زیبا کلام:حرف من این است که اگر سردار سلیمانی یا احمدی نژاد کاندیدا شوند، شرایط انتخابات نظیر سال 84 و 88 خواهد بود.....

اقتصاد دولتی که فساد خیزترین نوع اقتصاد است ، در کشور ما در دام انگل ها و سموم کشنده ایی گرفتار امده است که مهم ترین این سموم نوع مدیریتی آن است .

مسوولان بدانند که این مردم همان یاوران روزهای سخت شما هستند. همان هایی هستند که با سختیهای بسیار در آزمون های بزرگ، سربلند بیرون آمدند و استحکام صندلی شما مدیون همین مردم است.

امیدوار هم هستم در یک سال باقی مانده با هماهنگی بیشتر، دولت به موفقیت های بیشتری دست پیدا کند. در دور دوم هم شاهد باشیم آقای روحانی با دولتی بسیار قوی تر و پشتوانه مردمی بیشتر برنامه های خود را پیش برد.

آوای رودکوف:خاطرات آزاده کهگیلویه و بویراحمدی با عنوان «فتاح» در محل کتابخانه آیت الله سیدکرامت الله ملک حسینی یاسوج رونمایی شد.

اصلاح‌طلبان و اصولگرایان در مرحله اول انتخابات به سهم نسبتا برابری از کرسی‌های مجلس رسیده‌اند و تلاش می‌کنند با جذب مستقل‌ها در فراکسیون بندی مجلس دهم اکثریت را داشته باشند.

صادق زیبا کلام:«محبوبیت روحانی همچنان باقی مانده است و شواهدی در دست نداریم که نشان دهد کسر قابل توجهی از 19 میلیون نفری که در سال 92 به ایشان رای دادند ناراضی هستند و اگر آقای روحانی در دور دوم نامزد شود به وی رای ندهند.»

در تمامی ۵ حوزه‌ای که نتایج انتخابات در آن تایید نشده است، نامزد اصلاح‌طلبان رای اول را آورده است.

