پایگاه خبری آوای رودکوف-وحید حاج سعیدی:مقداری پول پیدا شده است! یک گوشواره پیدا شده... یک کیف پول به همراه مدارک سجلی گم شده از یابنده تقاضا می‌شود با این شماره تماس گرفته و مژدگانی دریافت کند. از این دست اعلامیه ها که مربوط به اشیاء گمشده و پیدا شده می‌باشند در گوشه و کنار شهر، پشت شیشه مغازه ها، روی درختان شهر، بر روی تابلوی اعلانات مساجد و حتی ادارات زیاد به چشم می‌خورند. در واقع به علت نبود یک مرکز جمع آوری اشیاء پیدا شده و اطلاع رسانی در خصوص اشیاء گمشده مردم شخصاً مبادرت اطلاع رسانی در این خصوص می‌کنند.
امروزه به دلیل مشغله زیاد مردم، گرفتاری های زندگی و شاید هم شلوغی شهر ها و مراکز عمومی، بسیاری از شهروندان وسایل شخصی خود را سطح شهر گم کرده یا در مکان های عمومی نظیر بانکها، مراکز دولتی، بیمارستان ها و حتی داخل اتوبوس و تاکسی جا می‌گذارند.
شاید برای شما هم اتفاق افتاده باشد که وسایلی در کوچه و خیابان پیدا کرده باشید و یا حتی وسایل شخصی خود را گم کنید. احتمال گم شدن و جا گذاشتن وسایلی نظیر دسته کلید، تلفن همراه، کیف پول، کیف دستی، کیف مدارک، چتر، فلش، طلاجات، تسبیح، ساعت را به دلیل قابل حمل بودن و نیاز دائمی، بیشتر از سایر اشیا و وسایل شخصی افراد است.
راستی شما وقتی وسیله ای پیدا می‌کنید چه می‌کنید؟ به آن توجهی نمی‌کنید؟ آن را نزد خود نگه می‌دارید تا صاحب واقعی اش پیدا شود؟در سطح خیابان و یا مغازه تان اطلاعیه می‌چسبانید؟ تحویل مغازه دار ها یا خانه های اطراف می‌دهید؟ تحویل مسجد محل تان می‌دهید؟ تحویل تاکسیرانی یا ستاد نماز جمعه می‌دهید؟ داخل صندوق پست می‌اندازید؟
یا وقتی وسیله ای گم می‌کنید، چکار می‌کنید؟ بی خیال آن می‌شوید و دنبال آن نمی‌گردید؟ در روزنامه آگهی چاپ می‌دهید؟ در سطح شهر کاغذ می‌چسبانید؟ به اداره پست مراجعه می‌کنید؟ یا ...
در واقع نوع برخورد افراد با اشیاء یافته شده متفاوت است. کسانی که احساس مسئولیت شرعی و اخلاقی می‌کنند، برای یافتن صاحب کالا تلاش می‌کنند و افرادی نیز به دلیل مشغله زیاد چندان تلاش چندانی برای یافتن صاحب کالا از خود نشان نمی‌دهند. گاهی اوقات حجم این وسایل به قدری زیاد هستند که مکان هایی که به نیت خیر در ساماندهی این وسایل فعال هستند در یافتن صاحبان وسایل مستاصل می‌شوند. به عنوان مثال ستاد نماز جمعه یکی از شهر های شرق استان سال گذشته طی اطلاعیه ای اعلام کرد به دلیل حجم بالای وسایل پیدا شده از این پس از تحویل گرفتن این وسایل معذور است.
شاید فقدان یک «مرکز جمع آوری اشیاء گمشده» باعث بروز رفتار های متفاوت از سوی افراد و نهاد های مختلف می‌شود.
پیشنهاد می‌شود اگر در هر شهرستان یک مکان که از عمومیت بیشتری برخوردار است، نظیر شهرداری یا اداره پست و پلیس + 10، اطاقی به این امر اختصاص داده شود و یک نفر به عنوان متصدی ساماندهی اشیاء گمشده انتخاب شود، بخشی از دغدغه های مردم در این خصوص اشیا کم خواهد شد. چرا که با وجود چنین مرکزی، هم افرادی که وسایل خود را گم کرده اند و و هم افرادی که وسیله ای را می‌یابند، تکلیف خود را می‌دانند و در اولین فرصت به این ستاد یا دفتر مراجعه می‌کنند. در ضمن می‌توان هزینه این دفتر را نیز از محل مبلغی که به عنوان حق الکشف! دریافت می‌شود، تامین کرد. قطع به یقین پرداخت چند هزار تومان مژدگانی یا هر اسم دیگری که بتوانو روی این مبلغ نهاد، بابت پیدا شدن شناسنامه یا گواهینامه یا دسته کلید گواراتر و منطقی تر از طی مراحل اداری برای صدور شناسنامه به صورت المثنی یا تعویض تمام مغزی های قفل های منزل با هزینه ای گزاف است! بنابراین پیشنهاد می‌شود با راه اندازی چنین دفتری در شهرداری، اداره پست شهرستان و یا پلیس + 10 به صورت پایلوت در شهرستان ها، علاوه بر اجر معنوی زمینه های پیشرفت و توسعه فرهنگی را نیز در استان مان پایه گذاری کنیم.
