مثنوی«داغ فراق»تقدیم به عزاداران حسینی

پایگاه تحلیلی خبری آوای رودکوف avayerodkof.ir

منصور نظری:در اولین آدینۀِ محرمی دیگر و در انتظار ظهور حضرت یار، مثنوی عاشورایی و ظهورانۀِ  «داغ فراق» تقدیم به منتظران راستین حضرت بقیة الله الاعظم عجل الله تعالی فرجه شریف و عزاداران عزای حسینی
مثنوی «داغ فراق»
سینه مالامالِ درد و داغ و سوز -  از لهیبِ آتشی عالم فُروز
 ظلمتِ شب مانده پا بر جا هنوز -  بسته در زندانِ شب، مردانِ روز
شد زِ نو آدینه‌ای دیگر پدید -  هم زُلالِ اشکِ چشمانِ شهید
عاشقان را سینه‌ها پر تاب و تب  -   تا سَرآید ظلمتِ دیجورِ شب
تا زند سَر از شفق شاید مگر  -   صبحِ صادق در تَجلایِ سَحَر
ساحلِ چشمانِ عاشق مستِ موج  -   خیره می‌دوزد نگاهِ خود به اوج
در اُمیدِ آمدن بر شمسِ عشق  -   می‌کند هر دم رَصَد حالِ دمشق
سوته‌دل از آهِ آتشناکِ داغ  -  دیده بارانی به صبحِ اشتیاق
بغضِ غم بندد رهِ رفتِ نفس  –  شیعه تنها در میان، بی‌کار و کَس
سوزِ آهَم می‌زند بر شب شَرار -   دورِ از دیدارِ چشمِ مستِ یار
شُد سَحَر آدینه‌ای دیگر، وَلی   -   نآمد از رَه  وارثِ خونِ علی
از شفق ما را نَزَد سَر شمسِ عشق   -   سَر نیامد عاشقان را حَبسِ عشق
می‌چکد خونِ جگر بَس دیده را  -    تا کند سیر این دلِ تفتیده را
لاله لاله میزند سَر سینه را  –   دیده بارانی، غمِ آدینه را
 هفت دریا می‌رود از دیده اشک   –   از فراقش تا اَبَد باریده اشک
آه، ما را تا کجا این درد و داغ؟   –  پس چرا نرگس نمی‌روید به باغ؟
کو سَحَرگاهی بر این شامِ فراق؟   -   کِی به سر ما را رسد این اشتیاق؟
کِی به پایان می‌رسد این فصلِ سرد؟    -   کو شفایی شیعه را بر رنج و درد؟

