از سوی مستکبران جهان، تنها خداوند است که حافظ این انقلاب و نظام است وشکر از آن منظر که امام زمان (عج) چشم و نگاه وقلبش لحظه ای از این نظام دور نیست و شکر از آن باب که خداوند صبری جمیل به رهبر فرزانه انقلاب برای هدایت این امانت الهی اعطا کرده است.
و حسرت وحیرت که نظام جمهوری اسلامی با وجود برخورداری ازمردمی صبور، باهوش و سخت کوش، چرا همچنان از جایگاه واقعی و آنچه حق مسلم اوست، در جهان برخوردار نیست؟ چرا مردم ما در مقابل تحریم دچار عسروهرج می شوند ؟ چرا مردمی که حماسه سیاسی می آفرینند و در هر برهه از این انقلاب، با وجود مشکلات داخلی، منافقین، جنگ، تحریم، و.... با حضور در راهپیمائیها و تجمعات و.... در گرم و سرد روزگارحامی و پشتوانه ای عظیم برای نظام و انقلابشان بوده اند، باچالشهای سیاسی و مشکلات اقتصادی عمده ای مواجهه هستند؟
پاسخ سهل و ممتنع است؛ آنجا که قانونگذاران باید نمایشگر و الگوی بالاترین مدل قانونگرائی، نظم وتقوی باشند؛ آنجا که خانه ملت نام گرفته است بی سامان است؛ در این 4 روز فارغ از زحمات نمایندگان مجلس که در قبال آن از برخورداری های لازم اعم از حقوق مکفی، مصونیت های سیاسی و اجتماعی ، منزلت وجایگاه مردمی، ابهت و .... بهره مند ودر قبال آن موظف به انجام وظائف خود بوده و هیچ منتی بر سر ملت ندارند و نباید داشته باشند؛ به کفایت شاهد بی نظمی، بی قانونی و عدم رعایت حقوق سایرین اعم از همکاران خودشان و یا ملت ( بخوانید حق الناس) در خانه ملت بودیم؛ قریب به اتفاق نمایندگان رعایت نظم در رفتار، گفتار و کردار را نکردند؛ در حین سخنرانی یک نماینده از رئیس جمهور محترم، رئیس محترم مجلس، نواب محترم مجلس و..... گرفته تا اغلب نمایندگان محترم، یا درحال مذاکره بادیگری و چانه زنی، لابی سیاسی، قدم زدن در فضای مجلس و یا هرفعل دیگری جز گوش دادن به سخنران بودند!!! وهیچ تذکر و آئینامه ای هم در حل این معضل کار ساز نبود، و این مهم از سوی عده ای از نمایندگان و وزرای پیشنهادی و... در قبال دیگری اعمال می شد.
زنگ مجلس با تأخیر می خورد و عدم حضور و یا تاخیر نمایندگان محترم با مسامحه رئیس مجلس درعدم برخورد قانونی، و حداقل نام بردن اعضاء غائب یا مؤخر، به عنوان حرکتی خداپسدندانه تلقی می شد.
اغلب سخنرانان فارغ از شیوه سخنرانی و نطق که بحث و نقد آن در این مقال نمی گنجد، بیشتر از حد مجاز خود صحبت و حق دیگری و ملت ( بخوانید حق الناس) را ضایع می کردند،هرچند که ممکن بود با تذکر پی در پی رئیس یا ناظم مجلس، حتی جملات آخر از سوی هیچکس شنیده نشود اما اصرار در گفتن وجود داشت( هرچه می خواهید بخوانید )؛ نماینده در قالب مخالف حضور پیدا می کرد و بجای مخالفت از جایگاه و اهمیت آن وزارتخانه صحبت می کرد، نماینده ای موافق وزیری بود اما در مورد مخالفت با وزیر دیگر سخن می راند؛ نماینده یا وزیری کنار صندلی رئیس جمهور به مذاکره و مفاهمه زانو زده بود و قس الهذا
انتظار چیست ؟ ملت بزرگوار باید همچون قانونگذاران و کارگزاران خود به قانون احترام بگذارند؟ بلاخره در جامعه باید به حرف پلیس گوش کرد و از چراغ قرمز عبور نکرد؟ در کلاس درس و بحث باید مشغول مباحثه شد؟ حق الناس را همچون قانونگذاران باید رعایت کرد؟ مدیران مدارس، با تاخیر و غیبت دانش آموزان، همچون رئیس قانونگذاران مسامحه کند؟ وظائف محوله را به همین صورت به انجام برسانیم؟ و در نهایت مردم شریف و قهرمان، تمامی لحظات و ثانیه های این 4 روز را ملاک رفتار، کردار و گفتار خود قرار بدهند؟ در این صورت آیا فاجعه ای رخ می دهد؟ نه اینکه بر این اساس، شواهد وادله باید برای وجود الطاف الهی هزاران بار شاکر باشیم؟
از دست و زبان که برآید کز عهده شکرش بدر آید
والسلام
احمد عبدخدا
25 مرداد یکهزار و سیصد و نود ودو
