🔹 «بردیان و حاشیه‌های یک سخنرانی»
پایگاه خبری آوای رودکوف:اخیراً کلیپ سخنرانی خانم دکتر سیده رقیه پناهی، رئیس دانشگاه علوم پزشکی کهگیلویه و بویراحمد، در زادگاهشان ـ روستای بردیان ـ در فضای مجازی منتشر شد و بازتاب‌هایی گسترده در پی داشت. پیش از هر چیز باید تأکید شود نگارنده هیچ‌گونه قرابت، نسبت یا ارتباط فکری با ایشان ندارد و تنها از منظر اخلاق رسانه‌ای به موضوع می‌نگرد.
در ادبیات ایرانی، تعلق به زادگاه نه نشانه‌ی تبعیض، که مظهر ریشه‌مندی و قدرشناسی است. اینکه بانویی مسئول در زادگاه خود چند دقیقه‌ای از خاک، مردم و پیشینه‌ی خانوادگی‌اش یاد می‌کند، نه پدیده‌ای تازه است و نه نشانه‌ی خودبرتر‌پنداری. چه‌بسا در همین استان، در طول سالیان، بارها دیده‌ایم که مسئولان ملی و محلی در دیدار با اقوام بویراحمدی، طیبی، بهمئی و دیگر طوایف، از تاریخ و فرهنگ آن‌ها با افتخار یاد کرده‌اند. چنین سخنانی، اگر در بسترِ احساس تعلق و قدردانی بیان شوند، به‌خودی‌خود جای سرزنش ندارند.
با این حال، برخی کاربران و رسانه‌ها در تحلیل محتوای این سخنرانی، دغدغه‌هایی درباره‌ی امکان برداشت‌های طایفه‌ای یا نسب‌گرایانه مطرح کردند. این دیدگاه‌ها، هرچند متفاوت‌اند، اما اگر محترمانه و مستند طرح شوند، بخشی از فرهنگ گفت‌وگوی آزاد و مسئولانه به شمار می‌آیند. آنچه اهمیت دارد، شیوه‌ی نقد است؛ همان مکانی که اخلاق در رسانه معنا پیدا می‌کند.
در برابر، وظیفه‌ی صاحبان تریبون و مدیران آن است که با شناخت حساسیت‌های اجتماعی، گفتار خود را به گونه‌ای سامان دهند که امکان سوء‌برداشت به حداقل برسد. هنر مدیریت در همین ظرافت‌هاست: گوینده مراقب معنا باشد، و شنونده، منصف در داوری.
به‌راستی، جامعه‌ی کهگیلویه و بویراحمد، و در مقیاسی وسیع‌تر ایران امروز، بیش از هر زمان به فضای گفت‌وگو، مدارا و همدلی نیاز دارد؛ نه برای خاموش کردن نقد، بلکه برای تعالی آن. نقد اگر بر پایه‌ی انصاف و نیت اصلاح باشد، سرمایه‌ای برای پیشرفت است، و اگر از مسیر حرمت دور شود، به کج‌فهمی خواهد انجامید.
امروز رسالت همه‌ی اصحاب قلم ـ چه در رسانه و چه در مدیریت ـ آن است که صدای عقلانیت، عدالت و همگرایی باشند. در این نگاه، نه کسی متهم است و نه دیگری مبرا؛ بلکه همه‌ی ما مسئولیم که حرمت سخن و شأن مردم را پاس بداریم.
