پایگاه خبری آوای رودکوف-جهانگیرایزدپناه:روز 25 ذی الحجه مصادف با پنجم شهریور را روز تکریم خانواده وبازنشستگان نامیده اند،خنده دارد اما خنده ای به تلخی روزگارشان. به پیران دست فروش کنار خیابان یا به پیرانی که از کله سحر در صف گوشت وبرنج وشکرسهمیه ای ایستاده که چه عرض کنم ،روی زمین نشسته اند چه تبریکی می توان گفت؟ چه خبر خوشی را تبریک بگوئیم؟تبریک بکوییم که لایحه بازنشستگی که ده سالی است در راهروهای مجلس ودولت وشورای نگهبان گم وگور شده پیدا شد؟چه تبریکی چه کشکی چه پشمی؟
یاد چکایتی در محل خودمان افتادم که در سالهای قحطی وسختی زندگی یک بنده خدای فقیر و عیالواری مرحوم شد . شخصی به خانم آن مرحوم گفت چرا فریاد گریه سر نمی دهی چرا شربه (شروه) نمی خوانی ؟ آن زن فقیر اما با عرضه ودانا گفت: ای آغا آن بنده خدا مرد و راحت شد بگذار من از غم دل خود و بی کسی و اینکه چگونه این بچه های یتیم را بزرگ کنم ، خاکی بر سرم کنم ودر دل خود بنالم وبنالم ،چه شربه (شروه) ای بگویم ؟ از اسب وتفنگ اش بگویم ؟ از گله و حشم اش بگویم ؟ از دارایی واملاکش بگویم؟
حال باید پرسید آی حضرات ، ی بزرگان! ،ما به بازنشستگان با این همه گرفتاری و بدبختی شان چه تبریکی بگوییم ؟
احتمالا منطورتان تبریک به آن دسته از بازنشستگانی است که سالیان سال از سن بازنشستگی شان گذشته اما باز یکصد شغل دارند .
" کله پوک"
جهانگیر ایزدپناه
عضویت در خبر نامه