به گزارش سایت تحلیلی خبری آوای دنا avayedena.com جوان 22 ساله دهدشتی در نامه ای به رئیس محترم جمهور نوشت:
به نام خدا
ریاست محترم جمهور جناب دکتر حسن روحانی
با اهدا سلام
گفته هایم فراوان است و مجال مقدمه چینی و تعارف نیست.
حقیر مالک ربانی‌نژاد ۲۲ساله از استان چهارفصل کهگیلویه و بویراحمد،دیار آریوبرزن شهر دهدشت هستم.شاید نام زادگاه من به گوشتان نخورده باشد ولی دست انداز شهرم را قابل معاوضه با آسفالت های مرغوب پایتخت(تهران) و شانزلیزه پاریس نمیبینم…
من از استانی با شما سخن میگویم که شاید سهمی در تقسیم بودجه های استانی سالانه شما نداشته باشد اما سهم بسزایی در پیروزی این انقلاب داشته است.
استانی که با کمترین جمعیت بیشترین شهید را در جنگ هشت ساله تقدیم این مرز و بوم نمود…
استانی که هنوز هم مردمش در انتخابات حضور ۱۲۰ درصدی دارند و جوانانش با وجود داشتن مدارک عالی تحصیلی در حسرت سرایداری یک نهاد دولتی و یک شرکت تولیدی و صنعتی صبح ها با دلی خون و شکمی گرسنه با کیسه خالی از برنج دانه بلند هندی که حاوی لباس کار آنها میباشد، بر سر میدان امام حسین رفته به انتظار مینشینند تا شاید سوار بر نیسانی به عنوان کارگر ساختمانی و یا اثاثیه منزل به کار گرفته شوند…
همان جوانانی که با وجود نباریدن برف در شهر تمام موهای سرشان سفید است!!!!
همانهایی که در حسرت ازدواج مانده اند و بالار فتن سن درد دیگری دیگریست در کنار بی پولی و بی شغلیشان.
جوانانی که نمیشود دست به دلشان زد چرا که میسوزد دستت از داغ هایی که بر دلشان مانده است…
جناب آقای روحانی شرح زندگی ما کتابی است به قطوری فرهنگ دهخدا که دردهایمان را به ترتیب حروف الفبا در آن میتوان نوشت.
آقای رئیس جمهور شهر من اگر چه کوچک است ولی انسانهای بزرگ دارد.جوانانش اگر چه بی پول اند ولی دلی دارند به وسعت خلیج همیشه فارس!!!
دوستانم اگرچه نان در سفره ندارند ولی برای مهمانشان سفره‌ی دل می‌گسترانند و سیرش میکنند از محبت.
شهر من اگر چه کار خانه ندارد ولی مادرانمان کمرشان خمیده از بسکه کاره خانه دارند!!!شهر من اگر چه شهر بازی ندارد ولی کودکانش همبازیهایی دارند در کنارشان به نام پدر…
جناب آقای روحانی نمیدانم که دلیلش چیست که کارخانه های شهرم به قول شما تبدیل شده اند به لانه ی کبوتران یا کریم؟؟؟؟!!!!اما نیک میدانم که آنان که روزی دغدغه اشتغال زایی این جوانان را داشتند،اکنون یا در ندامتگاه یاسوج در پشت میله‌های سرد زندان دست بچه های خود را میفشارند و یا زیر بار قرض کمر خم کرده‌اند و دگر توان راست شدن ندارند.
آقای رئیس جمهور لطف بفرما از دسته ی کلیدی که داری برای بازنمودن قفل هایی پیشانی پدری که از خجالت فرزندش بر جبین زده بازگشایی کن… مرحمت بفرما از آن روبان هایی ک برای افتتاحیه کارخانه‌جات تهران استفاده میکنید به ما هم بدهید تا شاید سال آینده جشن تولدی از آنها برای خواهرانمان بگیریم.
عنایت بفرمایید از برگه هایی که برای استخدام وزارت‌خانه‌هایتان در آنها سوال طرح میکنید به ما هم بدهید تا نامه ای در آنها بنویسیم برای خدایمان.
آقای رئیس جمهور آیا تا به حال بی پول به مدرسه رفته اید؟؟؟آیا تا به حال شرمنده‌ی فرزندانت شدی؟؟؟آیا تا به حال نان خشک در آب زده ای و بخوری؟؟؟
جوابم را میدانم ولی خواستم بدانید هستند افرادی که به این شکل زندگی میکنند ولی هنوز هم چشم و امیدشان به خدا است.
جناب آقای روحانی عزیز نمیدانم که دولت قبل خزانه را خالی کرده یا هنوز هم پول دارد؟؟؟!!! اما خوب میدانم که شهر من خزانه اش سالهاست که خالیست!!!
جناب آقای دکترروحانی ناگفته ها زیاد است و مرقومه ام کوتاه،ولی اگر مایل باشید میتوانید مشکلاتمان را از نزدیک لمس کنید.
در آخر امیدوارم که خنده های تلخ مردم شهرم،روزی رنگ حلاوت و شیرینی به خود گیرد.
مالک ربانی نژاد
زنده باشی مالک جان واقعا که حرف دل همه مردم و جوانان این شهرستان را زدی بخدا با خواندن نامه ات گریه ام گرفت کاش چشمی بینا و گوشی شنوا باشد. 
