در محک تاریخ ؛ "محبوبان" امروز مغصوبین فردایند و مغضوبین امروز محبوبان فردا. چرا؟

پایگاه خبری آوای رودکوف-«جهانگیرایزدپناه»در مقدمه " کمدی الهی " اثر شاعر معروف ایتالیایی زندگی نامه اش را خواندم ، چه زندگی و چه سرنوشتی و تبعید ناخواسته از شهر مورد علاقه اش فلورانس است و دربدری و دوری از خانواده که در پایان هم نه در فلورانس بلکه در " راونا " جان می سپارد و به تدریج ارزش این گوهر گرانبها ، این شاعر مشهور جهانی را در می یابند و .... . این تنها مورد بی عدالتی و دیر فهمی و دیر یابی نابغه ها و گوهرهای آفرینش نیست .

سقراط ، نیچه ، شوپنهاور، اسپینوزا در زمان حیات شان در فقر و بدبختی و گمنامی و تنهایی بسر بردند ، فردوسی نامدار در زمان حیاتش مهری و قدردانی ندید و حتی عالم بزرگ زمانه اش ، شیخ ابوالقاسم گرگان نه تنها حاضر نشد بر جنازه اش نماز میت بخواند بلکه اجازه دفنش در قبرستان عمومی شهر را نمی داد و می گفت که کتابش ( شاهنامه ) گبر نامه ای بیش نیست !!! و هزار مورد دیگر در سراسر تاریخ بشریت .

چه حلاج ها رفته بردارها
چه فرهاد ها مرده در کهسارها

اما همزمان همین ناروایی ها چه دغل بازان و ناچیزانی " بزرگ " پنداشته می شدند و کپکپه و دبدبه ای ، درباری و کاخی و حکمرانی داشتند و هزاران متملق و چاپلوس و مجیزه گو و قصیده گو و ستایشگر در خدمت شان بود .

براستی تاریخ و جوامع و انسان ها چه جوابی برای چنین پدیده ای شوم که رواج داشته و خواهد داشت ، دارند ؟ ؟ یعنی تا بوده و هست انسان ها باید در زمان خویش خرمهره و خزف را " مروارید و گهر " ناب به حساب آورند و گوهران حقیقی و خادمان راستین بشریت را در گمنامی و بدبختی بگذارند ؟ تا بعد از مرگ سهراب ، ارزش شان را درک کنند و تند یسی و یادبود و گرامی داشتی برپای دارند و آثارشان را سر لوحه کار خود قرار دهند ؟ ؟ چه راهکاری برای پایان دادن به این غفلت بشری به نظرتان می رسد؟ ؟ و این دور باطل تا کی ادامه خواهد داشت ؟ ؟ ؟ ؟