پایگاه خبری آوای رودکوف: در آبانِ سوزناکِ سال ۱۴۰۳، آسمان میهن بار دیگر گواه پرکشیدن مردی از تبار غیرت و ایمان شد. حمزه جهاندیده، فرزند پاکِ روستای «سردو» از توابع دیشموک، ساکن رامهرمز و از نیروهای ارتش ماهشهر، در دفاع از حریم ایران اسلامی، جانِ عزیز خویش را در برابر حمله ناجوانمردانه رژیم صهیونیستی فدا کرد.
او که عمر خویش را در لباس مقدس ارتش و زیر پرچم ایران گذرانده بود، سحرگاه پنجم آبان، در حمله هوایی دشمن که از آسمان عراق و سوریه صورت گرفت، در کنار همرزمش استوار شاهرخیفر به دیدار حق شتافت.
اما شهادت، پایان او نیست؛ آغاز اوست.
حمزه جهاندیده، نه فقط یک نظامی، بلکه نماد غیرت دینی و ملی بود — مردی از خاک جنوب، با دلِ به وسعت وطن. در میان همرزمانش، همواره به صداقت، مردانگی و ایمانی راسخ شناخته میشد. صدای خندهاش در پادگان ماهشهر هنوز بر دیوارها مانده و ردّ گامهایش در خاک دیشموک، هنوز بوی استقامت میدهد.
او متأهل و پدر دو فرزند بود؛ فرزندانی که امروز نام پدر را با افتخار و اشک بر زبان میآورند. در چشمِ همسر و کودکانش، حمزه نه فقط پدر، که اسطورهای از ایستادگی، عشق و مسئولیت بود.
دلِ دیشموک در فراق او خون شد، و رامهرمز با بغضی فروخورده، نامش را به مزارها سپرد. این سرزمین، هرگز فرزندان باوفایش را فراموش نمیکند — آنان که جان دادند تا ما بمانیم، آنان که رفتند تا مرزهای ایران، همچنان سرافراز بایستد.
حمزه جهاندیده، اکنون در جوار رحمت الهی، با لبخند شهدا، بر فراز آسمان وطن آرام گرفته است. سلام و درود خدا بر روح پاکش، و تداوم راهش، بر دوش همرزمانی که هنوز در سنگرها، نام او را با صلابت زمزمه میکنند:
شهید زنده است، و نامش تا همیشه بر سردو، بر رامهرمز، و بر ایران جاری خواهد بود.