پایگاه خبری آوای رودکوف :در روزهای اخیر، اظهارات مصطفی کواکبیان، نماینده اسبق مجلس، درباره تقلیل موضوع «نفوذ» به ماجرای مهاجرین افغانستانی موجی از واکنش‌ها را به‌دنبال داشته است. وی در گفت‌وگویی با شبکه خبر با اشاره به ساده‌انگاری در تحلیل تهدید نفوذ، هشدار داد: «نفوذی تنها به معنای یک مهاجر یا اقلیت نیست که بتوان با حذف فیزیکی جامعه‌ای کوچک یا مرزبندی قومی آن را رفع کرد.»

کواکبیان به پرونده جنجالی «کاترین شکدم» نیز اشاره کرد؛ فردی که با چهره‌ای خودی‌نما، روابط وسیع و حتی نزدیکی با برخی مسئولان ارشد کشور برقرار کرد و ابعاد تازه‌ای از آسیب‌پذیری در سطوح تصمیم‌گیری را عیان ساخت. وی تأکید کرد: «کاهش دادن ماجرای نفوذ به یک بحران مهاجرتی، بی‌توجهی به سطح واقعی تهدید و پرت کردن حواس‌ها از اصل داستان است.»

آسیب‌شناسی مسئله نفوذ نشان می‌دهد این پدیده اغلب در لایه‌هایی رخ می‌دهد که کمترین ظن عمومی وجود دارد و بیشترین قدرت تأثیرگذاری را در اختیار دارند؛ نفوذی‌ها با بهره‌گیری از بی‌دقتی یا ساده‌انگاری برخی مسئولان، گاه منشأ اختلافات داخلی، انحراف افکار عمومی و حتی سرباز کردن بحران‌های خارجی می‌شوند.

«نفوذ از دل ساختار برمی‌خیزد، نه از حاشیه‌ها؛ هشدار به ساده‌انگاری تهدیدات نوین، ضرورت هوشیاری مسئولان و مردم ایران»

بررسی رخدادهای مهم تاریخ معاصر ایران، از ماجرای مشروطه تا دوران مقاومت در جنگ تحمیلی و پرونده‌های اخیر امنیتی نیز نشان می‌دهد که غفلت از ابعاد واقعی نفوذ، زیان‌های سنگینی بر اتحاد ملی، سرمایه اجتماعی و اقتدار کشور وارد کرده است.

کارشناسان بر این باورند که مقابله مؤثر با نفوذ، نیازمند اجماع ملی، پرهیز از قطب‌بندی‌های سیاسی و ارتقای سطح هوشیاری در میان مسئولان و جامعه است. به نظر می‌رسد بازنگری در سیاست‌های گزینش، شفافیت در اطلاع‌رسانی پرونده‌ها و افزایش سواد رسانه‌ای و امنیتی، راهبردی مؤثر برای حفظ انسجام ملی در برابر این تهدید پیچیده باشد.