خیر اله قلندر محله»، بازیکن پیشکسوت و با اخلاق استقلال علی آباد کتول:
اما امروز کمتر نشانی از تعصب تیمی در فوتبال و بازیکنان تحصیل کرده و طراز اول در شهر دیده می شود و حیات و ممات تیم ها بستگی به اسپانسرهایی دارد که بدون تعارف اولویت اول و آخر آنها اقتصاد است!
پایگاه خبری آوای رودکوف-وحید حاج سعیدی:قدیمی تر ها و پا به سن گذاشته های ورزش شهرستان "خیر اله قلندر محله" بازیکن اسبق تیم استقلال و بازی های درخشانش را به خوبی در خاطر دارند. فوروارد خلاق و با اخلاق تیم های فوتبال استقلال و مزرعه کتول که گل ها و سرعت خیره کننده اش زبانزد فوتبالیست های آن دوران بود و تیم ها آرزوی داشتن چنین بازیکن توانمندی داشتند، بیش از دو دهه در سطح اول فوتبال این شهرستان بازی کرد و خاطرات ورزشی ارزشمندی را با سایر هم تیمی هایش رقم زد.
با "خیر اله قلندر محله" به گفتگو نشستیم و آلبوم خاطرات ورزشی او را ورق زدیم. او که چندین دوره قهرمانی در آموزشگاه ها، لیگ شهرستان و حتی قهرمانی در استان مازندران با تیم بسیج شهرستان را در کارنامه ورزشی دارد، از روزهای تلخ و شیرین فوتبال شهرستان گفت. از روزهایی که پیراهن تیم تنها پارچه دوخته شده نبود و حرمت داشت. از احترام متقابل بین بازیکنان و مربیان و داوران گفت. از وقت شناسی و مدیریت محمد نعیمی سرمربی استقلال و آقای خاص فوتبال علی آباد ، از مهربانی و سعه صدر مرحوم حاج درویش کردکتولی، مرد اخلاق ورزش، از جنگدگی و رشادت محمد مزرعه، از پاس های دقیق مرحوم فتح اله مزیدی و محمد قوشکرپی، از دفاع مستحکم مرحوم فخر الدین باباکردی، از ضربه های سر اصغر شرفپور و شوت های عطااله ملایی، از شیرجه های کریمی و اصلانی و جباری درون دروازه و ...
او از دورانی گفت که پول در ورزش هیچ جایگاهی نداشت و از آن تنها برای پرداخت کرایه مینی بوس، تهیه لباس و آب یخ استفاده می شد و آرمان های تیم و اخلاق به جای پول در میادین ورزشی دست به دست می شد از زانو زدن تیم های قدرتمند و پر آوازه ای مثل نساجی قائم شهر، نفت قائم شهر، سد نکا، هما تهران، استقلال تهران، آریا سبزوار، ابومسلم خراسان و ... در برابر تیم های علی آبادی گفت. از روزهایی گفت که تماشاگران برای تماشای تمرین تیم ها سکو ها را پر می کردند و دستکم روزانه 200 نفر در ورزشگاه شهر اوقات فراغت می گذراندند....
با "خیر اله قلندر محله" به گفتگو نشستیم و آلبوم خاطرات ورزشی او را ورق زدیم. او که چندین دوره قهرمانی در آموزشگاه ها، لیگ شهرستان و حتی قهرمانی در استان مازندران با تیم بسیج شهرستان را در کارنامه ورزشی دارد، از روزهای تلخ و شیرین فوتبال شهرستان گفت. از روزهایی که پیراهن تیم تنها پارچه دوخته شده نبود و حرمت داشت. از احترام متقابل بین بازیکنان و مربیان و داوران گفت. از وقت شناسی و مدیریت محمد نعیمی سرمربی استقلال و آقای خاص فوتبال علی آباد ، از مهربانی و سعه صدر مرحوم حاج درویش کردکتولی، مرد اخلاق ورزش، از جنگدگی و رشادت محمد مزرعه، از پاس های دقیق مرحوم فتح اله مزیدی و محمد قوشکرپی، از دفاع مستحکم مرحوم فخر الدین باباکردی، از ضربه های سر اصغر شرفپور و شوت های عطااله ملایی، از شیرجه های کریمی و اصلانی و جباری درون دروازه و ...
