روان نگار/ مریم سامانی دانشجوی دکتری روان شناسی و درمانگر
زیر هر آسمانی که باشی در هر نقطه جغرافیایی که به دنیا آمده باشی در هر سطح تحصیلات، جایگاه و در آمدی که باشی فرقی ندارد تو یک انسان هستی و در زندگی با ناملایماتی دست و پنجه نرم خواهی کرده و خواهی کرد.
پایگاه خبری آوای رودکوف:همه آدم ها با توجه به شرایط شان همواره با مشکلاتی مواجه هستند بنابراین به صرف دیدن عکس های شاد و خوشحال یا قرار گرفتن آدم ها در فضاهای خاص و لاکچری نمی شود قضاوت کرد و از بخت خود گله مند شد که این همه درد و بدبختی نصیب من شده است و بقیه را ببین که چقدر خوشبخت هستند . راحت و در آرامش زندگی می کنند.
این سوال همیشه مطرح می شود چرا گروهی از افراد از شرایط شان راضی هستند و گروهی دیگر با وجود داشتن خیلی چیزها این گونه زندگی نمی کنند؟
یک مثال می زنم فردی را در نظر بگیرید که ناچار است مسیری پر پیچ و خم و ترسناک را به تنهایی طی کند. تصور کنید این فرد در طول این مسیر دائم با خود، میزان تنهایی، طولانی بودن راه، گردنه های پر پیچ و خم و دشواری هایی را که پیش روی دارد ، مرور کند حالا فرد دوم را تصور کنید او به جای فکر کردن به طولانی بودن راه ، سختی هایی که با آن مواجه است به این فکر می کند که پس از پایان یافتن مسیر می تواند استراحت کند و شادی را تجربه کند.
تفاوت این دو نفر در چیست؟
هر دو که در یک راه قرار دارند و باید از عبور کنند . پس راه و مقصد یکی است . تفاوت در چه چیزی است که موقعیت برای یکی دردناک و کابوس می شود و برای دیگری رویایی پر از خاطره های تلخ و شیرین. شاید پیمودن این مسیر و راه برای هر دو آن ها دردناک باشد یعنی هر دو درد را تجربه می کنند، ولی اولی این درد را بزرگ کرده و در تک تک لحظات خود تجربه می کند، ولی فرد دوم این گونه رفتار نمی کند.
به عبارت دیگر فرد اول درد را به رنج تبدیل می کند رنجی که وقتی به پایان راه هم می رسد او را آن قدر فرسوده کرده که با او می ماند ولی دومی درد را در یک مقطع کوتاه تجربه کرده و از آن عبور خواهد کرد.
این نکته را به خاطر بسپارید : درد ها را رنج نکنیم زیرا دردها پایان می یابند و رنج ها تا همیشه با ما خواهند ماند و رنج ها هستند که ما را بیمار خواهند کرد./رکنا
یک مثال می زنم فردی را در نظر بگیرید که ناچار است مسیری پر پیچ و خم و ترسناک را به تنهایی طی کند. تصور کنید این فرد در طول این مسیر دائم با خود، میزان تنهایی، طولانی بودن راه، گردنه های پر پیچ و خم و دشواری هایی را که پیش روی دارد ، مرور کند حالا فرد دوم را تصور کنید او به جای فکر کردن به طولانی بودن راه ، سختی هایی که با آن مواجه است به این فکر می کند که پس از پایان یافتن مسیر می تواند استراحت کند و شادی را تجربه کند.
تفاوت این دو نفر در چیست؟
هر دو که در یک راه قرار دارند و باید از عبور کنند . پس راه و مقصد یکی است . تفاوت در چه چیزی است که موقعیت برای یکی دردناک و کابوس می شود و برای دیگری رویایی پر از خاطره های تلخ و شیرین. شاید پیمودن این مسیر و راه برای هر دو آن ها دردناک باشد یعنی هر دو درد را تجربه می کنند، ولی اولی این درد را بزرگ کرده و در تک تک لحظات خود تجربه می کند، ولی فرد دوم این گونه رفتار نمی کند.
به عبارت دیگر فرد اول درد را به رنج تبدیل می کند رنجی که وقتی به پایان راه هم می رسد او را آن قدر فرسوده کرده که با او می ماند ولی دومی درد را در یک مقطع کوتاه تجربه کرده و از آن عبور خواهد کرد.
این نکته را به خاطر بسپارید : درد ها را رنج نکنیم زیرا دردها پایان می یابند و رنج ها تا همیشه با ما خواهند ماند و رنج ها هستند که ما را بیمار خواهند کرد./رکنا
نظرات بینندگان
عکس روز
