دنا بغضی به قدر قامتش در خود فرو خورده ست

تمام لحظه هایی را که در داغ تو سر می شد
فقط با خون سبزت می نوشتم 'عشق' اگر می شد

صدای ضجّه های مادری را می شنیدم که
جوانش داشت بعد از سالها، اکنون پدر می شد

و یکسر آل منحوس از اجل بر پادنا می ریخت
هجوم بدبیاری داشت در من بیشتر می شد

چرا خون از دو چشم کوه می بارید بر تقویم؟
گمانم دختری از مرگ مادر باخبر می شد

چه تقدیر غم انگیزی ست وقتی آسمانِ شهر
پر از دندان برای خوردن خون بشر می شد

دنا بغضی به قدر قامتش در خود فرو خورده ست
برون می ریخت اندوه جهان را تا سحر می شد