کرده بر تن مَه سیه شولایِ غم  -  آسمان بر دوشِ بیرق‌ها عَلَم
شور و غوغایی به پا آورده عشق   -  می‌چکد خون از سَرِ زُلفِ دمشق
گشته بیرق‌ها علم در دشتِ دل  -   خاکِ غم را کرده اشکِ ناله گِل
می‌زند بر طبلِ دل‌تنگی نَفَس   -   سَر،  شُدَن بر نیزه را، دارد هوَس
بر لبِ عاشق عطش گُل می‌کند  -  بی‌قراری دل، چو بلبل می‌کند
سینه می‌سوزد زِ داغِ اشتیاق   -   می‌زند سر لاله‌ها از چشمِ باغ
سِنجِ غم را می‌زند دستانِ آه   -  می‌زند زنجیرِ شیدایی نگاه
دیده می‌بارد به دشتِ خُشکِ یاد   -    می‌دهد زُلفِ پریشانی به باد
آتش از لب می‌زند سَر سینه را    -    تا بسوزد خِرمَنِ آیینه را
از غمِ سرخِ حسین، اللهِ عشق    -   بار دیگر شد محرم، ماهِ عشق   
بار دیگر بیرقِ سرخ و سیاه   -   می‌کِشَد تا آسمان از غُصّه آه
مشک و دست و بیرق و اشک و علَم  -   یادگاری مانده از ماهِ حَرَم
می‌زند بر سینه و بر سَر مَلَک   -   در غَمِ آن بی‌کَسِ تنها و تَک
کرده بر تن فاطمه رختِ عزا   -   می‌چکد خون از نگاهِ مرتضا
مجلسِ اشک است و آه است و فغان    -   صاحبِ مجلس، نگاری قد کمان
بسته بر سَر مَعجری مشکی به مو - یاسِ نیلی، قد کمان می‌آید او  
می‌چکد خون از تنِ مجروحِ او  -   بر سَرِ سَرنیزه جان و روحِ او
دست بر پهلو، نگاری می‌رسد  -   زهرۀِ احمد تباری می‌رسد
آن هلالی ماه حیدر می‌رسد  -   یاسِ معجَر کِشته از سَر می‌رسد
کاروانِ اشک و آهی می‌رسد  -  پُشتِ دَر جامانده ماهی می‌رسد  
خورده سیلی بر سَر و رو می‌رسد   -    آن شکسته کُنجِ ابرو می‌رسد
کِشته معجر دشمن از او می‌رسد  - آن لگد خورده به پهلو می‌رسد  
می رسد تا مجلس غم پا کند  -  دیده را از اشک و خون دریا کند
مجلس اه و غم و اشک و فغان  - راویِ درد و غم و رنجی گران  
صاحب این مجلس اشک و عَزا   -   کَس نباشد، جز نگارِ مرتضی
حضرت زهرایِ سیلی خورده رو   -  صاحب مجلس نباشد غیرِ او
نوحه می‌خواند علی را یاسِ عشق   -   تا خدا با او کند احساسِ عشق   
از تبارِ لاله‌ها، قومی سپید   -   وارثِ درد و غم و رنجی مَدید
بی‌کس و تنها و بی‌یار و وحید  -   آن گران قربانیِ زهرا به عید
 می‌رسد بر مقتلِ عشق و امید   -  تا به‌رسمِ لاله‌ها گردد شهید
 آن امامِ لاله‌ها در دشتِ نور  -   غرقه خون، خورشیدِ پنهان در تنور
بر سر نِی شد، نمیرد تا که عشق  -    تا بروید لاله‌ها از خاکِ عشق
تا ز خاطرها مگردد یادِ یار  -    تا بروید لاله را فصل بهار
کربلا آغازِ راهِ عاشقی است   -   هرکه این ره را نداند واله نیست
انتهایِ این رَه آخر وصلِ اوست    -   باده نوشیدن زِ چشمِ مستِ دوست
ساقی آمد از پِیِ هم لاله‌وُش  -    باده را با خونِ دل، آغِشته خوش
تا بنوشاند بشر را آبِ عشق  -     ظلم شب را بشکند، مهتابِ عشق
 وز ملک آید مقرَّب‌تر  بشر -     گر بنوشد بادۀِ  اثنا عشر
مانده بر جا زان همه ساقیِ نور  -    ساقیِ  زیبایِ صهبایِ ظُهور
 بی‌قراری، مستِ مشتاقیِ عشق   -     آن امامِ ذُخره و باقیِ عشق
مانده برجا آن امامِ عشق و شور  -  تا به سَر منزل رساند قومِ نور
کرده رخ پنهان ز چشمِ عاشقان   -     شهرِ دل را کرده آشوب از فغان
تا به خُم جوش آید آن صهبایِ اصل  -     تا بیاید روزگار عشق و وصل
بسته سَر ساقی، خُمِ شور و شراب  -     لاجَرَم پوشیده رُخ اندر حجاب
 تا  بریزد خونِ دل، چشمانِ آب   -     شعله‌ور دل‌ها شود از التهاب
تا شود دل‌ها مُهَیایِ ظهور  -     تا به جوش آید به خُم، صهبایِ نور
اندک‌اندک می‌رسد از راهِ دور  -    کاروانی بسته بر محمل، ظهور
میزند ما را جرس فریادِ عشق   -     دست و پا در خون زند شام و دمشق
 از حلب از لاذقیه از حماه    -   می‌چکد از چشم عاشق اشکِ آه
مژده ما را می‌دهد حالِ عراق     -   اندک‌اندک می‌رسد پایان فراق   
از یمن بویِ ظهورش می‌رسد -  بویِ نزدیکی ز دورَش می‌رسد
