پایگاه تحلیلی خبری آوای رودکوف avayerodkof.ir
منصور نظری :
بسم رب الشُّهداء و الصِّدّیقین
نوحۀ نوح آید از، ارض و سماء، گوش را –دوشِ مَلَک می‌کشد،عرشِسیه‌پوش را
شعله بیفکنده غم، گلشن فیروزه را - قامتِدل گشته خَم، ماتمِ هر روزه را
می‌شِکند ظلمِ شب، فاطمه را چلچراغ - زلفِ غزل را غَمَش، کرده پریشانِ داغ
دستِ بلا کِی کُند، دامنِ شیعه رَها - داغِ رضا کرده خون، سینۀِ آیینه‌ها
فاضلِآلِ علی، ساقیِ صَهبایِ نور - غافله سالارِ دل،آینه‌دار ظُهور
ضامنِآهویِجان، والی و سلطانِ عشق –ماهِ شب‌افروزِ در، شامِ غریبانِ عشق
قبله گهِ عاشقی،یوسف زهرا رضا - سجده به درگاه او، انس و ملک را سِزا
پادشه ملکِ دل،ثامن قوم وَلا - او که دل ِ عاشقان، بر غمِ او مُبتلا
آتش و آب و عَطَش،خونِ جگر بَر لَبَش - جان به خدا می‌دهد،عشق و وفا مذهبش
ژاله هم‌آغوشِ با ؛ نرگسِ چشمانِ تر - داغِ رضا می‌کُند، فاطمه را خون‌جگر
رگ زِ سَحَر میزند،نِشتَر غمناکِ او - نَفخه صبا آوَرَد، از دلِ صد چاکِ او
خُفته به بستر رضا،خون‌جگر از کینه‌ها - پُر زِ خَراش از غمش، صورتِآیینه‌ها
شمس و قمر کرده بَر ، رختِ عزایِ رضا -غرقه‌به‌خونش جگر، پاره تنِمرتضی
قومِ علی مُزدِ او، وَه چه رَذیلانه توخت - باغِ گلِ لاله را ،آتشی از کینه سوخت
بارِ دگر لاله‌ها، پَرپَرِ از ظلمِ داس - خونِ جگر جوشد از، زمزمِ چشمانِ یاس
قومِ قَمَر بَستۀِ در غُل وزنجیرِ شب - غافله‌ای تا اَبَد ، رَهرُوِ رنج و تَعَب
کرب و بلا هرسَحَر، نو به سیاقی شود - فاطمه را رنج و غم، تازه به داغی شود
غافلۀِ کربلا تا به ابد راهی است - بر سر نِی‌ها جَلی، جلوۀِ اَلهی است
بسته به محمل سَحَر، بارِ غمِ عشقِ یار - شمس و مه از عاشقی، بر سَرِ نِی،سربِدار
یاسِ کمان قامتی ، نوحه‌گرِ داغِ عشق - بر سر ورو میزند، خفتۀِ خاکِ دمشق
آینه‌هاخون‌جگر، از غمِ اربابشان گَشته روان قُلزم از، نرگسِپُرآبِشان
ضَجّه ملک میزند،در غم عُظمایِ حق کرب و بلایی دِگَر، گشته به پا در شَفَق
تشنه‌لبیخون‌جگر، صاحبِ سرِّ فَدَک مانده غریبانه او ، بی‌کَس و تنها و تَک
ماه شبستانِ حق ، خسته‌دل و جان به لب - زهرِ جفا خورده از، دستِمریدانِ شب
بیرقِآزادگی، کرده عَلَم ،دوش را - کرده به‌رسمِ سَحَر،زهرِ جفا، نوش را
شمسِ شُموسِ وَلا ، کرده به پا کربلا - آن به غمِ عاشقی، فاطمه را مبتلا
داغِ عطش بر لبش، یادِ علمدارِ عشق - بویِ بلا می‌دهد، سینۀِ سردارِ عشق
قَتلِگه و درد و داغ ، کرب و بلایِ فراق - شعله درافکنده بَر، خِرمنِگل‌هایِ باغ
همچو علی عاشقی ، فاطمه را خون‌جگر - غافلۀِ شیعه را ،گشته به جانش سپر
خون چکد از دیدۀِ، قُدسیِ قُدّوسیان - قامتِ غم گشته خم ، مِحنتِاو را بَیان
ثامنِآل وَلا ، باجگری گشته چاک - جهل و هوس می‌کند،آلِ علی را هلاک
تخمِ سقیفه دهد،بهر علی،بارِ کین - فاطمه با رو خورَد، بارِ دگر بر زمین
زهرِ جفا می‌کند، پاره‌جگر حیدری - غرقه‌به‌خون میفِتَد، فاطمه پُشتِ دَری
غرقه‌به‌خون پیکری، بر سر نیزه سَری - کُشتۀِ جهل و هوس، وارثِپِیغَمبَری
وَه که چه ها می‌کند،جهل و هوس با علی - رفتنِ موری به شب، بر قَدَحی صِیقَلی