بسیاری از اصولگرایان به همان میزان که رأی احمدی‌نژاد را می‌خواهند، خود وی را نمی‌‌خواهند!  به گزارش آوای رودکوف،صادق زیباکلام در یادداشتی در روزنامه شرق، در باره ورود یک احمدی نژادی به انتخابات ریاست جمهوری آینده نوشت: سؤال اساسی این است که چقدر احتمال چنین رویدادی در انتخابات سال آینده وجود دارد که یک جریان پوپولیستی علیه آقای روحانی به راه بیفتد و چهره رأس آن جریان، چه خود محمود احمدی‌نژاد و چه «احمدی‌نژاد» دیگری بتواند وارد صحنه شود؟ بسیاری از اصولگرایان به همان میزان که رأی احمدی‌نژاد را می‌خواهند، خود وی را نمی‌‌خواهند! برای بسیاری از اصولگرایان اگر یک معجزه‌ای می‌توانست اتفاق بیفتد که آنان می‌توانستند به آن حدود ١٠ میلیون رأی احمدی‌نژاد - بدون شخص احمدی‌نژاد- دست یابند، عالی می‌شد؛ البته فعلا اصولگرایان با مسئله گزینش احمدی‌نژاد خیلی فاصله دارند؛ اما با توجه به فقدان محبوبیت چهره‌های دیگرشان، هیچ بعید نیست یک روز مجبور شوند با وجود تمایل و حتی اعتقادات‌شان، بروند سمت احمدی‌نژاد؛ حتی اگر امروز او را نفی کنند.اگر عرصه کار و رقابت با روحانی بسیار حساس شود، شاید راهی برای آنان باقی نماند؛ البته در میان اصولگرایان شخصیت‌هایی هستند که تحت هیچ شرایطی (حتی خطر واگذاری مجدد پاستور به روحانی یا یک غیراصولگرای دیگر) حاضر نیستند با احمدی‌نژاد همکاری کنند. برای مثال افرادی مثل دکتر علی لاریجانی؛ اما برخی دیگر، به‌ویژه جبهه پایداری‌ها، ‌همچنان به احمدی‌نژاد به عنوان یک اسوه و یک قهرمان می‌نگرند و بالاخره تعداد دیگری مانند رهپویان و ایثارگران (علیرضا زاکانی و ...) حاضرند خبط و خطاهای گذشته او را فراموش کنند و یک بار دیگر با او دستِ دوستی و ائتلاف بدهند؛ بنابراین نفس وسوسه بازگشت به قدرت باعث می‌شود بسیاری از اصولگرایان بلاهای هشت سال احمدی‌نژاد، هم برای کشور هم برای خودشان را فراموش کنند و در برابر روحانی، حول احمدی‌نژاد بسیج شوند. اما مسئله مهم، شرایطی است که بازگشت احمدی‌نژاد را محتمل می‌کند. این شرایط عبارت‌اند از القای حساس عدم موفقیت در عملکرد چهارساله آقای روحانی. ارزیابی عملکرد روحانی در تجزیه‌وتحلیل نهایی در دو وجه خلاصه می‌شود: سیاسی و اقتصادی. وجوه سیاسی روحانی برای اقشار و لایه‌های تحصیل‌کرده‌تر جامعه مطرح است و وجوه اقتصادی نیز برای لایه‌های دیگر. آیا پیشرفت روحانی در عرصه سیاسی آن‌طور‌که انتظار می‌رفت بوده است. شاید بتوان گفت عمده‌ترینِ مکان دانشگاه‌های کشور بوده است. روحانی آن فضای امنیتی را که بعد از حوادث ٢٢ خرداد ٨٨ در دانشگاه‌های کشور به وجود آمده بود کاملا تغییر داده است. بسیاری از تشکل‌های مستقل دانشجویی ازجمله انجمن‌های اسلامی بعد از آن رویدادها تعطیل شدند و فقط برخی تشکل‌های خاص اجازه فعالیت در دانشگاه‌ها داشتند. به موازات این تحولات، صدها دانشجو به کمیته‌های انضباطی و سایر نهادهای مشابه احضار شدند یا از ادامه تحصیل برخی از آنها جلوگیری شد یا در بهترین حالت از آنان تعهد گرفته شد که وارد هیچ‌گونه فعالیت سیاسی و حتی صنفی نشوند. کمیته‌های انضباطی فضای سنگینی در دانشگاه‌ها برقرار کرده بودند و دانشجویان نگران بودند اگر در فعالیت‌های سیاسی و صنفی دانشجویی مشارکت کنند، ممکن است برای ادامه تحصیل در مقطع بعدی با مشکل «گزینش» روبه‌رو شوند. روحانی و وزارت علوم آن، آن فضا را به‌طورکلی از دانشگاه‌های کشور کنار زد. انجمن‌های مستقل دانشجویی البته به صورت محدود جان گرفته و به راه افتاده‌اند. کمیته‌های انضباطی به مقدار زیادی کم‌رنگ شده‌اند و دانشجویان، نگران ورودشان به مقاطع بعدی تحصیلی، به واسطه گزینش نیستند. وضع مطبوعات هم بالنسبه بهتر از دوران احمدی‌نژاد شده و در کل، فضای سیاسی کشور بازتر شده است؛ بنابراین اگرچه برخی خواسته‌ها