این شبِ هجرانِ او سَر می‌رسد -  انتظارِ ما به آخَر می‌رسد
وارثِ میراثِ حیدر می‌رسد   -   نام زهرا بسته بر سَر می‌رسد    
نورِ چشمانِ محمد می‌رسد   -  عاشقان را عشقِ سَرمَد می‌رسد
می‌رسد تا زنده نام حق کند   - عاشقی را حاکمِ مُطلق کند
رختِ یک رنگی تنِ اَبلَق کند  -  پُر جهان از لاله و زنبق کند
داغِ او بر سینۀِ آلاله‌ها    - در غمِ او دیده غرقِ ژاله‌ها
 در میانِ اشک و آه  ناله‌ها  -  می‌رسد از رَه، امامِ لاله‌ها
های مردم، بی‌قراری‌ها کنید    -  در فراقش گریه زاری‌ها کنید
از غمش در سینه عاشورا کنید  -  در سحرگاهان دعا او را کنید  
 تا که شاید او نظر بر ما کند  -   کربلایی آید و بر پا کند
در دلم شور است و غوغا از غمش  -  مثنوی گویم زِ چشمِ مَریمَش
های مردم، بویِ باران می‌رسد -  پادشاهِ شهسواران می‌رسد
باده و ساقی و ساغر می‌رسد   -  آن شرابِ نابِ کوثر می‌رسد
 شیعه را ماهِ مُنوَّر می‌رسد    -     مُنتقِم بر کُشتۀِ دَر می‌رسد
 یوسفِ گم گشته از رَه  می‌رسد    -  می‌شکافد پرده را، مَه می‌رسد   
 عاشقان را کِشته داغَش بر صلیب    -  می‌رسد او در سحرگاهی قریب   
 او که زلفش می‌دهد گل بویِ سیب -   برده دل را طاقت و صبر و شکیب  
بسته بر سَر حیدری زُلفی دوتا  -  از فراقش قامت غم گَشته تا
دل به یغما برده از یارانِ عشق – می‌رسد بوی ظهورش از دمشق
از نسیم طُرِّۀِ  پُرچینِ او -  تا مَلَک هم شد به کفرِ دینِ او
بر ملک ترسم نگاهش خون کند -  گر که رخ از پرده  او بیرون کند
عرشیان را می‌هراسم از لبَش  -  کُشتنِ عاشق بود چون مذهبش
خون چه می‌ریزد نگاهت یارِ ما  - رحمتی کن بر دلِ خون‌بارِ ما
رَسمِ عاشق کُشتَنَت را وا بِنِه  -  رحمتی کن، مِنَّتی بر ما بنه
یا بِکِش ما را به دارِ عشق خویش  - یا مَکُن درد و غمِ دوری تو بیش
یا که سَر بر دارم آور، ای صنم  -  یا به کعبه نعره زن، مهدی منم
دل دهد جان، بهرِ خوش عهدیِ تو  -    بشنود انّی اَنَا المَهدیِ تو
کرده ما را ای غمت مصلوبِ عشق   -  دل به تنگ آمد بیا ای خوبِ عشق  
بس کن آقا این فراق و دوریَ‌َات  - تا به کی بر ما غمِ مهجوریَ‌ات
 عمرمان طِی شد به بی‌برگ و بَری  -  در میانِ حسرت و ناباوَری
ترسم آقا بی تو مرگم سَر رسد   -    ناگهان مُرغِ اجل از دَر رسد
بی تو می‌ترسم سَر آید روزگار   -  این خزان بر ما نگردد نوبهار
آفتابِ  عاشقی ما را بیا   -    جانِ زهرا، صبحِ فردا را بیا
ای نهان از دیده دلدارا بیا   -  کُن سَحَر، این شام یلدا را  بیا
ای نگاهت قبلۀِ آیینه‌ها     -  داغِ عشقت تا کجا بر سینه‌ها؟
سهمِ ما تا کِی زِ عشقت اشک و آه؟ -  تا به کِی گویم غم و دردم به چاه؟
یوسف زهرا نمی‌آیی چرا؟  -   کِی به پایان می‌رسد این ماجرا؟
ای شقایق سر به دارِ مویِ تو   -  تا کجا ما را فراقِ  رویِ تو؟  
تا کجا تا کِی فراقت، یارِ ما؟   -   تا کجا این محنتِ بسیارِ ما  ؟
تا کجا تا کِی سبو نوشِ غمت؟   -  لاله‌ها دل‌تنگِ چشمِ مَریَمَت
تا کجا بر دَر بدوزَم دیده را؟  -  کِی به  پایان میرسد این ماجِرا ؟
داغِ عشقت بر جگرها پُر شَرَر –   کِی شود شام غریبانت سَحَر؟
یوسف زهرا فراقت کُشتمان   -    بس که زد خنجر غمت بر پُشتمان  
چاره‌ای کُن بر غم و بر دَردِمان  -   داغِ دوری دَر زِ پا آوَردِمان  
می‌کنم از خونِ دل، هر شب وُضو -   قبله گاهِ دل، نمی‌دانم جُز او  
غرقه اندر اشک و آهی جان گداز   -   تا سَحَر خوانم به‌سویِ او  نماز
در نمازم بَس کنم او آرزو  -      بر لبانم لاله می‌روید از او      
او امامِ عاشقِ آلاله‌هاست  -     یوسفِ گُم گشتۀِ زهرایِ ماست
او که چشمانش تجلیگاهِ راز  -  می‌رسد آخر سحرگاهی به ناز  
به امید ظهور حضرت یار ...
سحرگاه جمعه دوم محرم‌الحرام 1437 منصور نظری 

X Share

Telegram Stumble Upon Delicious

Whatsapp Digg Cloob