از کربلا تا بیمارستان؛ میراث زینب کبری (س) در دستان پرستاران ایران
پایگاه خبری آوای رودکوف:پنجم جمادی‌الاول، روزی است که بهانه‌ای نورانی برای ستایش انسانیت آفرید؛ روز ولادت بانوی بزرگ، حضرت زینب کبری سلام‌الله‌علیها ـ آن کسی که صبر و پرستاری را معنا بخشید. او در سال پنجم یا ششم هجری در مدینه منوره، در خانه فاطمه زهرا (س) و علی بن ابی‌طالب (ع) دیده به جهان گشود. در لحظه‌ی تولدش، پیامبر اکرم (ص) با چشمانی اشکبار به استقبال نوه‌ای رفت که می‌دانست در آینده، پاسدار پیام خون حسینی و پرستار مصیبت‌های انسانیت خواهد بود. اشک‌های پیامبر نه از اندوه، بلکه پیش‌درکی از آینده‌ای بود که در آن، دختری از نسل وحی، با قلبی بزرگ‌تر از تمام رنج‌ها، پرستاری از ایمان و حقیقت را بر عهده خواهد گرفت.
حضرت زینب (س) در کربلا، نه‌تنها پرستار زخمیان و کودکان خسته از تشنگی بود، بلکه پرستار جانِ ایمان و پرچم مقاومت شد؛ زنی که در اوج داغ‌های جان‌کاه، قامت استقامت برافراشت تا پیام عاشورا به تاریخ برسد. از این‌رو، نام زینب کبری (س) در فرهنگ ما مساوی با ایثار، آرامش، مراقبت و مسئولیت الهی در برابر رنج انسان‌هاست.
در جامعه امروز، پرستاران وارثان همان روح زینبی‌اند که دلشان مأمن دردهای مردم و دستانشان مأمور آرامش بیماران است. آنان شب‌زنده‌دارانی‌اند که در سکوت بیمارستان‌ها، با نگاه مهربان و قدم‌های خسته‌شان، امید را نفس می‌کشند و درمان را معنا می‌کنند. هر لحظه از تلاش آنان، ترجمان آیه‌ای از مهر و بخششی زینبی است؛ همان بانوی بزرگ که در تاریکی شام، نور ایمان را نگاه داشت.
ثبت روز پرستار در تقویم ایران، یادآور این حقیقت است که پرستاری شغل نیست، وظیفه‌ای خداپسندانه است؛ تجلی عشق و فداکاری برای انسان، همان گونه که زینب (س) برای کاروان داغ‌دار حق انجام داد. امروز هر پرستار، پرچم‌دار کرامت انسانی است؛ سنگری خاموش اما اثرگذار، میان درد و امید، میان علم و عبودیت.
به همه‌ی پرستاران ایران – به آنان که تب و تپش بیماران را با دلسوزی می‌نگرند و سلامتی را با عشق هدیه می‌دهند – باید با احترام گفت: شما ادامه‌دهندگان رسالت زینبی هستید؛ پیام‌آوران صبر و محبتی که جهان را زیباتر می‌سازد. تلاش شما نه در قاب زمان، بلکه در حافظه‌ی قلب مردم ثبت شده است. روزتان مبارک، و یاد بانویی که به نام او این روز روشن شده است، گرامی باد.
