پایگاه خبری آوای رودکوف:در سالگرد شهادت شهید والا مقام حیاتالله مسیحپور، بار دیگر نگاهها به گوشهای دورافتاده از شهرستان لنده دوخته میشود؛ جایی که در سکوت روستای متروکه «بَرد زرد»، دو مزار خاکی سالهاست زیر آفتاب و باران ایستادهاند و قصهای مشترک از ایثار و مظلومیت را روایت میکنند.
یکی، شهید مسیحپور است که نام و نشانش در دفتر تاریخ ثبت شده، و دیگری، شهید گمنام مفقودالاثری که حتی حضورش در این محل، از نظر بسیاری از نهادهای رسمی پوشیده مانده است. هیچکس نمیداند او دقیقاً کیست، اما روایتها میگویند در سالهای ابتدایی جنگ و احتمالاً در تپههای اللهاکبر به شهادت رسیده و آرام گرفته است.
غربت این مزارها نه فقط به خاطر نبود یادمان شایسته، بلکه به سبب بیهمنشینی با زندگی در روستایی است که سالهاست خالی از سکنه شده؛ جایی که حضور رهگذران گاهبهگاه تنها صدای سکوت را میشکند.
مردم میپرسند: آیا چهار دهه زمان کافی نبود تا این شهدای عزیز نشانی درخور پیدا کنند؟ چرا مظلومیتشان همچنان ادامه دارد؟ و چه زمانی قرار است حق میزبانی از چنین مهمانان عزیزی را بهجا بیاوریم؟
در این سالگرد، تنها امید آن است که یاد و راهشان زنده بماند، و اگر روزی شناسایی هویت این شهید گمنام ممکن شود، مادری پس از سالها فراق، فرزندش را دوباره در آغوش گیرد.