برآورده نشده؛ اما به نظر می‌رسد که بتوان نمره قبولی به روحانی در «درس سیاسی» داد. پاشنه آشیل روحانی و چیزی که احتمال بازگشت «احمدی‌نژاد» را جدی می‌کند، اقتصاد است. وضع اقتصادی کشور آن‌گونه‌که باید مناسب نیست. اینکه چه میزان از این وضعیت ناشی از مدیریت دولت روحانی بوده بحث‌کردنی است‌؛ اما به‌هر‌حال وضع نامطلوب اقتصادی و تداوم آن باعث می‌شود احتمال برخاستن یک جریان پوپولیستی در طیف راست علیه روحانی جدی باشد. بدون ورود به جزء سیاست، کشور با چندین معضل اقتصادی اساسی روبه‌روست. بی‌کاری به بالای هفت میلیون رسیده. درِ کمتر خانواده‌ای را می‌توان گشود که در آن دست‌کم یک فارغ‌التحصیل بی‌کار نباشد. مشکل فقط بی‌کاری نیست. آنچه وضعیت را وخیم‌تر می‌کند آن است که و هیچ روزنه‌ای در انتهای تونل بی‌کاری به چشم نمی‌خورد. دولت یازدهم سال ٩٤ را با شش میلیون بی‌کار آغاز کرد و در پایان این سال رقم بی‌کاری بعضا بالای شش میلیون رفته بود و چشم‌انداز چندانی هم برای سال ٩٥ به چشم نمی‌خورد. بگذارید این‌گونه بگویم: هیچ دلیل موجه یا واقع‌بینانه‌ای وجود ندارد که امیدوار باشیم یک درصد قابل‌توجهی از این هفت میلیون در سال ٩٥ برای‌شان کار پیدا خواهد شد. رکود، معضل بعدی یا در حقیقت مادر همه مشکلات اقتصادی‌مان است. مانندِ بی‌کاری، نمره دولت روحانی در به‌چالش‌کشیدن رکود خیلی درخشان نبوده و واقع‌بینانه گفته باشم، او در درس «خروج کشور از رکود» نمره بالایی نگرفته است. برای نشان‌دادن رکود نیازی به این نیست که انسان کارشناس اقتصادی باشد. بسیاری از صنایع کشور انبارهای‌شان پر از محصولات و تولیدات‌شان است و هیچ روزنه‌ای هم برای فروش‌شان وجود ندارد؛ زیرا خیلی از صنایع کشور به جای سه شیفت، دو شیفت یا حتی یک شیفته دارند کار می‌کنند؛ چون خریداری برای تولیدات‌شان وجود ندارد. درواقع آمار بالای بی‌کاری دلیل دیگری مبنی بر وجود رکود است. بزرگ‌ترین صنعت کشور، ساختمان است و کیست که نداند ساختمان یا مسکن در یک رکود بی‌سابقه به سر می‌برد. اگر همچنان مقامات دولتی درصدد انکار رکود یا کم‌اهمیت جلوه‌دادن آن باشند، می‌توان همچنان دلیل دیگری ارائه داد. بودجه عمرانی مصوب کشور برای سالی که گذشت (٩٤) بالغ بر ٤٧ هزار میلیارد تومان بود. در شش‌ماهه اول سال ٩٤ فقط هشت‌هزارو ٦٠٠ میلیارد تومان از این بودجه تخصیص پیدا کرد؛ یعنی کل اعتبارات عمرانی که در شش‌ماهه اول سال ٩٤ هزینه شد، هشت‌هزارو ٦٠٠ میلیارد تومان بود؛ حتی اگر فرض بگیریم در شش‌ماهه دوم در خوش‌بینانه‌ترین حالت، همین مقدار هزینه شود، در آن صورت کل بودجه عمرانی تخصیص‌یافته در سال ٩٤ اندکی بیشتر از ١٧ هزار میلیارد تومان نمی‌شود. چرا به جای ٤٧ هزار میلیارد تومان برای بودجه‌های عمرانی کشور در سال ٩٤، دولت کمتر از نصف آن را تأمین کرده است؟ پاسخ به این سؤال ما را می‌رساند به معضل اقتصادی دیگر دولت روحانی: نداشتن نقدینگی! با وجود دریافت بخشی از پول‌های بلوکه‌شده ایران در یکی، دو ماه پایانی سال ٩٤، دولت روحانی با میراث مانده از دولت احمدی‌نژاد، به‌شدت به پیمانکاران بدهکار است و پول هم ندارد. همان‌طورکه همه ما وقتی بدهکار هستیم و مقروض، از خیلی از برنامه‌های دیگرمان صرف‌نظر می‌کنیم، دولت یازدهم نیز مجبور شده تا برای انجام خیلی از برنامه‌هایش دست نگه دارد. اینکه به جای ٤٧ هزار میلیارد تومان بودجه عمرانی، کمتر از ٢٠ هزار میلیارد تومان هزینه می‌کند، به دلیل آن است که دولت پول ندارد. کمتر سازمان، نهاد، بنیاد، اداره، پیمانکار، تولیدکننده، توزیع‌کننده و ... را می‌توان سراغ گرفت که از دولت طلبکار نباشد؛ حتی برخی سازمان‌ها و وزارتخانه‌های دولتی در پرداخت حقوق و مزایا و اضافه‌کاری به کارکنان‌شان با مشکل روبه‌رو هستند. دکتر طیب‌نیا، وزیر اقتصاد و دارایی، اواخر