«ما فاطمی از تبار عشقیم – مردان مدافع دمشقیم»

در صبح ازل که یار هو گفت –ما را سخن از میِ و سبو گفت
او گفت اَلَست و ما بلا را – بر ما بِنوشت کربلا را

در آن سحرِ ستاره‌باران – در جوششِ خونِ سرخ یاران
مستی زِ شمیم لاله‌ها رُست – بارانِ عطش، رُخ قمر شُست

در جُلگۀِ غم ستاره سر زد – آن‌سویِ کرانه روح پَر زد
از زمزمِ چشم مستِ ساقی- جوشیده به خُم شرابِ داغی

شد تا که تمام عالم هست - از کُهنه شراب نینوا مست
زان صبح ازل که گفت اَلَست او – ما را به بلا نمود هَست او

مستی به اَلَست، آرزو گشت - مِی فاطمه و علی سبو گشت
بر زُلف سپیده لاله آویخت - زهرا به سبو، میِ بلا ریخت

اسرار الست برمَلا شد - سرمنزل عشق، کربلا شد
هر کَس به اَلَستِ هو بلا گفت – در بستر خون به کربلا خُفت

از لعل علی روان شرابی – لبریز شمیمِ عطر نابی
مانا به جهان سپیدۀِ عشق - ریزد به سبوی ما مِیِ عشق

ما مست شمیم عطر یاسیم – نوشیده مِی و شراب خاصیم
ما فاطمی از تبارِعشقیم – مردان مُدافعِ دمشقیم

ما را ز گِل بلا سرشت‌اند - دیوانۀِ کربلا نوشت‌اند
مجنون حسین سر جداییم – عباسِ قبیلۀِ خداییم

ما زنده به عشق آل یاسیم – از کُشته شدن نمی‌هراسیم
در مکتب عاشقی شهیدیم – ما کرب و بلا به جان خریدیم

مردان مدافع حرم مست- شمشیر و علم گرفته در دست
از بادۀِ لا چشیده جامی - ره بسته به سینه بر حرامی

از نرگس مستِ چشمِ مهدی – نوشیده سبو زِ ناب شهدی
بر فاطمه مست انتقامیم- عباس مدافع خیامیم

ما ایل طلایه‌دار نوریم - مردان قبیلۀِ ظهوریم
بر گِرد حرم مدافعانیم - بگذشته ز جان و خان و مانیم

ما قوم شقایقیم، آری - بر فاطمه عاشقیم، آری
ما را ز بلا هراس هرگز – جز مرگِ به عشق یاس، هرگز

ما زادۀِ درد و رنج و داغیم - آوارۀ شام تا عراقیم
با فاطمه عهد عشق بستیم – ما دلشدۀِ دمشق هستیم

ما خورده نمک ز دست یاریم –در وادیِ عشق سر به داریم
عیسای کشیده بر صلیبیم - بر فاطمه مست بوی سیبیم

تا صبح ظهور بی‌قراریم- چون لاله به سینه داغ‌داریم
سرمست ز بادۀِ الستیم – ساقیِ قلم شده دودستیم

ما شیعۀِ آل نور هستیم – ما منتظر ظهور هستیم
مردانِ سپاهِ نار و نوریم – خورشید طلیعۀِ ظهوریم

مردان مدافع دمشقیم-گردیده شهید راه عشقیم

به امید ظهور حضرت یار

26 شهریور 1395 – منصور نظری