پادشها؛ قبلۀِ تهران تویی

 نالۀِ مرغ چمن و اشک یاس/ مرگ غزل در شب چشمانِ داس
 
سوز عطش بر لب رود فرات/ جوشش خون از رگ آب حیات
 
فاطمه پوشیده به تن رخت داغ/ خم‌شده سروی دگر او را به باغ
 
می‌رسد از مُلک ری آوای غم/ خون چکد از دیدۀِ اهل حرم
 
چشم سحر از غم باران تر است/ شیعه عزادار غمی دیگر است
 
موکب زینب ز دمشق آمده/ روز عزای شه عشق آمده
 
جان ولایت ز تنی می‌رود/ عبدالعظیم حسنی می‌رود
 
ای به پناه آمده از راه دور/ مُلک ری از عطر تو لبریز نور–
 
 سبط نبی، ای حسنی شاه عشق/ همدم زینب به پگاه دمشق
 
ای جگرت خون زِ غم کربلا/ ثقةُ الاسلام دیارِ ولا
 
ای ز ولایت شده عالی‌مقام/ ای پسر فاطمه، آقا سلام
 
عبدالعظیم حسنی شاه ما/ مَحرم با اشک و غم و آه ما
 
 ای حسنی زادۀِ اولاد یاس/ عارفِ آگاهِ ولایت شناس
 
ای به پناه آمده بر مُلک ری/ می‌چکد از لعل لبان تو مِی
 
ساقیِ میخانۀِ زهرا تویی/ حضرت عشقی و مُعلا تویی
 
مرقد تو بوی خدا می‌دهد/ بوی امام شهدا می‌دهد
 
خفته به آغوش درختان سیب/ ای همۀِ آل عبا را حبیب
 
عطر محمد حرمت می‌دهد/ اشک علی بوی غمت می‌دهد
 
داغ علی بر جگرت داشتی/ بیرق حق را تو برافراشتی
 
مرقد پاک تو به ری، شاه عشق/ فاطمیون را شده درگاه عشق
 
ای حرمت جلوۀِ باغ جنان/ گرد مزار تو ملک پَرزنان
 
فاطمه در سوگِ تو صاحب‌عزا/ کرده سیه بر تنِ خود مرتضا
 
ای حسنی زادۀِ عیسی نفس/ تسلیت آقای ستم دیده بَس
 
مصطفوی زادۀِ ایران تویی/ پادشها؛ قبلۀِ تهران تویی
 
ای که زیارت ز تو چون کربلاست/ خاک درت سرمۀِ چشمان ماست
 
ای که جگر گوش دل احمدی/ ساقی و سقای میِ سرمدی
 
کرب و بلایی تو به تهران ما/ قبله تو هستی به دل‌وجان ما
 
به امید ظهور حضرت یار
30 تیرماه 1395 منصور نظری