طنزهای تلخ روزگار ما کار نکردن و مانع کار دیگران شدن است

پایگاه خبری آوای رودکوف  ؛ حجت الاسلام محمد ادریسی : یک مغز شدن محال اما یک دست شدن ممکن است.اهميت همراه و همكار، از خود آن راه و آن كار كمتر نيست. پس قبل از انتخاب هر كاري و هر راهي، نخست همكاري و همراهي خوب و پاك را انتخاب کنیم تا در راه و در كار ياور باشد.

چه بسیارند آنهایی که کار نمی کنند و از کار دیگران در رنج اند و این از طنزهای تلخ روزگار ما است. یادم نمی رود، در مسیری مردی ریش پرفسوری در کنارم نشسته بود را دیدم که غرق در مطالعه ی کتابی ظاهراً جالب شده بود و بعد از آنکه ازخواندش خسته شد، تعارفی زد که شما هم بخوان و از روی کنجکاوی گرفتم که بخوانم، نویسنده اش ایرانی نبود اما مسلمان موفقی بود و در مقدمه خطاب به خوانندگان به این مضمون نوشته بود که:

این کتاب، حرف نیست بلکه عمل است و حاوی تجربیات من و دوستانم در این چند سال کوتاه است و جواب آن آدمهای حسود بدبخت و مغرور و کٌند کارها که نمی توانند ببینند و تقدیم می کنم به آنان که نه تنها کمکمان نمی کنند و سنگ از جلوی پاها برنمی دارند بلکه حتی صبح و شب از دستاوردهای دیگران درعذاب هستند.

راستی که بعضي موي خود را رنگ مي‌كنند؛ عده‌اي لباس را و گروهي خودشان را.

دسته‌ي اول: پدر‌بزرگ‌ها و مادر‌بزرگ‌ها هستند.
دسته‌ي دوم: پدر‌ها و مادر‌ها هستند.
و دسته‌ي سوم: غالباً جوان‌ها.

تنها گروهي كه بي‌رنگ هستند، كودكان‌‌اند؛ پس بايد سعي كنيم كه مانند كودكان باشيم؛ يعني جز رنگ خدا رنگي را نبينيم و رنگارنگ نشويم.

مرض طبيب دارد؛ اما تمارض طبيب ندارد. تجاهل و تغافل مرض نيستند بلكه تمارض هستند و آنچه كه بدتر از مرض است تمارض است؛ زيرا كه هر مرضي علاجي دارد، ولي تمارض هيچگونه علاجي ندارد و اگر دعا براي مريض به نوعي واجب باشد براي كسي كه تمارض مي‌كند واجب‌تر است.

پاسدار آن رنج كوتاه ‌مدتي هستیم كه خداي متعال گفته كه بي ‌پاداش نمي‌ماند و مشتاقانه و صبورانه می پذیریم آن درد‌هایي را كه علاجي دوسويه دارد.