او از دورانی گفت که پول در ورزش هیچ جایگاهی نداشت و از آن تنها برای پرداخت کرایه مینی بوس، تهیه لباس و آب یخ استفاده می شد و آرمان های تیم و اخلاق به جای پول در میادین ورزشی دست به دست می شد از زانو زدن تیم های قدرتمند و پر آوازه ای مثل نساجی قائم شهر، نفت قائم شهر، سد نکا، هما تهران، استقلال تهران، آریا سبزوار، ابومسلم خراسان و ... در برابر تیم های علی آبادی گفت. از روزهایی گفت که تماشاگران برای تماشای تمرین تیم ها سکو ها را پر می کردند و دستکم روزانه 200 نفر در ورزشگاه شهر اوقات فراغت می گذراندند....
اما امروز کمتر نشانی از تعصب تیمی در فوتبال و بازیکنان تحصیل کرده و طراز اول در شهر دیده می شود و حیات و ممات تیم ها بستگی به اسپانسرهایی دارد که بدون تعارف اولویت اول و آخر آنها اقتصاد است!
با این حال فوتبال هنوز در بین مردم این دیار جایگاه و اعتبار دارد. بازیکنان و علاقه مندان زیادی در شهر به این رشته ورزشی اعتقاد دارند و برای حضور یک تیم قوی از شهر در لیگ های معتبر استان و کشور تلاش می کنند که شایسته بسی تقدیر است.
از خیراله درباره آغاز دوران بازیگری اش پرسیدیم؟
ورزش در بین بچه های این شهر و روستاهای اطراف جایگاه خاصی دارد و سرآمد این رشته های ورزشی در علی آباد فوتبال و والیبال است. من هم مثل سایر هم سالان خودم از همان دوران کودکی به فوتبال علاقه مند بودم و بیشتر اوقات بیکاری و زمان فراغت مان را به فوتبال می گذراندم. برخلاف امروز که بیشتر بچه ها به بازیهای کامپیوتری علاقه دارند، بچه ها در گذشته بدون استثناء ورزش می کردند و به جرات می توان گفت تنها بچه هایی که از نظر بدنی دچار مشکل یا معلولیت بودند، ورزش نمی کردند.
از چه زمانی فوتبال را به صورت حرفه ای شروع کردید؟
همزمان با ورود به دبیرستان ، فوتبال را به صورت حرفه ای با تیم مزرعه کتول, آغاز کردم. 5 سال با این تیم در لیگ شهرستان بازی کردم و پس از آن به استقلال پیوستم و ده سال برای استقلال در کنار بازیکنانی چون مهاجری، لامعی، مرحوم حسینی فر، منصور نعیمی، محمد قوشکرپی، دکتر یوسفی، زین الدین، میرشاهی و سایر دوستانی که همواره به یادشان هستم ، بازی کردم. در سال های آخر بازیگری نیز به مدت 5 سال در تیم مزرعه کتول بازی کردم.
از بازیکنان قدیمی بازی چه کسانی را بیشتر می پسندیدید؟
رضا مهاجری، یوسف لامعی، صفر اصلانی، حسین شکی، پرویز گیلک، حسین مزیدی و ... از بازیکنان مطرح و بزرگ شهرستان بودند که بدون تردید اگر امکان حضور در تیم های مطرح مثل الان مهیا بودند، آنها قطعاً در سطح اول فوتبال کشور بازی می کردند. تنها رضا مهاجری از این جمع توانست به تیم های مطرح راه پیدا کند که هنوز هم در سطح اول فوتبال کشور در حال مربیگری است.
تفاوت فوتبال گذشته با دوران فعلی را چگونه ارزیابی می کنید؟
ضمن احترام به همه دست اندرکاران و فوتبالیست های جوان که در حال حاضر در تیم های مختلف شهرستان و استان مشغول بازی و فعالیت هستند، باید بپذیریم نوع ، ساختار، اساس و کیفیت فوتبال دهه 60 تا 70 در علی آباد کتول با فوتبال حال حاضر قابل مقایسه نیست.
فوتبال آموزشگاهی در سطح لیگ شهرستان بود و ترافیک بازیکن تا حدی بود که بازیکنی که در تیم باشگاهی اش فیکس بازی می کرد، در تیم دبیرستان نیمکت نشین ثابت بود! بازی مدارس جابر و شریعتی همواره یکی از فوتبال های جذاب و به نوعی «داربی آموزشگاهی» در آن دوران محسوب می شد و دانش آموزان این دو دبیرستان سعی می کردند به هر شیوه ای که شده تماشای این مسابقه جذاب را از دست ندهند.
