می نویسم زان کسانی که شرف راباختند

مینویسم ابتدا با نام الله این سخن

زندبادا  زنده بادا  نام زیبای وطن

مینویسم تابدانی شاعری از لنده ام

دست بوس رهبرم تالحظه ای که زنده ام

مینویسم زان کسانی که شرف راباختند

روز عاشورا علم ها زیر پا انداختن

پای کوبیدند و رقصیدند وکردن ول وله

دست بالا بردن و کف میزدند وهلهله

چادر ناموس میهن را به زیر انداختند

شمر دوران گشتن ورو سوی مردم تاختند

ملحدان کافر بی دین وبس بی اعتبار

بیرق حق پاره کردند و بکردند افتخار

سبز پوشیدند وگفتند این نماد پیرویست

پیروی از شاه فتنه ،ام فتنه .......

خواب می دیدند می پاشد زهم این انقلاب

همچو تشنه که به جای آب می بیند سراب

فتنه ها باخویش می گفتن این یک کودتا ست

این مثل باشد به دوران فتنه گر خود روسیاست
 
ناگهان از هر طرف پیر و جوان ومرد وزن

در خیابان آمدند این بار پوشیدن کفن

باشعار ناب سبزی نسیت  جز سبز علی

جانمان را میدهیم ما در ره سید علی

سیل چون طغیان کند از جا کندبالا و زیر

شیر اگر باشی ز ترسش می شوی چون موش پیر

ملت ایران چو سیلی موج وار وپر خوروش

فتنه گر را مشت کوبیدندو گفتندش خموش

حیرتم این است دو سید از نسل علی

این یکی شاه شهیدان آن یکی ضد ولی

این یکی مولا حسین و آن یکی میرِ حسین

فرق باشد بین این نام حسین وآن حسین

این یکی کرده علم هم دین وهم قاموس را

وان یکی پاین کشیده چادر ناموس را

این یکی شش ماه اصغر داد وکردست افتخار

آن یکی بهر اجانب خویش را کردست خار

این یکی دارد برادر نام او عباس بود

وان یکی برگردنش دینی زِ حق وناس بود

این یکی سر داد تا از سر نیفتد نام دین

وان یکی بر پیکرِ دین زد که افتد بر زمین

این یکی همبستر سنگ وکلوخ و ماسه شد

وان یکی بادشمنانِ دین حق هم کاسه شد

این یکی در کربلا دادست هفتادو دوسر

وان یکی شورید بر مردم وشد یک فتنه گر

این یکی در روز عاشورا لبش خشکیده بود

وان یکی در خواب غفلت نام دین بر چیده بود

این یکی خونریز رادرکربلا حُر میکند

وان یکی دُر وجود خویش آجر می کند

این یکی خود کشتی و راه نجات آدمیست

وان یکی را ذورقی بشکسته همچون حاتمیست

حرف آخر می زنم آن هم فقط در یک کلام

خاک پای رهبرم گفتم وگویم وسلام...