پایگاه خبری آوای رودکوف-حسن بهنام:اعتقادات دینی جزو امور عقلی، کلامی و فلسفی است. ذهن پرورش یافته و رشد عقلی مناسب، زمینه ساز پذیرش اصول اعتقادی دین است.
تربیت دینی به عنوان یک ساحت از ساحتهای ششگانه تربیتی باید با دقت و در سن مطلوب و مبتنی بر استدلالورزی و خردورزی صورت گیرد نه رفتارهای تحکمی و یا سطحی و تبلیغاتی.
سنی که در آن ذهن انتزاعی شکل گرفته و فرد توان تفکر و اندیشیدن در امور متافیزیک را بهدست آورده است.
دینباوری و دینداری اگر بر مبنای عقل و شعور و استدلال شکل بگیرد به نتایج فردی و اجتماعی خوب و مفیدی میانجامد و آثار اخلاقی و اجتماعی مثبت دینداری در جامعه گسترش مییابد.
در مراسم عزاداری ماه محرم و سایر مراسم دینی، گاهی برخی بزرگترها کودکان را با خود همراه میبرند با این نیت که از کودکی به امور مذهبی و دینی عادت نمایند بلکه در سنین بزرگسالی انسان دینداری تربیت شوند.
باید توجه داشت که سن کودکی سن مناسبی برای این امور نیست و چه بسا نتایج نامطلوبی بهدنبال داشته باشد.
گاهی هم شاهد استفاده از کودکان در نوحهخوانی، قمهزنی و غیره همپای حرکات و رفتارهای بزرگترها هستیم. مانند:
بهرهبرداری از کودکان خردسال جهت تحریک احساسات عمومی از طریق وادار کردن آنها به نوحهخوانی در مجالس عزای امام حسین(ع)، در حالیکه کودک اساسا نمیداند این چیزهایی که برایش نوشتهاند تا بخواند به چه معناست و مردم برای چه گریه میکنند و بر سر و سینه خود میزنند!!
یا نوحه خواندن برای کودکان، فرو بردن آنها در حزن و اندوه و وادار کردن آنها به سینهزدن در حالیکه اساسا آنها نه میدانند امام حسین-ع که بود و نه میدانند چرا باید غمگین و ناراحت باشند!!
ذهن ساده کودک هیچ تصویری از مفهوم و معنای عمیق و با عظمت قیام امام حسین-ع نمیتواند بسازد و آنچه او میبیند جز دیدن صحنههای آزاردهنده و ترسناک گریه و زاری، ضجه کردن، قمهزنی، خونریزی و غیره چیز دیگری نیست!
صحنههایی که علت آن را نمیداند و نمیتواند بفهمد و برای او هیچ مفهمومی ندارد و چه بسا آثار زیانبار آن سالها روح و روان او را بیازارد و نتیجه عکس دهد!!
حسن بهنام/فعال فرهنگی اهواز۹۸/۶/۱۸
عضویت در خبر نامه