در واقع فوتبال در گذشته ورزش اول شهرستان بود و قرارداشتن ورزشگاه در مرکز شهر باعث رونق و استقبال از این رشته محبوب می شد. فوتبال علی آباد در شرق استان مازندران قدرت بلامنازع بود و همیشه حرف های زیادی برای گفتن داشت. اما پس از تخریب این زمین در سال 71 فوتبال شهرستان به مدت 50 سال عقبگرد کرد و ماحصل زحمات مربیانی چون آقای نعیمی، مرحوم کردکتولی، مرحوم حسین شکی، حاج حسن زنگانه، یزدان نظر کتولی و سایر مربیانی که تعداد آنها از شمار افزون است، به باد رفت. چرا که بعد از تخریب زمین فوتبال، تقریباً یک دهه طول کشید تا دوباره نوجوانان این شهر زمین فوتبال را از نزدیک ببینند آنهم در نقطه ای دور از شهر که بدون داشتن وسیله شخصی امکان رفتن به این ورزشگاه عملاً میسر نیست.
پس شما تخریب ورزشگاه شهرستان و تبدیل به سالن ورزشی را اولین عامل عدم توسعه فوتبال می دانید؟
بدون شک اولین عامل و مهمترین عامل همین ماجرا است. در ادامه با توسعه تکنولوژی و بحث ماهواره، کامپیوتر، گوشی های هوشمند، آتاری و ... ذائقه نسل جدید تغییر کرد و گرایش به ورزش های فیزیکی و توپی کم شد. پس از ورود اقتصاد به ورزش و پولی شدن باشگاه و تمرین و ... کم کم عشق به فوتبال و به تبع آن اعتقاد به حرمت لباس، سابقه و افتخارات تیم، و ... از بین رفت. با توسعه این رویکرد و نبود اسپانسر در شهرهای کوچک، انتظار پیشرفت فوتبال و بازگشتن به روزهای اوج کمی خوشبینانه است و نیاز به برنامه ریزی دراز مدت و صرف هزینه بسیار دارد.
اما تیم شهرستان سال گذشته به لیگ دسته سوم کشور راه پیدا کرد؟
بله این تیم با اقتدار راه پیدا کرد و این نشان دهنده استعداد جوانان و ریشه دار بودن فوتبال در این شهرستان است. اما سخن اصلی گره خوردن اقتصاد به ورزش است که مانع از حضور این تیم با استعداد در سطح ملی شد و همین رویکرد مانع از گرایش نسل جدید به فوتبال می شود که باید چاره ای برای آن اندیشیده شود.
آینده فوتبال شهرستان را چگونه ارزیابی می کنید؟
در حال حاضر تلاش های در سطوح مختلف برای توسعه فوتبال شهرستان صورت می گیرد. حتی استاندار هم در تلاش است تا یک تیم قوی به عنوان نماینده استان در رقابت های کشوری حضور داشته باشد. هر چند برگزاری اردوها و حضور تیم هایی لیگی مثل مثل راه آهن تهران، پاسارگاد و .... ، برگزاری مسابقات دوستانه، پخش مسابقات از رسانه ملی، برگزاری کلاس های مختلف در شهرستان و ... باعث ارتقاء سطح فوتبال شهرستان می شود، ولی باید برنامه ریزی گسترده تری انجام داد و هم گام با شهر های بزرگ، اهداف بزرگتری را در نظر گرفت. ظاهراً پرژکتورهای ورزشگاه شهید اسماعیل علی آبادی هم راه اندازی شده است. اگر جاده منتهی به این ورزشگاه نیز آسفالت شود و شرایط ایاب و ذهاب تسهیل شود، بدون شک امکان حضور افرادی بیشتری در ورزشگاه خواهیم بود.
سخن آخر
بی تردید فوتبال ورزش اول در همه کشورهای دنیا است و هیچگاه جایگاه فوتبال متزلزل نخواهد شد بلکه همواره شاهد فراز و فرود آن در بین تیم ها و کشورهای مختلف هستیم. بنابراین باید از این پتانسیل استفاده کرد و با رشد همه جانبه ورزش مانع بروز بسیاری از ناهنجاری های اجتماعی شد.
