مثنوی عاشورایی «قتیل عشق» تقدیم می‌گردد به فدائی حضرت زینب، مدافع حرم اهل بیت، شهید والا مقام مهدی عزیزی و تمامی شهدای مدافع حرم اهل بیت علیهم‌السلام
پایگاه تحلیلی خبری آوای رودکوف avayerodkof.ir
منصور نظری:بـِسـم ربـــــِّـ الشــُّـهـداءِ و الصِّـدیقیــن «قتیل عشق» تقدیم به شهید مهدی عزیزیمی‌گشایم کربلا را باب عشق - قبلۀ شش گوشۀِ اصحاب عشقمی‌نویسم آن قتیل عشق را - باده نوشِ سلسبیلِ عشق را کوچه گرد عشق زینب در دمشق - غرقه شد در عمق اقیانوسِ عشقبی‌سر و سامان عشق فاطمه - شد نصیبش کربلا در خاتمه در سرش شور وَلا دیدی چه کرد - با وجودش کربلا دیدی چه کرد دل پریشانِ غمِ بانویِ آه -- خیمه‌های زینبی را شد پناه وز خُم کوثر سبوی باده خورد - در دمشقِ عشقِ زینب، جان سِپُرد سینه ها را تا گذارم داغ عشق - نقش مهدی می‌کشم بر طاق عشقاو که بودش کربلا را آرزو - می‌نویسم غصۀِ جان‌سوز او می‌نگارم بر سر نی لاله را - خونِ دل بر چشمِ زینب، ژاله رادر دمشقِ عشقِ زینب کوچه گرد - می‌نویسم غِصۀِ آن اهل دردتا حدیث عاشقی را بشنوی - می‌سُرایم کربلا را مثنوی می‌نویسم غصۀِ محبوب را - آن مسیحای به نی مصلوب راغرقه در خون بر سر نی ماه را - پاره‌پاره نعش ثارالله رادر غروب کربلا، اشراق را - چون شقایق، سینه ها، پُرداغ را بر سر نی می‌نگارم نور را - کرده اعجاز قَبَس در طور راکربلا را لاله‌ها از اشتیاق - دم به دم نو می‌شود بر سینه داغ کربلا را این چه داغ است و چه سوز - دم به دم نو می‌شود هر شام و روزاین چه آتش بر دل شوریده است - گشته جاری سیل خون از دیده استتا ابد بنهاده بر دل، داغ چیست -سر جدا بر نیزه را اشراق چیستاشکِ خون از دیده می‌بارد قلم - بر زمین افتاده ساقی بی علمغرقه در خون بر زمین افتاده ماه - آسمان را سینه می‌سوزد ز آهآنکه دریا بر لبش دارد عطش - نقش زهرا می‌زند خون بر لبشبر لب دریا به خون آغِشته عشق - نقش زیبای خدا را کِشته عشقساقی و دست و سبو، بی باده مست - بر زمین آیینه‌ای افتاده مستاو که خونش می‌زند سر از گلو - نقش زیبای خدا پیدا در او وه چه زیبا بر زمین افتاده عشق - کرده مست آیینه را بی باده عشقکِشته خود را از غم زهرا به دار - اندر او پیدا چه زیبا نقش یار سر حق را بر سر نی فاش عشق - نقش ساقی می‌کشد نقاش عشق از لب ساقی تراود آب نور - می‌زند بر نیزه سر، مهتاب نورآن لب دریا عطشناکِ لبش - عاشقی بر روی زهرا مذهبشعشق زهرا برده تاب و توش او - بیرق سبز ولا بر دوش اوچون شقایق کرده بر تن او لباس - می‌شود قربانیِ چشمانِ یاسساقی و جام و سبو غرقاب خون - بر زمین جاری شراب لاله گونبی‌سر و بی‌پا و دستی می‌رسد - ساقی زینب پرستی می‌رسدبر سر نی می‌درخشد ماه عشق - جان فدایی گشتۀِ الله عشق قدسیان سرمست عطر و بوی او - بوی زهرا می‌دهد گیسوی او بسته بر سر نام یا زهرا مهی - سِر حق را چون علی دل آگهیفاتح و سردار دشت کربلا - عشق زهرا کرده او را مبتلایاور و پشت و پناه زینب او - عاشقی را کرده بر پا مذهب اوروبه سوی قبله گاه یاس عشق - پا به مقتل می‌نهد عباس عشقعشق زهرا بی‌قرارش کرده باز - سر به روی نیزه می‌خواند نمازآن تَیَمُم کرده با خاک ولا - غرقه خون گوید اذان کربلابا شقایق‌ها سراید بانگ عشق - کربلا را تا زند شش‌دانگ عشققامت خون تا ببندد لاله مست - بانگ الا هو زند بر هرچه هستهم نماز او همه بود و نبود - قبله شش گوشه را دارد سجودآن ولا را قبلۀِ شش گوشه دار - کرده جان عاشقان را بی‌قراربر الستش عرشیان مست بلا - هر طرف برپا ز عشقش کربلا از دمشق و از عراق و از یمن - می‌تراود عطر آن گلگون کفنکُلُ ارضٍ کربلا آورده عشق - اشک زینب کرده تر خاک دمشقچون شقایق قوم عاشق بر علی - بر الست زینبی مست بلیکرده ترک خان و مان و جان و تن - لاله‌های پرپر گلگون کفنداده سر گلبانگ عشق یاس را - کرده بر تن جوشن عباس رابی‌سروسامان عشق فاطمه - کربلا