پایگاه خبری آوای رودکوف-وحید حاج سعیدی:تعداد شهدای غزه در جنایات اخیر صهیونیست ها در سکوت محض جوامع بین المللی و مدعیان دروغین حقوق بشر، روز به روز در حال افزایش است و در کنار جان باختن زنان و کودکان بی گناه، 140 خبرنگار نیز در این مدت به شهادت رسیده اند. خبرنگارانی که در راستای رسالت حرفه ای خود و به منظور تنویر افکار عمومی جهانی و آشنا ساختن مردم جهان با خوی ددمنشانه رژیم جعلی صهیونیستی و اربابان شان، از بذل جان در این افشا گری تاریخی دریغ نکردند و خون خود را فدای انسانیت و بشریت و آزادگی کردند. با این حال مجامع جهانی و شیوخ عرب هنوز در بند صدور بیانیه های بی خاصیت، بازی با الفاظ و ترحم های کودکانه در قبال مردمی هستند که بی دفاع در جنایات وحشیانه صهیونیست ها قتل عام می‌شوند.
به راستی سردمداران دروغین حمایت از حقوق بشر که در قبال یک چاقو کشی ساده در فرانسه دست در دست هم علیه خشونت در سیرکی نه چندان خنده دار، تروریسم را محکوم کرده و با یکدیگر رژه اتحاد می‌روند، چه پاسخی برای افکار عمومی به ویژه آیندگان در برابر این وحشیگری و تجاوز آشکار به بشریت دارند؟
در هزاره ای که گاه صدای مدعیان دروغین حمایت حقوق بشر گوش فلک را کر می‌سازد و اشک های مصنوعی شان، پوز خند را بر لبان انسان های آزاده اندیش جهان می‌نشاند، این بی تفاوتی کشورهای عرب زبان و شیوخ شان در برابر نسل کشی شبانه روزی زنان و کودکان توسط صهیونیست ها چه معنا و مفهومی دارد؟ این منفعلانه بیشتر تائید این ادعای کودکانه است که اسرائیل در مقابل حملات غزه از خود دفاع می‌کند!
حمله به بیمارستان ها و مراکز درمانی، مدارس، مساجد و ... و به نمایش گذاردن اوج خشونت و وحشیگری، ماحصل حمایت و چراغ سبز دولت هایی است که نطفه شان با درنده خویی و برده داری و قتل عام بسته شده است؛ ولی امروز در قالب ژست های انسان دوستانه، در کنار بارانی از بمب های ساخت خودشان بر سر مردم بیگناه غزه، همزمان بسته های نوعدوستی نیز بر سر مردم روانه می‌سازند!
جالب اینکه بیانیه صادر شده کشورهای عربی و اسلامی در نشست ریاض درباره غزه، بیشتر به یک توصیه نامه شباهت دارد که به هیچ عنوان نقشی در بازدارندگی رژیم صهیونیستی در خصوص نسل کشی در نواره غزه نداشته و نخواهد داشت.
اما در این میان تنها کسانی که منتظر نشست و بیانیه و کنفرانس و جلسه و ... نماندند، روزنامه نگارانی بودند که در بی تفاوتی مدعیان دروغین انسانیت و شرافت، قلم و دوربین خود را برداشته و جان بر کف، روایتگر تاریخی شدند که هیچ نگاه، رویکرد، تفکر مسمومی را یارای تحریفش نیست. روزنامه نگاری در زیر آماج حملات وحشیانه صهیونیست ها، رسالت مقدسی است که گاه به بهای جان خبرنگاران، گزارشگران و عکاسانی تمام می‌شود که «روزنامه نگاری سرخ» و خبرپراکنی واقعی و عینی را جایگزین انتشار اخبار جعلی، دروغ و مغرضانه شبکه های حامی اسرائیل کردند.
یادمان نرود احیای ادبیات پایداری، نیازمند قلم های سرخ و انسان هایی آزاده و شریفی است که با سلاح قلم و دوربین جنایات صهیونیست ها را روایت می‌کنند و نسل های آگاه و آزاد اندیش جهان را به تفکر وا می‌دارند و در این مسیر سبز از بذل جان خود نیز ابایی ندارند.