توجه به ورزش به ویژه ورزش های پر طرفداری مثل فوتبال و والیبال باعث غنی تر شدن اوقات فراغت می شود. هر قدر برای ورزش در این شهر هزینه کنیم، در آینده جامعه ای شاد تر، پویا تر و با نشاط تر خواهیم داشت. امید است دست اندرکاران ورزش، پیشکسوتان، مربیان و ورزشکاران این شهر دست در دست هم برای اعتلای ورزش این شهرستان به ویژه ورزش فوتبال تلاش کنند و شاهد افتخار آفرینی مجدد ورزشکاران این دیار در میادین مختلف باشیم.
با این حال فوتبال هنوز در بین مردم این دیار جایگاه و اعتبار دارد. بازیکنان و علاقه مندان زیادی در شهر به این رشته ورزشی اعتقاد دارند و برای حضور یک تیم قوی از شهر در لیگ های معتبر استان و کشور تلاش می کنند که شایسته بسی تقدیر است.
از خیراله درباره آغاز دوران بازیگری اش پرسیدیم؟
ورزش در بین بچه های این شهر و روستاهای اطراف جایگاه خاصی دارد و سرآمد این رشته های ورزشی در علی آباد فوتبال و والیبال است. من هم مثل سایر هم سالان خودم از همان دوران کودکی به فوتبال علاقه مند بودم و بیشتر اوقات بیکاری و زمان فراغت مان را به فوتبال می گذراندم. برخلاف امروز که بیشتر بچه ها به بازیهای کامپیوتری علاقه دارند، بچه ها در گذشته بدون استثناء ورزش می کردند و به جرات می توان گفت تنها بچه هایی که از نظر بدنی دچار مشکل یا معلولیت بودند، ورزش نمی کردند.
از چه زمانی فوتبال را به صورت حرفه ای شروع کردید؟
همزمان با ورود به دبیرستان ، فوتبال را به صورت حرفه ای با تیم مزرعه کتول, آغاز کردم. 5 سال با این تیم در لیگ شهرستان بازی کردم و پس از آن به استقلال پیوستم و ده سال برای استقلال در کنار بازیکنانی چون مهاجری، لامعی، مرحوم حسینی فر، منصور نعیمی، محمد قوشکرپی، دکتر یوسفی، زین الدین، میرشاهی و سایر دوستانی که همواره به یادشان هستم ، بازی کردم. در سال های آخر بازیگری نیز به مدت 5 سال در تیم مزرعه کتول بازی کردم.
از بازیکنان قدیمی بازی چه کسانی را بیشتر می پسندیدید؟
رضا مهاجری، یوسف لامعی، صفر اصلانی، حسین شکی، پرویز گیلک، حسین مزیدی و ... از بازیکنان مطرح و بزرگ شهرستان بودند که بدون تردید اگر امکان حضور در تیم های مطرح مثل الان مهیا بودند، آنها قطعاً در سطح اول فوتبال کشور بازی می کردند. تنها رضا مهاجری از این جمع توانست به تیم های مطرح راه پیدا کند که هنوز هم در سطح اول فوتبال کشور در حال مربیگری است.
تفاوت فوتبال گذشته با دوران فعلی را چگونه ارزیابی می کنید؟
ضمن احترام به همه دست اندرکاران و فوتبالیست های جوان که در حال حاضر در تیم های مختلف شهرستان و استان مشغول بازی و فعالیت هستند، باید بپذیریم نوع ، ساختار، اساس و کیفیت فوتبال دهه 60 تا 70 در علی آباد کتول با فوتبال حال حاضر قابل مقایسه نیست.
فوتبال آموزشگاهی در سطح لیگ شهرستان بود و ترافیک بازیکن تا حدی بود که بازیکنی که در تیم باشگاهی اش فیکس بازی می کرد، در تیم دبیرستان نیمکت نشین ثابت بود! بازی مدارس جابر و شریعتی همواره یکی از فوتبال های جذاب و به نوعی «داربی آموزشگاهی» در آن دوران محسوب می شد و دانش آموزان این دو دبیرستان سعی می کردند به هر شیوه ای که شده تماشای این مسابقه جذاب را از دست ندهند.
