معلولی که با دندان می‌نويسد

به گزارش سایت تحلیلی خبری آوای دنا  avayedena.com: سوادآموز معلول سياهکلی در کلاس نهضت سوادآموزی با دندان می‌نويسد. در ديدار از خانواده بابايی از اهالی روستای فشتال از توابع شهرستان سياهکل می‌توان متوجه شد که يک انسان چگونه بايد فعل خواستن را صرف کند. در اين خانواده 9 نفره، در سال 1372 دختری متولد شد که همگان از ديدن آن يکه خوردند. مادرش می‌گويد: "دختری متولد شده بود که از لحاظ جسمی دچار مسايل عديده‌ای بود. بعضی‌ها پيشنهادهايی دادند، يکی گفت او را به بهزيستی بسپاريد، يکی گفت بگذاريدش سر راه،.... اما من گفتم که او يک هديه الهی است و بايد به وظيفه مادری‌ام عمل کنم". نام او را طليعه نهاديم. طليعه‌؛ حتی اين نام‌گذاری نيز خود ميزان مهر مادری را نشان می‌دهد. طليعه در بين پنج خواهر و يک برادر بزرگتر خود روزگار گذراند. يک انسان معمولی در اين شرايط دچار کمبودهای روانی و جسمی زيادی می‌شود، اما طليعه که می‌گويم پشتش دنيايی از واژگان و مفاهيم نهفته هست که هر کس خود بايد ببيند و دريابد. طليعه دريايی از مقاومت، شور زندگی، آرزو و اميد و پشتکار است. طليعه اکنون 20 سال دارد. جثه‌اش به اندازه يک دختر 5 ساله است و نمی‌تواند دست‌ها و بدن خود را تکان دهد، اين گونه بگويم، 20 سال است که نه حرکت کرده، نه دويده و نه راه رفته، باران را از روی صدايش می‌شناسد و برف را از روی سرمايش، تا به حال کسی را از بالا نگاه نکرده، آن‌گونه که اکثر ما اين کار را می‌کنيم. راستش رفته بودم که آنجا خيلی حرف‌ها بزنم اما، چنان درسی گرفتم که به قول حافظ " به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد". طليعه 20 ساله از کودکی به قرآن علاقه داشت و وقتی نوشتن و مدرسه رفتن خواهران و برادرانش را ديد ذوق نوشتن پيدا کرد و حالا مدتی است با شرکت در دوره سواد آموزی‌ با دندان می‌نويسد و با لبهايش کتابش را ورق می‌زند. از خيلی‌هايمان خوش خط تر و روان‌تر می‌نويسد و روان‌تر می‌خواند، با مدادهايی به اندازه همان مدادهای تمام شده‌ای که بابای مدرسه در زير ميز بچه‌ها پيدا می‌کند. او تواناست، آرزوهای بزرگ و قشنگی دارد. او می‌خواهد جراح شود.   منبع: ايسنا