آقایان پاسخ دهند یا معذرت خواهی کنند

اوای دنا-احسان :عموما مردم در انتخابات و ایام منتهی به آن، شاهد صحنه های تکراری و ملال آوری از سوی نامزدها و اطرافیان آن ها هستند که در آن، به یکباره خود را «مهم»، «ارزشمند»، «صاحب رای و نفوذ» و .. آن هم در تمامی عرصه های سیاسی کشوری و منطقه ای می بینند. شخصی که باید در طول چهار سال برای ملاقات با فلان شخص و یا اطلاع از آمدن وی به استان یا استان های همجوار، خبر آمدنش را از کلاغ های آسمان یا اشخاص ذی نفوذ بشنود، آن هم مشخص نیست موفق به دیدار شود و یا در صورت موفقیت به دیدار با آن شخص، مشخص نیست که بتواند خواسته‌اش را برآورده سازد، به یکباره خود را مهم می بیند و تازه متوجه می شود که چه شخص مهمی بود و خود خبر نداشت. شاید این ترفند مفید باشد و بتوان عده ای را با این شیوه به سمت خود، آن هم در ایام انتخابات، جذب کرد، ولی تکرار آن، به شدت ملال آور و تنفر انگیز است. مهمترین وجه ملال آوری این داستان، آن است که شخص، به وضوح می­بیند بازیچه دست این و آن قرار گرفته است. این و آن، با نمایشی ساختگی، در صدد جذب رای او برآمده و در این راه از هر شیوه ای استفاده می کند. این است داستان چند دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی ما. نکته جالب آنکه ا ین داستان (فریب و اهانت به شعور اجتماعی)، در حال تکرار شدن است، لکن با این تفاوت که رنگ خود را عوض کرده است. اگر تا دیروز حضور در خانه های مردم، میهمانی گرفتن و یا میهمانی رفتن و مواردی از این قبیل، در جذب رای تعیین کننده بود و برخی از نامزدهای انتخاباتی به آن روی می آوردند، امروزه، شاهد هستیم که متاسفانه، این اهانت، رنگ صریح تر به خود گرفته است؛ توضیح آنکه اگر فهرستی از عناوین خبرهایی را که سایت های استانی درباره اعلام حضور نامزدهای نامی انتخابات بیندازیم، شاهد خواهیم بودکه در اعلام موضع، از یک رویه واحد تبعیت می کنند. «موحد»، «هدایت خواه» و «حسینی» در ابتدا با قاطعیت اعلام کردند که، هر کدام به دلائل مختلف، در صحنه حضور پیدا نمی کنند و در این راستا، به مواردی همچون «مشکل اشتغال و بیکاری وسیع»، «بد آمدن استخاره» و ... استناد می جستند. هرچند، درک این قبیل رفتارها و اغراض پشت آنها، برای مردم فهیم استان ساده و آسان بود (برای اطلاع از نظرات مردم، می توان به اصل خبرهایی که در سایت های عصر دنا و آوای دنا و ... در این مورد آمده است، مراجعه شود.) لکن سوال این جاست که چرا این افراد(نامزدهای انتخاباتی) به این شیوه  متوسل می شوند؟ آیا اگر آقای موحد اعلام می کند که «به خاطر عدم برآورده کردن مشکل بیکاری وسیع در منطقه، و  عدم توانایی در برآورده کردن آن، در صحنه حضور پیدا نمی کند» و اگر جناب هدایت خواه استخاره به قرآن را دلیل برنیامدن خود عنوان می کند، نباید دلیلی منطقی و قانع کننده برای حضور خود در صحنه، ارائه دهند؟ سوال اینجاست که به یکباره چه اتفاقی افتاده که آقایان از آن رای به ظاهر قاطع خود، برگشته و در صحنه حضور پیدا کرده اند؟آیا جناب موحد، مشکلی برای رفع بیکاری پیدا کرده است؟ جناب آقای موحدی که مدت بیست سال است در کرسی نمایندگی حضور دارد، بناست که چه راه حلی را برای این مسئله ارائه دهد که به یکباره از آن رای اولیه خود برگشته است؟ چه تضمینی وجود دارد که شخصی که اینگونه به راحتی از حرف خود بر می گردد (هرچند کارنامه ای کاملا مشخص از خود به جای گذاشتند.) به وعده های انتخاباتی نیز وفادار باشد؟ آیا مردم «اعلام عدم حضور اولیه» را باور کنند یا «تبلیغات و رایزنی های وسیع در سطح منطقه» را؟ چرا نامزدهای نامی به این شیوه روی می آورند؟ آیا غیر از «بازارگرمی» و یا به عبارت صریح تر «اهانت به شعور اجتماعی» است؟ بدیهی است که تلقی افرادی که اینگونه عمل می کنند، این است که مردم و ادراک عمومی، ناتوان از فهم این معادله است، حال آنکه باید بدانند به برکت نظام مقدس جمهوری اسلامی و روشنگری های گوناگونی که در طول این سالیان صورت گرفته شده است، گستره فهم و درک مردم و عمق شعور اجتماعی، به مراتب بالاتر از آن است که آقایان فکر می کنند. از این روی پیشنهاد می کنم یا موارد فوق را به صورت کاملا شفاف و منطقی پاسخ دهند یا اینکه به طور رسمی از مردم شریف استان معذرت خواهی نمایند.