سایت تحلیلی خبری آوای دنا ( avayedena.com):
سعید پرندوار:گاهی حرفی ، راهی ، رفیقی ، همکاری ، رفتاری ، کرداری ، تو را به نوشتن به فریاد زدن وا می آورد .
دنیای بزرگ فکر و اندیشه گاهی آدمی را بدان سو حرکت می دهد که از حنجره کلمات فریادی بشنود بر سر گوشهایی که خودشان را به خاموشی عادت داده اند ، گاهی این کلمات بر روح بی جان کاغذی نقش می بندند تا به ذهن خشکیده ای جان بدهند .
و این اندیشه یک مفهوم بسیار گسترده و ارزشمند است که اگر در جهت مثبت و درست به کار گرفته شود نقش سازنده و مفیدی در اصلاح امور خواهد داشت در غیر اینصورت نتیجه ای بر عکس دارد اما کتابها و مطالب بعضی از نویسنده های بومی که بوی غرض ، تاریخ این دیار را با خوبی ها و بدی هایش به سمت و سویی به دور از واقعیت به اذهان عموم می رساند که متاسفانه این پدیده آلوده ماهیت و کارکرد اصیل تاریخ را از دست خواهد داد و این می شود ابزاری برای حرکت کردن در راستای انگیزه های شخصی .
بعضی رفتارها و کردارها از طرف دوستان چنان غافل گیر کننده است که تا مدتها دیگر دلت نمی خواهد به دیوار این کاغذ باطله ها چیزی بنویسی .
روی سخنم تعدادی از به ظاهر نویسنده ای است که مدت زمانیست مسیر تخریب و یا تمجید نابه جا را در پیش گرفته اند.
جناب نویسنده محترم ...؟!!
ببخشید اگه یکم رکم ... اما اگر قرار باشد مبنای روشنگری مخرب شما ، چه از جنگ دره سرد ، چه از جنگ سمیرم یا تخریب و زیر سوال بردن طوایف و دیگر ایلات و یا هر رویدادی دیگر از این تاریخ منافع شخصی باشد نه عموم مردم ، شغل مقدس نویسندگی را با نوشتن کتاب و کتابچه زیر سوال برده و خود را "جلال" ، طایفه را "منتهی الارب" و ایل را "مهذب الاسماء" جلوه دهی ، رسالت خطیر و ارزشمند آگاه سازی به انحراف رفته و باید این واقعیت را پذیرفت که بزرگی آدمها به ذات و دل پاکشونه ، نه اسم و ملک ، سبیل و گذشته های مبهم ، پس چو بد کردی مباش ایمن ز آفات .
برخی از این افراد از این ابزار روشنگری و پرکاربرد صرفا در جهت رسیدن به امیال شخصی گام برمی دارند و هر جا دنیا و افرادش بر وفق مرادشان بود رو به تعریف و تمجید در پیش می گیرند و هر کجا به مصالح و منافع شخصی نائل نگردیدند بدون پشتوانه منطقی و ادله انسانی کافی ، شمشیر انتقاد از نیام بر می کشند و افراد را نه از دریچه روشن نقد که از دم تیغ تخریب می گذرانند .
اگر گویند فتح تهران توسط مشروطه خواهان بختیاری را ، اگر گویند رشادتهای علی مردان ، کی لهراسب و آریو برزنها را ، اگر گویند دلاوری و شجاعتهای بی بی مریم بختیاری را ، واقعیتهایی بوده و هستند که در دل تاریخ این مرز و بوم حک شده است .
پس بیاد بیاوریم نوای دلنشین نی شیخ علی مراد ها را ، خاطرات تلخ و شیرین بخارای من ایل من و یا کوچ کوچ ها را ، هی هی چوپان و شیپور ساز و نقاره ها را ، پرواز دستمالها و تک و تاک چوبهای عروسی ها را ،،،
اما خورشید رفت و پرتو زردش ماند
ایل رفت و غبار و گردش ماند
اگر رسالتمان را فراموش کرده ایم ، آنجایی که باید حرف بزنیم سکوت می کنیم و آنجا که نباید حرف بزنیم حرف می زنیم زیرا خواسته ، خواسته ی خودمان است نه مردم ! ما در قراردادی ذهنی در قانون نانوشته های امین مردم شده ایم .
جا داره که در اینجا از مرحوم استاد محمد بهمن بیگی نیز یادی کنیم :
با یک چادر ، با دو زیلو
با یک تخته سیاه و اندکی گچ سفید
بنای قشنگی را پی افکنده بودم ، بنایی استوار
بنایی که از باد و باران بیم گزند نداشت...
