یادی از مدرسه و دبیرستان (4)

پایگاه خبری آوای رودکوف-«جهانگیرایزدپناه»:بلاخره در امتحان نهایی ششم دبستان قبول شدیم وهمراه با برادرم امیر که همیشه همکلاس بودیم آماده ورود به دبیرستان سلطانی بهبهان شدیم که دیوار به دیوار دبیرستان نوساز 25 شهریور بود . هم دلهره وهم شادی برای رفتن به شهر ودبیرستان را داشتیم. قرار شد که در خانه بقال دوستمان سکنی گزینیم . علیرغم اختلاف فرهنگی بین لر وبهبهانی انصافا حضرات بهبهانی به گردن همه دانش آموزان لر حق مهمان نوازی دارند.

به دبیرستان سلطانی برحسب سر وریخت و توانایی مالی باید مبلغی برای ثبت نام می پرداختیم هر چه باصطلاح قیافه ی فقیرتری داشتی کمتر پول می پرداختی . من هم الحمدالله قیافه ی شلخته و مظلومی داشتم . دوست بقال بهبهانیمان خدا رحمتش کند هم واجد همین شرایط بود . پاشنه کفشش را همیشه می خواباند بدنبالش برای ثبت نام راه افتادیم صدای سرسر کفشش تا صد متر آن طرف تر هم شنیده می شد . البته نه مثل تَق تَق با عظمت کفش خانم ها بلکه سُرسُر کفش بود از سر بی حالی ، بی خیالی و پیری .خدا رحمتش کند جلوی مدیر مدرسه به من میگفت "جهانگیرو" . تا زمانیکه دیپلم گرفتیم ورفتیم سربازی وبرگشتیم وخلاصه تا زمانیکه آن مرحوم زنده بود به من میگفت جهانگیرو . برای ثبت نام پول کمی پرداختیم، خوب کاری کردیم به رژیم طاغوت هرچه پول کمتر می دادی ثواب داشت . حالا امروزه کمک به مدرسه فرق دارد اسمش" کمکهای مردمیست" و ثواب هم دارد.

خانم دوست بقال مان ما را از برق و سیم برق خیلی ترساند که اگر دست بزنید برق شما را میگیرد وخشک میکند. چند وقت بعد در صحرا با کمک چوپان دنبال گله رفته بودم غافل از اینکه هر تکه سیمی برق ندارد ناگهان حدود دو متر سیم کهنه برق در صحرا دیدم با کلی ترس از سیم فاصله گرفته ایستادم واز دور نگاه می کردم که چگونه بزها و گوسفندها از روی سیم رد می شوند ولی برق نمی گیردشان . بعد از کلی تفکر و تفحص استدلالم بر این شد که بز و گوسفند و حیوانات را برق نمی گیرد ، برق فقط آدمها را می گیرد . الان فکر می کنم که استدلالم زیاد هم بی ربطی نبوده چون آدم اگر فکر نکند ، کنجکاو نشود و در بعضی امور سرک نکشد و حرف های خلاف میل نزند ، برق نمی گیردش. باید سر به زیر و سر به راه بود تا برق نگیردت .