جهل و عناد و هوس، قلب علی کرده خون - با که بگوید علی،این‌همه جهل و جنون
کوبه کُجا مَحرمی ، تا که کند دردِ دل -آن زِ سِرِشکَش خدا ،خاک بشر کرده گِل
شأنِ نُزولش به‌حق، آیۀِ لو لاک را - بوسه ملک میزند، در قدمش، خاک را
با که توان گفتنش،این‌همه جهل و عِناد - داده به یک‌بارگی، خرمنِ حق را به باد
مهرۀِ پشتِ علی، بار جهالت شکست - پشت درِبی‌کَسی، فاطمه از پا نِشَست
تا به ابد شد روان ،غافلۀِ اشک و آه - دست عدو تا که زد، فاطمه رابی‌گناه
ضجه زند یا علی، پشتِدرافتاده‌ای - بارِ بلا می‌کشد، دل به علی داده‌ای
غافلۀِ غم روان، سویِ اَبَد تا دمشق - آلِ علی را گُنه، بی گُنهی بود و عشق
شب همه در تاب‌وتب، تا بِکُشد آفِتاب - هرچه که اومی‌دَوَد،دورتر از او سراب
شب به تَقلّا سحر، بندیِ خود آورد - تیغۀِ نورِسَحَر، سینۀ شبرا دَرَد
مژده دهد شیعه را ، حالِ دمشق و حَلَب - می‌رسدآخر به سَر ، در سحری ظلمِ شب
دورنباشد که آن، قبلۀِ جان و جهان –در سحری خوش دَهَد، بر سَرِ کعبه اَذان
شانه از او فاطمه ، زُلف ِچلیپا کند - بانگ اَنَالمَهدیَ اش غُلغُله بَر پا کُند
می‌رسدآندم که او، تیغِ دو دَم بَرِکِشَد - ناب‌ترین جُرعۀِ جامِوَلا سَرکِشَد
کرب و بلا را به خون ، پردۀِ آخر کِشَد -- نعرۀِ اِنّی اَنَا المَهدیِ حیدر کِشَد
نعره قَبَس میزند،شام و یمن را به طور - «در سحری غرقه نور، او کُند آخر ظُهور »
منتظران مژده را، عَصرِ ظهورِوَلیست - پیرِخراسانی‌ام، حضرتِ سیّد علی ست
او که به سرداری‌َاش، صد چو سلیمان به‌پیش - سِرِّ نهان دیده در ، خَلوَت ِ پنهانِ خویش
بی‌خبر از سِرِّ حق، دشمنِ غَمّازِ او - اشک و سَحَر داند و، دیدۀ تَر ، رازِ او
منتظران را بگو ، هان خبری می‌رسد - یوسفِگُم‌گشتۀِ، ما ،سَحَری می‌رسد
دور نباشد که او ،نعره زند یا حسین - زیر و زبر عالمی،آورد از شور و شین
گشته صبا نعره‌زَن، بر سَرِ دشت و دَمَن - بویِ خوشِ آمدن،می‌رسدشاز یمن
حال برآشفتۀِ، شام و عراق و حجاز - آمدنش را دهد ، مژده به صد رمز و راز
عِطر ظهورانه اش، جان وجهان کرده مست - غافله سالارِ دل ،عزمِ وطن کرده است
ایبهقدمگاهِتو،آمدهقربان،دَمِشق - وعدۀِ دیدار ما،با توسَحَرگاهِ عشق
درد دلی با پیر خراسانی‌ام:
کرده مرا سر به دار، خواهشِ دیدارِ یار - ظُلمتِ اسکندری، رانده مرا از دیار
کاوۀِ آهنگرم،در پِیِضَحاک‌ها–تا که به آتش‌کشم، کاخِهوسناک‌ها
آمده‌ام تا کُنم فِسقِ، نمک را جَلی -عاشق عماری‌ام، در پِیِ سِیّد علی
پیرِخراسانی‌ام در پِیِ عَمّارها - از گُنهِیاری‌َاش،ما به سَرِدارها؟!
سِیّد خوبان چرا ، بی‌خبر از یارها؟! - ما به غمِ عشقِ تو گشته گرفتارها
وعده وفا کن بیا ، یاریِعَمّارها - قامتِحق کرده خَم، ظُلمِ ستمکارها
فسق و فسادِ نمک، کرده نگون کارها –شهوت و حرص و هوس، ارزش و معیارها؟!!
ظلم و فسادِ نمک، جان به لب آورده ما - پیر خراسانی‌ام چارۀِ کاری نَما
تابهکجاوحشت از،ظلمتِاسکندری؟ - تابهکجا تا به کِیرشوهوناداوری؟...
به امید ظهور حضرت یار ...
سحرگاه 30 صفر 1437 - منصور نظری
مصطفی خلیی دوست داشت حضرت آقاراازنزدیک زیارت کند