آیا رسانه ملی به اندازه یک مدرسه کپری کارایی دارد؟!

پایگاه خبری آوای رودکوف-وحید حاج سعیدی:این روز ها حضور مهمان ناخوانده ای به نام کرونا بسیاری از معادلات جوامع بشری را بر هم زده و بی تردید این بحران را می توان چالشی ترین بحران دنیای متمدن و صنعتی در قرون اخیر نامید. بحرانی که بخش اعظمی از دنیا را به سکون فرو برد و در این بین مدارس و دانشگاه ها را به عنوان مکان های پر جمعیت، زود تر از سایر بنگاه های ورزشی، اقتصادی، سیاسی، مراکز مذهبی و ... به تعطیلی کشاند.

در کشور ما نیز تعطیلی مدارس تقریباً بعد از انتخابات آغاز شد و زمان بازگشایی آن نیز نامشخص است و با توجه به سخنان رئیس جمهور مبنی بر عجله نداشتن برای آغاز فعالیت های آموزشی مدارس و دانشگاه ها، به نظر می رسد این قصه سر دراز دارد و نباید به این زودی ها منتظر بازگشایی مدارس باشیم. چرا که  فاصله گذاری در کلاس هایی با بیش از چهل دانش آموز ( یکی از کلاس های نگارنده با 41 دانش آموز حجت گفتار فوق است) و مابقی با بیش از سی دانش آموز در عمل امکان پذیر نیست. به علاوه کمبود ماسک و دستکش و وسایل ضد عفونی قطعاً رعایت بهداشت را در مدارس با سختی های عدیده ای همراه خواهد ساخت.

از سویی نزدیک شدن به روزهای پایانی سال و کنکور که موعد جمع بندی دروس و به اصطلاح نتیجه گرفتن از تدریس در یک سال تحصیلی است دغدغه های فراوانی را برای خانواده ها به وجود آورده است. چرا که نبود یک سیستم واحد یکپارچه در استفاده بهینه از وقت و تکنولوژی باعث شده در عمل اتفاق خاصی در بحث آموزشدانش آموزان در منزل  نیفتد. برخی از مدارس کانال های تلگرامی راه اندازی کرده اند و دبیران با ارسال کلیپ های سه چهار دقیقه ای، به اصطلاح مشغول درس دادن و ارزیابی هستند. برخی مدارس اپلیکیشن سروش و بله و عده ای آی گپ و ایتا را انتخاب کرده اند. دانش آموزان نیز این روزها گوشی به دست در حال پرش از این کانال به آن کانال و از گروه به آن گروه هستند و اگر این لابلا رباط صلیبی پاره نکنند، هنر کرده اند!

فارغ از اینکه چه تعداد از دانش آموزان ( به ویژه در مناطق روستایی) به اینترنت و گوشی های هوشمند دسترسی دارند، این مدل تدریس جزیره ای و برگزاری آزمون که عمدتاً پاسخ ها شباهت غریبی به یکدیگر دارند، حاکی از آن است که در زمینه آموزش آنلاین حرفی برای گفتن نداریم و بیشتر برای خالی نبودن عریضه بدان چنگ می آویزیم!

به نظر تنها چاره راه در این شرایط بحرانی استفاده از رسانه ملی به شکل رسمی و علمی می باشد. چرا که در حال حاضر در دسترس ترین و ارزان ترین وسیله تلویزیون است و از ضریب نفوذ بالایی برخوردار است. از سویی استفاده علمی و عملی از تلویزیون در پر کردن خلاء آموزشی به وجود آمده در کشور نیز، نیاز مند برنامه ریزی جدی و منسجم است و راه انداختن یک برنامه به نام مدرسه تلویزیونی ایران و تدریس پراکنده دروس چاره کار نیست. در حقیقت اگر چشم پوشی از درآمد های میلیاردی تبلیغات دوستان رسانه ملی را اذیت نمی کند، جسارتاً باید چندین کانال در دو نوبت صبح و عصر به آموزش دروس اصلی و پایه دانش آموزان (به وسیله دبیران مجرب و کار آزموده) اختصاص پیدا کنند و بر اساس همین آموزش های منسجم، امتحان پایان سال برگزار شود. چرا که برگزاری آزمون با رعایت فاصله گذاری اجتماعی و مرحله به مرحله امکان پذیر است.

در خاتمه امید است دوستان وزارت آموزش و پرورش ، تصمیمی جدی و عملی در خصوص خلاء آموزشی ایجاد شده در کشور اتخاذ کنند و به جای ارسال بخشنامه های رنگارنگ بدون اطلاع از میزان دسترسی دانش آموزان به اینترنت و فراهم بودن زیر ساخت ها در مناطق مختلف شهری و روستایی، هر چه سریع تر نسبت به آموزش رسمی دانش آموزان در منازل اقدام کنند. شاید موعد آن فرا رسیده باشد که تلویزیونی که قرار بود روزی به عنوان یک دانشگاه مطرح شود، امروز به اندازه یک مدرسه کپری کارایی داشته باشد!