سیاست ماکیاولیستی اصلاح طلبان در مواجه با کابینه پیشهادی
پایگاه خبری آوای رودکوف:روز گذشته، مسعود پزشکیان، در مقام رئیس جمهور، لیست اعضای پیشنهادی کابینه جدید را به مجلس معرفی کرد. اما هنوز این لیست به طور کامل رونمایی نشده بود که انتقادات تند و شدید از سوی برخی اصلاح‌طلبان تندرو آغاز شد. این جریان که همواره خود را مدافع اصلاحات و تغییرات عمیق در ساختار دولت معرفی کرده، با انتقاداتی که بیشتر به اپوزیسیون‌نمایی شباهت داشت تا نقد سازنده، به سرعت مواضع خود را علیه کابینه پیشنهادی اعلام کرد. این واکنش‌ها، سوالات جدی درباره نیت واقعی اصلاح‌طلبان و اهداف پشت پرده آن‌ها مطرح می‌کند.
در شرایط کنونی، کابینه‌ای که از دل شورای راهبری محمد جواد ظریف و باقی نیروهای اصلاحات و اعتدال بیرون آمده، بازتاب‌دهنده سهم‌خواهی‌های متعدد و گوناگونی است که میان جناح‌های مختلف اصلاح‌طلب و کارگزاران تقسیم شده است. اما صدای بلند اصلاح‌طلبان و اعتراضات پرطنین آن‌ها، بیش از آنکه نشان از دلواپسی واقعی برای مردم یا نظام باشد، به دلیل دو انگیزه‌ی عمده است که نادیده گرفتن آن‌ها ساده‌لوحی سیاسی خواهد بود.
نخست، جناح اصلاح‌طلب موفق نشد تا افرادی که به دلایل امنیتی محکوم شده بودند را به صندلی‌های وزارت برساند و به قول خودشان «کار را تمام کند.» این ناکامی، ضربه‌ای به تلاش‌های پنهانی و پشت پرده آن‌ها برای تقویت حضور و نفوذ در قلب تصمیم‌گیری‌های اجرایی کشور بود.
دوم، و شاید مهم‌تر از آن، این است که کابینه کنونی در حقیقت مطلوب جریان اصلاحات است. اما راهبرد اصلاح‌طلبان از همان ابتدا، اپوزیسیون‌نمایی و انتقاد به این کابینه است تا بتوانند هم در قدرت باشند و هم نقش منتقد را بازی کنند. این ترفند دو لبه، به آن‌ها اجازه می‌دهد که در آینده از پاسخگویی به عملکرد کابینه‌ای که خود آن را شکل داده‌اند، فرار کنند و هر گونه ناکامی را به گردن دیگران بیندازند.
این رویکرد اصلاح‌طلبان، نمایشگر یک سیاست ماکیاولیستی است که در آن هیچ خط قرمزی جز حفظ منافع جناحی و بقاء در قدرت وجود ندارد. این همان پروژه‌ای است که به نظر می‌رسد، اصلاح‌طلبان با تمام توان در حال پیاده‌سازی آن هستند: حفظ قدرت با هر وسیله‌ای، حتی اگر به قیمت انتقاد و تخریب کابینه‌ای باشد که خود به آن شکل داده‌اند.
آنچه اکنون بیش از هر زمان دیگری نیاز است، آگاهی عمومی و شفافیت در عملکردهای سیاسی است. مردم باید بدانند که این نمایش اپوزیسیون‌نمایی صرفاً یک بازی سیاسی است که هدف اصلی آن فرار از مسئولیت‌پذیری و پاسخگویی است.
