به یاد طبیعتی که سوخت /مردی که در آتش چنان می سوخت، حاتم بود

یک دشت خاکستر در این ویرانه ها گم شد

حتی غرور پیله و پروانه ها گم شد
باید پس از این در بیابان ها ببارد باد
جنگل به دست آتش دیوانه ها گم شد

دستان آتش ریسمان بر قلب می دوزند
این لاشه ها، پس شاخه های سبز دیروزند
تاریک تر شد قلب کوه از سال ها پیش
موهای جنگل هم به دست باد می سوزند

من فکر می کردم که کوهستان همه مردند
از قلعه ها شان بادهای تازه آوردند
دیدم که آتش مست می رقصید در باد
وقتی درختان بی محابا گریه می کردند

هر قدر آب و آدم آوردند کم بود
پشت زمین، پشت زمان، پس شاخه ها خم بود
زن ها برای انهدام دود می رفتند
مردی که در آتش چنان می سوخت، حاتم بود

فتحی فرزاد