مثنوی "شمیم وصل یار"تقدیم به منتظران ظهور حضرت مهدی(عج)

پایگاه خبری آوای رودکوف avayerodkof.ir،

منصور نظری:

مثنوی "شمیم وصل یار"

طی هزاران شد ز غیبت سال‌ها  -  خسته ماه آمد ز استهلال‌ها
جمعه‌ها از پشت‌هم آمد ولی  -  نامد از ره وارث خون علی

دل برآشفته جهان از رنج و درد  -  می‌وزد بر دشت دل طوفان سرد
در میان زوزۀِ گرگینه ها  -  بیرقی برپا به رنگ کینه‌ها

فتنۀ دجاله ها هر سو عیان    -      می‌وزد باد بلا بر شیعیان
می‌چکد خون از تن چاک دمشق  -  غرقه در خون نعش سرداران عشق

جان عاشق گشته بی‌تا ب ظهور  -  میزند سر بر در باغِ بُلور
تا که بُگشاید مَگر دَر، شاهِ عشق  -  یوسف گم‌گشتۀ در راهِ عشق

اندر این باغ بلورینِ حضور – کرده پنهان چهره آن شهزادِ نور
تا غبار دیده‌ها منشیندش  -  تا مبادا کَس دل‌آرا بیندش

بی‌حضور او جهان در تاب‌وتب  -  جان عاشق از فراق او به لب
هرچه می‌کوبد بر این در بی‌قرار  - پاسخ آید انتظار و انتظار   

دل به تنگ آمد خدا را انتظار – تا کجا ما را فراق روی یار؟
تا کجا ما را غم هجران او؟ -  تا کجا مردن در این خوش آرزو؟

ظلم شب تا کی به قوم آفتاب؟  -  تا کجا دیدار او جستن به خواب؟
تا کجا این آه جان‌سوز از نهاد؟ - ای شب هجران او مرگ تو باد

ای سحرگاه ظهور یار ما  -  گو خبرداری چه از دلدار ما؟
آن مسیحا در پی‌اش افتاده راه  - آن خدا را برده دل با یک نگاه

یوسف گم‌گشتۀ کنعان عشق  - آن امیر قوم شبگردان عشق
داغ زهرا بر دل شوریده‌اش -  او که خون‌دل چِکد از دیده‌اش

گو خبر از او چه داری، ای سحر -  قصد ان دارد کند ما را سفر ؟
او که باشد بر شقایق‌ها امام -  داغ او بر سینۀ عاشق مُدام

می‌شود آیا کند مهدی ظهور  -  روشن آرد دیدۀِ ما را به نور؟
او که گیرد خون زهرا انتقام  -    ای سحر ما را رسان بر او سلام

چَشمِ دل‌ها در پی‌اش مانده به دَر  -  بوسه زن بر خاک‌پایش ای سحر
بر دَرِ آن درگه وحدانیت  - سا به خاک‌پای او پیشانی‌ات

گو بر او که‌ی عرشیان را هم‌نشین  -    دورِ از یاران خدا را کَم نشین
قبلۀِ گم‌گشتۀ ما را در سَماء  -  یادی از یاران رنجورت نَما

شیعه عمری بی‌قرارت ای صنم    -  کُشت ما را انتظارت ای صنم
سینه‌هامان غرقِ خون از اشتیاق  -  طاق گشته، طاقت ما از فراق

جان به تن‌ها بی‌قراری می‌کند  - از فراغت بس که زاری می‌کند
عاشقانت را ز خود ای کرده دور -  غایبِ هَمّیشه اما در حُضور

یا بریز آن باده از ابریق عشق    - یا بزن گردن ز ما بر تیغ عشق
یا بِکُش ما را به تیغ عاشقی  -  یا مَکُن ما را دریغ عاشقی

بی تو ما را تا کجا این ماجرا  -  تا کجا آقا غریبی شیعه را
می‌زند دشمن به ما زخم‌زبان – کو شما را مهدی صاحب زمان؟

طَعنۀِ دشمن هلاکم می‌کند  -  سینه را از غُصّه چاکم می‌کند
حضرتا بس کن دگر ما را فراق  - خاک و خاکستر شدیم از سوز داغ