سال گذشته اعلام کرد دولت بیش از ٥٠٠ هزار میلیارد تومان بدهی دارد. نیاز به گفتن نیست که با این بدهی سنگین، انتظار سرمایه‌گذاری و ریخت‌وپاش برای کارهای عمرانی و توسعه و در نتیجه خروج از رکود و ایجاد اشتغال، یک حسرت و آرزو بیشتر نخواهد بود؛ حتی با نرخ تورم رسمی اعلام‌شده در حدود ١٥ درصد، دولت رسما اعلام کرده ایجاد یک شغل جدید بین ٣٠ تا ٥٠ میلیون تومان هزینه دارد. می‌‌توانیم ضرب و تقسیم کنیم که برای شاغل‌شدن هفت میلیون نفر، چطور دولت باید هزینه کند. از سوی دیگر هیچ چشم‌اندازی هم برای افزایش قیمت نفت در بازارهای جهانی مجسم نمی‌شود. اگر آهسته‌ترشدن رشد اقتصادی چین که از اواخر سال ٩٣ اتفاق افتاد، ادامه پیدا کند، همچنین صادرات نفت شیل آمریکا و بالاخره رکود نسبی فعلی اقتصاد جهانی، ‌در آن صورت نه‌تنها چشم‌اندازی برای بالارفتن بهای نفت در سال ٩٥ وجود ندارد؛ بلکه ممکن است از ٣٠ دلار فعلی هم پایین‌تر بیاید و به ٢٥ دلار در هر بشکه هم برسد؛ یعنی کمتر از یک‌سوم متوسط صنعت نفت در دوران «احمدی‌نژاد»؛ البته دولت تأکید می‌کند ما برای نفت بشکه‌ای ٢٠ دلار هم خودمان را آماده کرده‌ایم یا برخی دیگر از مسئولان شعار «اقتصادی بدون نفت» می‌دهند؛ اما در عمل وقتی درآمدهای ارزی دولت کاهش پیدا می‌کند، از یک سو هزینه‌هایی مانند بهداشت و درمان، آموزش‌وپرورش، سرمایه‌گذاری‌های سنگین توسعه، بودجه‌های عمرانی و ... خود را نشان می‌دهد و بودجه‌ این بخش‌ها هم ناگزیر کاهش پیدا می‌کند و از سوی دیگر، بدهی‌های دولت زیادتر می‌شود و بالاخره آمار بی‌کاران هم نه‌تنها پایین نمی‌آید، بلکه بالاتر هم می‌رود. همه اینها یک طرف، پرداخت یارانه فله‌ای به نزدیک به ٧٥ میلیون نفر هم یک طرف. از میان همه مصیبت‌های دو دوره ریاست‌جمهوری احمدی‌نژاد، پرداخت یارانه فله‌ای از همه بدتر بود. در طول تاریخ اقتصادهای مدرن، از انقلاب صنعتی در قرن هجدهم به این سو، چنین پدیده‌ای سابقه نداشته است که یک دولت، به این صورت به همه مردمش، یک مقدار ثابت در ماه بپردازد. خانواده‌ای که درآمدشان در ماه ٥٠٠ یا یک میلیون تومان است، به اعضای آن ٤٥هزارو ٥٠٠ تومان پرداخت می‌شود و خانواده‌ای هم که درآمد آنها سه یا پنج میلیون تومان در ماه است، همان مبلغ را دریافت می‌کنند. چنین پدیده‌ای از زمان «آدام اسمیت» تاکنون بی‌سابقه بوده است. در اینکه درصد قابل‌توجهی، ازجمله در روستاها و اقشار و لایه‌های شهری که درآمدی ندارند، یارانه برای‌شان اهمیت دارد، تردیدی نیست؛ اما سؤال اساسی این است که در مقابل آن درصدی که دریافت یارانه برای‌شان بسیار مهم است، چه درصدی این مبلغ برای‌شان عددی و رقمی نیست؟ و بدبختی آن است که در وضعیت فعلی، آنان که واقعا مستحق دریافت یارانه هستند، ناراضی هستند -چون مبلغ یارانه‌های نقدی خیلی کم است- هم میلیون‌ها نفر که نباید یارانه بگیرند و آن را دریافت می‌کنند هم مانند آنها از این مبلغ راضی نیستند! در جوامع توسعه‌یافته به کسانی که نیاز ندارند، یارانه نمی‌دهند و در مقابل، بخشی از آن را می‌دهند به افرادی که واقعا کم‌درآمد هستند، بخشی دیگر را صرف بهداشت و درمان، آموزش‌وپرورش، محیط زیست، توسعه حمل‌ونقل عمومی، ایجاد رفاه بیشتر و ... سایر امور عام‌المنفعه می‌کنند. ما به همه یارانه می‌دهیم. به کسی که خیلی بیشتر از ٤٥هزارو ٥٠٠ تومان نیاز دارد، همین مقدار را می‌دهیم و به کسی هم که اصلا نیاز ندارد باز همین مقدار را می‌‌دهیم. در اواخر سال ٩٤، پرداخت یارانه به مرز ماهی چهار هزار میلیارد تومان در ماه رسید؛ یعنی پنج ماه بودجه یارانه، برابر است با کل بودجه عمرانی در سال ٩٤. یا برای آنکه متوجه شویم یک ماه پرداخت یارانه چه میزان است، آن را می‌توانیم با بودجه سالانه محیط زیست هم مقایسه کنیم که سال گذشته ٢٧٤ میلیارد تومان بود.