را بر گزیند خاتمهعاشقی این است و عشق آخر چنین – رَدِ سرخ خون عاشق بر زمینهرکه در سر شور مستی دارد او – اندر این ره گو قدم بگذارد اوهمچو مهدیِ عزیزی مست عشق - برگزیند کربلا را در دمشقنام یا زهرا کند سر بنده نقش - غرقه در خون پا نهد بر فرش و عرشدر دمشق عاشقی شبگرد نور - باده نوشد از مِیِستان حُضورتا شود سرمست و شهر آشوب عشق - بر بلندای بلا مصلوب عشقدر دمشق عاشقی از التهاب - وز خُم زهرا بنوشد دُردِ ناب تا شود مست آن شرابِ خاص را - سِرّ بداند کلنا عباس را کربلا، پایان و هم آغازِ عشق - کلنا عباس، رمز و رازِ عشق کلنا عباس یعنی او همه - جان و روح و تن فدای فاطمهاز غم زینب غریق اشک و آه - سینه‌ها سوزانِ از حُرمِ نگاهتا بگیریم انتقام خون یاس - شیعه‌ایم و کلنّا مجنون یاس شعله‌ور از آتش احساس عشق - شیعه‌ایم و کلنّا عبّاس عشقچون شقایق اهلِ وادیِ بلا - پاسبان خیمه‌های کربلاگشته بر گِرد حرم آیینه ها - داغِ عشقِ فاطمه بر سینه هاتا حرامی منگرد ناموس عشق - غرقه طوفان گشته اقیانوس عشقسینه‌ها را قلزم خون پرخروش - بیرق سرخ حسینی را به دوشکلُّنا در تاب و تب از داغ یاس - بر حریم خیمه‌های او به‌پاسکلُّنا در کف گرفته تیغ عشق - نوش کوثر کرده از اِبریق عشقکلُّنا دست و سر و پا را قلم - کلُّنا حیرانِ در وادیِ غمجان فدای زینب و درد و غمش - جان فدای قامت از غم خَمشجان فدای درد و رنج و ماتمش - جان فدای اشک و آهِ هر دمشچشم خون پالای غرقه شبنمش - آن مسیحا بر نیِ، دل مریمشکلنا عباس یعنی این حدیث - در دمشق عاشقی با چشم خیس گو قلم گردد ز تن ما را دو دست – ظلم شب گیرد ز ما هر آنچه هستگو دوتا فرقم شود همچون علی - خون دل از روی من گردد جلیگو به نیزه سر به دارم آورند - سر جدا از جسم زارم آورندتیر و ترکش بر تنم بارد بسی - نیزه بر تن کوبدم گو هر کسیتا مرا در تن بود یک‌ذره جان - تا به تن باشد مرا روح و روانبر حریم حُرم زینب روز و شب – خیمه‌ها را می‌دهم پاس از ادبتا نگیرد چشم زینب رنگ اشک - می‌کشم او را به دندان بار مشکگو جدا گردد دو دست از تن مرا - گو شود شامِ بلا مدفن مراگو بُرَند از تن سرم را تشنه لب - غرقه گردم در دل بحر تَعَبکربلا را جمله سر بردار عشق - با علی در نهروان عمّار عشقای دریغا گر که زینب وا نهیم - یاس زهرا را دمی تنها نهیمبا ولایت عاشقانِ راستین - عهد کجباف و عزیزی‌هاست این ای دلت خون از غم مستوریَ اش - ای فریدونی مَنال از دوریَ اشدل قوی دار ای دلت آشوب عشق - اندک‌اندک می‌رسد آن خوب عشقظلم اسکندر نمی‌یابد دوام - می‌رسد ما را سحرگاه قیام یوسف زهرا عزیز مصر جان - می‌دهد ما را سحرگاهی اذاناندکی دیگر تحمل خوب عشق - می‌رسد آن شاه شهر آشوب عشقاز یمن بانگ ولا آید به گوش - می‌رسد آن خرقۀ احمد به دوش چون علی دل‌دل سواری می‌رسد - یوسف زهرا تباری می‌رسد می‌رسد شهزاده‌ای از ملک حق - آفتاب حق زند سر از شفق گرد کوی‌اش آن ملائک در طَواف - بسته محمل، ناقه را آن شب شکاف کِشته دلها عاشقان را بر صلیب - می‌رسد ما را سحرگاهی قریب آن مسیحا را به پی آورده باز - می‌نماید پرچم حق را فراز می‌تراود از لبانش بوی سیب - می‌شود ما را ظهور او نصیبروشنای چشم زهرا می‌رسد - آن عزیز مانده تنها می‌رسدمی‌رسد آری خدا را می‌رسد - یوسف گم گشته ما را می‌رسدشیعه را پایان شب غم می‌رسد - آن زلال چشم شبنم می‌رسدمی‌رسد ما را سحرگاه ظهور - شام ظلمت را شکافد تیغ نورحیدری آن روی و مو آید میان - پا نهد بر تارک افلاکیانسینه ما را بر ظهورش پرهوس – یوسفی آید مسیحایی نفس آید از ره شهسواری چون علی - وَز رُخَش نور ولایت منجلی شیعه را سر می‌رسد این انتظار - می‌رسد آن یوسف زهرا تبار آخر آید این زمستان را بهار - چشم ما روشن شود از روی یاربر شب ظلمت سحرگاهی رسد - از شبستان علی ماهی رسدبه امید ظهور یار ....20 شهریور 1394- تهران – منصور نظری
عکس روز
