تبانی جمعه و پاییز

جمعه بود یک رویای پاییزی
من بودم ویک دل غمگین و تنهایی
این درد های عجیبِ غریب بردلم میزند نهیب
که که ای؟ چه ای؟ که اینجا نشسته ای؟
آرام و سربه زیر با دلی غمین سکوت میکنم و دوباره سکوت...
بغض هایم را در اندوه غروب خورشید پریشان می یابم وسیلاب غم که انار جانم می فشارد
چگونه می توان آرام بود؟ آرامش به یغما رفته را چگونه جبران...
آه ...افسوس که پاییز نیز نی می نوازد در این مجلس
به کدامین شادی پوشالی امیدوار که جان شعر خود را رفته می دانم ؛
همین...
عضویت در خبر نامه