در واقع فوتبال در گذشته ورزش اول شهرستان بود و قرارداشتن ورزشگاه در مرکز شهر باعث رونق و استقبال از این رشته محبوب می شد. فوتبال علی آباد در شرق استان مازندران قدرت بلامنازع بود و همیشه حرف های زیادی برای گفتن داشت. اما پس از تخریب این زمین در سال 71 فوتبال شهرستان به مدت 50 سال عقبگرد کرد و ماحصل زحمات مربیانی چون آقای نعیمی، مرحوم کردکتولی، مرحوم حسین شکی، حاج حسن زنگانه، یزدان نظر کتولی و سایر مربیانی که تعداد آنها از شمار افزون است، به باد رفت. چرا که بعد از تخریب زمین فوتبال، تقریباً یک دهه طول کشید تا دوباره نوجوانان این شهر زمین فوتبال را از نزدیک ببینند آنهم در نقطه ای دور از شهر که بدون داشتن وسیله شخصی امکان رفتن به این ورزشگاه عملاً میسر نیست.
پس شما تخریب ورزشگاه شهرستان و تبدیل به سالن ورزشی را اولین عامل عدم توسعه فوتبال می دانید؟
بدون شک اولین عامل و مهمترین عامل همین ماجرا است. در ادامه با توسعه تکنولوژی و بحث ماهواره، کامپیوتر، گوشی های هوشمند، آتاری و ... ذائقه نسل جدید تغییر کرد و گرایش به ورزش های فیزیکی و توپی کم شد. پس از ورود اقتصاد به ورزش و پولی شدن باشگاه و تمرین و ... کم کم عشق به فوتبال و به تبع آن اعتقاد به حرمت لباس، سابقه و افتخارات تیم، و ... از بین رفت. با توسعه این رویکرد و نبود اسپانسر در شهرهای کوچک، انتظار پیشرفت فوتبال و بازگشتن به روزهای اوج کمی خوشبینانه است و نیاز به برنامه ریزی دراز مدت و صرف هزینه بسیار دارد.
اما تیم شهرستان سال گذشته به لیگ دسته سوم کشور راه پیدا کرد؟
بله این تیم با اقتدار راه پیدا کرد و این نشان دهنده استعداد جوانان و ریشه دار بودن فوتبال در این شهرستان است. اما سخن اصلی گره خوردن اقتصاد به ورزش است که مانع از حضور این تیم با استعداد در سطح ملی شد و همین رویکرد مانع از گرایش نسل جدید به فوتبال می شود که باید چاره ای برای آن اندیشیده شود.
آینده فوتبال شهرستان را چگونه ارزیابی می کنید؟
در حال حاضر تلاش های در سطوح مختلف برای توسعه فوتبال شهرستان صورت می گیرد. حتی استاندار هم در تلاش است تا یک تیم قوی به عنوان نماینده استان در رقابت های کشوری حضور داشته باشد. هر چند برگزاری اردوها و حضور تیم هایی لیگی مثل مثل راه آهن تهران، پاسارگاد و .... ، برگزاری مسابقات دوستانه، پخش مسابقات از رسانه ملی، برگزاری کلاس های مختلف در شهرستان و ... باعث ارتقاء سطح فوتبال شهرستان می شود، ولی باید برنامه ریزی گسترده تری انجام داد و هم گام با شهر های بزرگ، اهداف بزرگتری را در نظر گرفت. ظاهراً پرژکتورهای ورزشگاه شهید اسماعیل علی آبادی هم راه اندازی شده است. اگر جاده منتهی به این ورزشگاه نیز آسفالت شود و شرایط ایاب و ذهاب تسهیل شود، بدون شک امکان حضور افرادی بیشتری در ورزشگاه خواهیم بود.
سخن آخر
بی تردید فوتبال ورزش اول در همه کشورهای دنیا است و هیچگاه جایگاه فوتبال متزلزل نخواهد شد بلکه همواره شاهد فراز و فرود آن در بین تیم ها و کشورهای مختلف هستیم. بنابراین باید از این پتانسیل استفاده کرد و با رشد همه جانبه ورزش مانع بروز بسیاری از ناهنجاری های اجتماعی شد.
توجه به ورزش به ویژه ورزش های پر طرفداری مثل فوتبال و والیبال باعث غنی تر شدن اوقات فراغت می شود. هر قدر برای ورزش در این شهر هزینه کنیم، در آینده جامعه ای شاد تر، پویا تر و با نشاط تر خواهیم داشت. امید است دست اندرکاران ورزش، پیشکسوتان، مربیان و ورزشکاران این شهر دست در دست هم برای اعتلای ورزش این شهرستان به ویژه ورزش فوتبال تلاش کنند و شاهد افتخار آفرینی مجدد ورزشکاران این دیار در میادین مختلف باشیم.
گفتگو از وحید حاج سعیدی
نظرات بینندگان
عکس روز