معجر افتادۀِ زهرا زِ سر  - گریه‌های بی‌صدایش تا سحر
کُشت ما را غُصۀِ آن میخ در  -  شیعه را این شام غربت کو سحر؟

ای ظهورت کُشته ما را در هوس    -بی تو دیگر برنمی‌آید نفس
داغِ دوری تو بر عُشّاق بس  - مهدیا بر شیعیان فریادرس

ای وجود تو پناه و پشتمان    - ظلم و بیداد سکندر کشتمان
چشممان تا کی به راهِ آمدن؟  -  دم ز داغِ دوریَ‌ات تا کی زدن؟

دل پریشانم ز مهدی بر ظُهور  - سینه‌ام از داغ ِ دردَش چون تَنور
شعله از دل میزند سَر پرشرار  - آتش اندر خرمن صبر و قرار

بر لب دریایِ دل‌تنگیِ او  - بر ظهور او نمایم آرزو
تا سحرگاهی بتابد شمسِ عشق  -  نالۀِ زینب بخیزد از دمشق

کآمد آن گیرنده ما را انتقام    - تا کند چون کربلا بر پا قیام
قلب زینب را کند پرشور و شین  -  بر لب او یا لثاراتَ الحُسین

های مردم بشنوید این مژده را  -  کو نماید زنده جان مرده را
از یمن ما را پیامی می‌رسد  - سربداران را امامی می‌رسد   

اندک‌اندک می‌رسد عید و بهار  -  از یمن آید شمیم وصل یار
  می‌رسد آخَر به پایان انتظار  -  بی‌قراران، می‌رسد ما را قرار

ای هزاران داده جانباز و شهید  -  بشنوید ای قوم عاشق این نوید
یوسف زهرا تباری می‌رسد  -  کربلا را شهسواری می‌رسد

منتقم بر خون زهرا می‌رسد  - یوسف گم‌گشتۀ ما می‌رسد
می‌شود ما را شب ظلمت سحر  -  بر ظهور یار ما آید خبر

یوسف زهرا به کنعان می‌رسد      -  چون علی ماهی خَرامان می‌رسد
می‌رسد آن مُنتقِم بر فاطمه -  تا دهد بر رنجِ شیعه خاتمه

غم مخور پیر خراسانیِ ما  - می‌رسد آن ماه نورانیِ ما
بیرق سبز ظهورش شد جلی  -  می‌رسد آن وارث خونِ علی

مژده یاران بوی مهدی می‌رسد  -  کربلا را بَسته عَهدی می‌رسد
مژده زهرا نور عِینش می‌رسد  -  یا لثاراتَ الحُسینش می‌رسد     

فاطمی آن یوسف حیدر تبار  - می‌رسد شهزادۀِ دُل‌دُل سوار
در کفش بگرفته مهدی ذوالفقار  -  تا بر آرد از سعودی‌ها دمار

تا بگیرد انتقام مرگ یاس  -  تا کند بر قاتل حیدر قصاص
آن مسیحا در رکابش می‌رسد  - آل زهرا آفتابش می‌رسد

شانه زهرا می‌زند گیسویِ او- می‌رسد از باغ نرگس بویِ او
ره بشویید عاشقان با آبِ عشق  -  می‌گشاید فاطمه آن باب عشق

جان فدا باید به استحباب عشق  - تا زند سر شیعه را مهتابِ عشق
می‌رسد آن آخرین ما را وَلی - مُنتقم بر فرق خون‌بارِ علی

کرده منزل در حریمِ کبریا    - چشم ما را خاک‌پایش توتیا
ای سحرگاه ظهورِ او بِیا  -  رو به پایان راه دورِ او بیا

ای پدیدار قبس در کوه طور  - صاحب انجیل و قران و زبور
بَسته بر ما ای درِ باغِ بُلور      - یا بِکُش ما را و یا او را ظُهور

به امید ظهور حضرت یار ....
منصور نظری

X Share

Telegram Stumble Upon Delicious

Whatsapp Digg Cloob