اگر قصد احداث پارکی در شهرک سرآسیاب را ندارید ، تا دست به دامان سازمان یونیسف شویم

پایگاه خبری آوای رودکوف-سید غفار فتحی: از معیارهای اصلی کیفیت زندگی شهری ، پارک ها و فضاهای سبز عمومی بعنوان جزء لاینفک تصمیمات کاربری زمین با بازدهی های اجتماعی ، اقتصادی ، اکولوژیکی و بعنوان عاملی اصلی در ساختار سیمای یک شهر ، مزایایی چون یکپارچگی اجتماعی ، درمان بیماری های روحی ، محیط مطلوب برای پرورش و خلاقیت کودکان ، گذران اوقات فراغت و تفریح و.... ، که لزومشان از پیش شرط های شاخصی توسعه شهر پایدار محسوب می شوند ، حال سوالی مطرح می شود ، آیا با احتساب جمعیت شهرستان لنده ، سرانه  فضای سبز شهری که برای استفاده شهروندان هست ، ارتباطی منطقی با عملکرد مدیریت شهری و انتظارات حداقلی دارد ؟

از سال ۱۳۹۱ که شهرک سرآسیاب را به خاطر شهرستان شدن لنده با روستا بودن وداع دادند ، خدمات دهی از جانب مسئولین مربوطه ، در تعارض عمیقی فرو رفت ، شهرکی در یک کیلومتری شهرستان ،  با چیزی نزدیک به بالای ۵۰۰ خانوار و جمعیتی ۲۰۰۰ هزار نفره ، که مردم و کودکانش ازشادی و جست و خیز های آینده ساز محرومند و حتی مکانی برای نشستن افراد نیست ، توزیع نامناسب و نبود  فضای سبز و پارک ، این شهرک  رابه قبرستانی سوت و کور ، بی روح و خالی ازسبزینگی مبدل ساخته است ، که در باب این  مهم ، چرا نباید اعضای شورا و شهرداری را در بحث تلفیق سلامت شهری با اوقات فراغت این اهالی به چالش و برنامه ریزی وادار سازد ؟

 با توجه به اوضاع معیشتی و اقتصادی این اهالی ، و محرومیت از پارک ، حتی احتمال حذف اسباب بازی از سبد کالای مصرفی خانواده ها هم وجود دارد ، در پایان حضرات مسئولین ، اگر قصد احداث پارک در شهرک سرآسیاب را ندارید تا دست به دامان سازمان یونیسف شویم.

سید غفار فتحی
۱۳۹۸/۶/۴