با بحران کرونا چگونه رفتار کرده‌ایم؟

پایگاه خبری آوای رودکوف-حسن بهنام:چین به عنوان خاستگاه و منشا اصلی «ویروس کرونا» یا «کووید ۱۹» اقدامات موثری از جمله قرنطینه، تعطیلی ادارات و مدارس، اندازه گیری تب شهروندان و مقابله با اخبار جعلی به‌ کار گرفته است به طوری که بعد از دو ماه تلاش توانسته این ویروس را کاملا کنترل کند.

دولت چین، شهر ووهان و چندین شهر دیگر را کاملا قرنطینه و ده‌ها میلیون نفر به مدت بیش از یک‌ماه در منزل ماندند.

در هر بحران و مساله‌ای همه مسئولیت دارند، هم دولت و هم مردم.

در مسئولیت اجتماعی، هرکدام از ما فردی برای خود، و فردی برای جامعه هستیم!

این تعریف نه تنها به مسئولیت انسان‌ها در قبال هم محدود نمی‌شود، بلکه به خوبی می‌تواند رفتار انسان نسبت به حیوانات، محیط زیست و ... را هم در ذهن تداعی کند. خیلی ساده یعنی ما مسئولیم! همه‌ٔ ما در مورد اتفاقاتی که در جامعه می‌افتد مسئولیم. حقیقتا شاید خیلی‌ها فکر کنند این جمله شعاری بیش نیست. اما با بررسی موضوعِ مسئولیت اجتماعی در کشورهای جهان، به وضوح می‌توان نقش پر رنگ مسئولیت اجتماعی را در رشد و ترقی کشورها دید.

معتقدم اگر امروز کشور عزیزمان با بحران‌های مختلف روبروست، اگر بحران آب داریم، اگر طبیعت در حال تخریب است، اگر بادکنک‌های یک کودک کار به فروش نمی‌رود، اگر سالانه هزاران نفر در جاده‌ها جان خود را از دست می‌دهند، اگر به کودکی تجاوز می‌شود، اگر امروز با گسترش کرونا در کشور مواجه‌ایم و هزاران اگر دیگر، همهٔ ما مسئولیم. همه ما در پیدایش این معضلات سهیم هستیم و گره‌ٔ این مشکلات هم زمانی باز می‌شود که همه بدانیم مسئولیم.

در ایران، در این که به عملکرد دولت و نهادهای حکومتی در مقابله با کرونا نقد وارد است، تردیدی نیست.
از اعلام دیرهنگام ورود کرونا به کشور تا عدم لغو به موقع پروازهای چین و سایر اقدامات لازم و حیاتی دیگر، که لازم‌است در فرصت مناسب و با رعایت انصاف، مورد به مورد، دقیقا و موشکافانه بررسی شده تا در آینده از خطاهای مدیریتی و انواع هزینه‌های سنگین ناشی از آنها بر جامعه کاسته شود.

اما سوی دیگر ماجرا مردم هستند.
بد نیست نقدی هم به رفتار خودمان به عنوان مردم داشته باشیم.

اغلب کنار یکدیگر از مشکلات گفتگو می‌کنیم، از کمبودها و ضعف‌ها، گاه پیشنهادهایی نیز می‌دهیم. بعضی‌هایمان نا‌امید می‌شویم و بعضی‌ها امیدواریم و منتظر تغییر و اتفاقات خوب هستیم. اما یادمان نرود صحبت کردن و امیدوار بودن کافی نیست. باید بلند شد و کاری انجام داد. ما حداقل به اندازه شانسی که برای زندگی داریم مسئولیت داریم برای انجام کاری. برای خلق شادی و احساس خوب دادن به خود و دیگران.

مردم در مواجه با تهدید جدی کرونا چند دسته شده‌اند:

۱_عده‌ای از همان آغاز ماجرا بدون این‌که کمترین کمکی در کنترل اوضاع بکنند، نقش آتش بیار معرکه را بازی کرده‌اند! تا توانستند درست و نادرست، دانسته و ندانسته، ترس و دلهره و استرس به جان جامعه و رعب و وحشت به دل مردم تزریق کرده و می‌کنند.

۲_عده‌ای دیگر بی‌خیال و بی‌تفاوت از تعطیلات استفاده کرده، راه سفر در پیش گرفته‌اند و فکر کردند وقت تفریح و خوشگذرانی و جوجه و نوشابه است، غافل از این‌که با هر تردد و جابحایی احتمال گسترش و شیوع ویروس را در کل کشور به شدت افزایش می‌دهند.

خصوصا آنهایی که چه بسا، خود مبتلا یا ناقل و مشکوک به ویروس کرونا بوده و متأسفانه حاضر به رعایت مراقبت‌های بهداشتی و هشدارهای مقامات بهداشت و درمان کشور نیستند و در نتیجه با این رفتار غیرمسئولانه خود دیگران را هم مبتلا می‌کنند.

۳_ دسته دیگر، سودجویان بی‌وجدان از خدا بی‌خبری هستند که با احتکار و گرانفروشی ماسک و مواد ضدعفونی کننده، مردم را در شرایط سخت و تنگنای مضاعف قرار داده‌اند، اینها در واقع از  رنج بیماری و مصیبت جان‌باختگانِ مردم، درآمد بیشتر خود را می‌جویند، گویی نان خود را در خون مردم می‌زنند و می‌خورند!

۴_ دسته آخر، انسان‌های مسئولیت شناس، باوجدان و باشرفی هستند که برای کمک به کنترل بیماری و استرس ناشی از آن، از هرگونه کمکی دریغ نکرده و با تلاش و جدیت به کمک هم‌وطنان خود برخاسته‌اند.

از پزشکان و کادر درمانی بگیرید تا نیروهای مسلح، اهل قلم و اندیشه و اصحاب فرهنگ و رسانه و همه و همه زنان و مردان باشعور و فهیم و دلسوزی که به عشق وطن و سربلندی ایران بدون کمترین چشمداشت و توقعی پا به میدان کارزار گذاشته و در حال خدمت هستند.

مغازه‌داری که ماسک رایگان توزیع کرده، معلمی که برای جبران عقب‌ماندن درس دانش‌آموزانش، بی سروصدا، کلیپ آموزشی تهیه و به آنها می‌رساند، نانوایی که پخت رایگان انجام می‌دهد، پزشکی که ویزیت خود را حذف کرده و صدها و هزاران مورد دیگر، نشان از زنده بودن انسانیت و شرف در آحاد جامعه ماست.

تاریخ مردانگی و غیرت و فهم مردمان آزاده ایران بزرگ، تاریخی تابناک بوده و هست و  خواهد بود.

تاریخ این سرزمین کهن، این‌گونه شجاعت‌ها، رشادت‌ها، فداکاری‌ها و جان‌فشانی‌ها را به یاد خواهد سپرد و فراموش نخواهد کرد.

ان‌شاالله