پایگاه خبری آوای رودکوف:رفته است بیصدا، بیهیاهو، آنچنان آرام که حتى نسیم شرم دارد فریاد زند فقدانش را.
انسانی از تبارِ پاکی؛ نرمخو، بیادعا و سراپا صداقت. کسی که نه نام خواست، نه سهم، فقط زیست تا نیکی و آرامش از او در خاطرها بماند.
او از خاک برآمد برای خدمت، برای فروتنی، برای بیمنت بودن.
لبخندش، تکیهگاه خستگان بود و حضورش، آرامش روزهای بیقرار.
اکنون که نیست، دلهای لنده سنگیناند و کوچهها، دلتنگ نفس نجیبش.
اهالی شهر و همکارانش از او جز صفا و درستی یاد نمیکنند؛ و این، بهترین میراثی است که از انسان میماند.
ای مرد نجیب و سادهزیست!
تو شرافت را نه در کلام، که در رفتار زلالت معنا کردی.
سادهدلیات آیینهای از انسانیت بود و سکوتت، بلندترین درس اخلاق.
رحلتت داغی شد بر دل این مردم مهربان،
اما یقین داریم که آسمان از آمدنت خوشنود است،
و زمین، به بودن تو افتخار کرده است.
روحت آرام، یادت ماندگار، و نامت جاودان باد، حسنجان تقیزاده.
بیشتر بخوانید: