نقدی در باب تفکر و تعصب بومی گزینی و بومی گرایی مناصب سیاسی و دولتی

پایگاه خبری آوای رودکوف-عبدالکریم برزگر:معمولا با استقرار دولت جدید، سیاسیون و مردم محلی و لیدر های نمایندگان آستین بالا زده تا فرد مورد نظر خود را در مناصب مدیریتی به کار بگمارند.

این روال انتخاب و انتصاب مدیران در رده های میانی دستگاهها چند سالی است که استمرار دارد و نماینده و لیدرها سعی میکند از هواداران و افراد منتسب به جناح سیاسی خود انتخاب و گزینش کنند.

در حالیکه در شعارهای انتخاباتی دولت مستقر و رئیس جمهور منتخب، شاخصهای از قبیل شایستگی، توانمندی ،پاکدستی، عدالت محوری و فساد ستیزی  عنوان شده بود و آحاد مردم منتظر تحقق شعارها در ابعاد مختلف بوده اند  لیکن بنظر میرسد که انتخاب و انتصاب مدیران در شهرهای کم جمعیت، عشیره ای و سنتی روال خاص خودش را دارد و جناح پیروز سعی در انتصابات بصورت قومی و قبیله ای و طائفه گرایی را دارند که از موجبات عدم پیشرفت و توسعه  نیافتگی نیز میتوان به این مورد اشاره کرد.


گاها در فضای مجازی و گروهای برنامه های پیام رسان به این موضوع اشاره شده که حتما فرماندار فلان منطقه باید بومی باشد و حمایت خود را از گروه و فرد خاصی عنوان میکنند و درصددند که از انتصاب مدیر غیر بومی در  منطقه  ممانعت کنند.


شاید به لحاظ عرق محلی در جوامع سنتی و عشیره ای پذیرفتنی باشد ولی از منظر  مدیریتی و گردش نخبگان و تحقق شعار های رئیس  جمهور منتخب بدست افراد شایسته، عدالت محور و فساد ستیز سازگاری ندارد.

اگر قرار باشد که  مدیران یک شهرستان حتما باید بومی آن منطقه باشد از آثار و آسیبهای اجتماعی مترتب بر آن نباید غافل ماند.

اگر این موضوع در میان مردم بومی یک شهرستان قابل قبول و پذیرفتنی باشید نباید انتظار داشت  که فرزندان آن منطقه در مراکز استان و سایر شهرستانها و حتی پایتخت پستی و منصبی داشته باشند.

  گر چه  گردش نخبگان  و استفاده از نیروهای توانمند و خلاق و مبتکر غیر بومی میتواند در شناسایی مشکلات و نیاز سنجی و آمایش  مناطق و اولویت بندی آنها  و  همچتین قابلیتهای منطقه تاثیر بسزایی داشته باشد اما مدیران محلی به علت تعصب منطقه ای و قومی قبیله ای  و گاها فشار نیروهای محلی امکانات  و اعتبارات را به منطقه ای خاص اختصاص داده که باعث نارضایتی مردم  و عدم تحقق شعارهای عدالت  محوری و فساد ستیزی  شده است.