آوای دنا:چاپلوسی و تملق و نان به نرخ روز خوردن یکی از معضلاتی است که به شدت گریبان جامعه ی ما را گرفته است و متاسفانه این صفت زشت و مذموم به یک امر عادی و رایج در بین مردم تبدیل شده است.
با کمال تاسف باید گفت که تعارف های بی پایه و از سر تملق و دروغ جزء مکالمات عادی و روزمرّه بعضی افراد شده است در حالی که این خصلت امر ناپسندی است و اسلام عزیز آن را نهی کرده است .
چاپلوسی زائیده ضعف نفس و اسارت روح انسان در برابر انسان دیگری ـ صاحب منابع ، قدرت و ثروت ـ است برای رسیدن به اهداف و منافع شخصی. تملق و یا چاپلوسی، سریعترین و کم هزینه ترین راه برای رسیدن به موقعیت اجتماعی و منزلت سازمانی دروغین است.
این هنر! در ذات انسانهایی است که بصورت طبیعی و شایسته و بایسته، لیاقت داشتن جایگاه اجتماعی و سازمانی فعلی خود را نداشته و با متوسل شدن به زبان بازی، خبرچینی، جاسوسی، دورویی، تعریف و تمجید بیش از حد، ضعف ها، کاستی ها و بی کفایتی های خود را پنهان می دارند.
چاپلوسی ،و نان به نرخ روز خوردن و... در هر مجموعه ای نشان گر نا سالم بودن روابط و مناسبات و هنجارهای حاكم بر آن جامعه است. چنین فضایی در جامعه زمانی شكل می گیرد كه منزلت ها و نقش ها آن گونه كه شایسته ی افراد است توزیع نشود و در واقع شایسته سالاری به معنی واقعی آن وجود ندارد.
بنا بر این اگر کسی به درگاه غنی مطلق روی آورد و از سرچشمه هستی کمک خواست دیگر از سر طمع، تملق و ستایش غیر را نمی کند.
امیرالمومنین علی(ع) در این باره که تنها خداوند شایسته ستوده شدن است می فرماید: بار خدایا تویی سزاوار و صف نیکو و لایق شمارش نعمت های بی پایان. اگر به تو امید بندند تو بهترین امید بسته ای و اگر به تو امیدوار گردند تو گرامی ترین کسی هستی که به او امید می رود.
بار خدایا، در نعمت بر من گشودی و مرا زبانی دادی که با آن جز تو را نستایم... و از ستایش آدمیان و درود بر آفریدگان و پرورده شدگان زبانم را باز داشتی.
و همچنین پیامبرمکرم اسلام (ص) فرمودند: هر گاه برادرت را در پیش رویش بستایی، چنان است که تیغ بر گلویش نهاده ای. ستایش و تملق انسان های شرور و فاسد موجب جسور گشتن آنان گشته، دست آنها را در چپاول و تعدی به حقوق دیگران باز می گذارد.
شخص چاپلوس گذشته از اینکه منافق است مرتکب نفاق و دروغ نیز گردیده است، با تعریف و تمجید بی جای خود، زمینه مناسب تری برای خودسری، تندروی، بی بند و باری و تجاوزهای فاسدان، بخصوص زمامداران و حاکمان باطل، فراهم می سازد و در واقع خود از جمله عوامل فساد و شریک جرم زیان ها و خساراتی است که از ناحیه ستمگران به دیگران متوجه می گردد.