یک فعال سیاسی اصلاح طلب، چرایی تاکید اصلاح طلبان برای حمایت از علی لاریجانی برای ریاست مجلس دهم را تشریح و تاکید کرد که اصولا حضور محمدرضا عارف برای مجلس، برای پی گیری استراتژی بزرگتری می باشد.چرایی دلیل اصرار اصلاح‌طلبان بر ادامه ریاست لاریجانی بر مجلسبه گزارش پایگاه خبری آوای رودکوف  به نقل از شفاف، فیاض زاهد با تاکید بر این که فضای سیاسی کشور ایجاب می کند که علی لاریجانی شانس بیشتری برای ریاست مجلس دهم داشته باشد، اظهار داشت: با توجه به موانع و مشکلاتی که در مجلس خواهد بود بهتر است ریاست مجلس با یکی از برجسته ترین نمادهای اصلاح‌طلبی یعنی آقای دکتر عارف نباشد تا هزینه ناکارآمدی که ایجاد می‌شود به پای اصلاح‌طلبان نوشته نشود. من بعید می‌دانم که جریان افراطی به راحتی اجازه دهد نمایندگان اصلاح‌طلب در مجلس و دولت آقای روحانی به راحتی در راستای پیشبرد برنامه‌هایشان عمل کنند. همچنین از آنجایی که به نظر می‌آید رفتن آقای دکتر عارف به مجلس برای استراتژی بزرگتری طراحی شده است، باید تلاش کنیم که شخصیت ایشان حفظ شود و در زمین نامناسبی از ایشاان استفاده نکنیم. اگر اکثریت و غالب نمایندگان مجلس دهم از جریان اصلاح‌طلب بودند، ماجرا فرق می‌کرد و من معتقد بودم آقای عارف بهترین و نخستین گزینه برای ریاست مجلس است اما رصد شرایط موجود این امکان را به شدت پایین می‌آورد. وی در ادامه در توضیح استراتژی بزرگتر برای محمدرضا عارف گفت: آقای عارف به طور طبیعی ذخیره جریان اصلاحات برای انتخابات ریاست جمهوری پس از دو دوره آقای روحانی است. لذا از هر حرکت یا اقدام نسنجیده‌ای که منجر به افزایش کاهش اعتماد عمومی و قدرت اجماع آفرین ایشان در میان اصلاح‌طلبان و افکار عمومی شود باید پرهیز کرد. باید با برندی که به نام عارف ساخته شده و در تهران مورد اعتماد مردم قرار گرفته به شکل هوشمندانه‌ای رفتار کرد و خود ایشان، ما و اطرافیان ایشان باید بسیار دقت کنیم که به این برند آسیب نرسد. بعضی وقت‌ها برای یک برند مشهور و برجسته مهم پیشروی نیست بلکه مهم حفظ آن منصب و منزلتی است که در بین افکار عمومی به دست آورده است و البته این کار راحتی نمی‌تواند باشد. این فعال سیاسی اصلاح طلب در ادامه با تاکید بر این که علی لاریجانی امروز علی لاریجانی برنامه هویت و چراغ نیست، از تغییر لاریجانی سخن به میان آورد و تاکید کرد :قدرت چانه زنی که آقای لاریجانی با جناح راست و مقامات عالی رتبه کشور دارد به نظر می‌رسد از قدرت آقای عارف بالاتر باشد، چه بسا بخش‌هایی از دولت هم تمایل داشته باشند که در شرایط جدید با آقای لاریجانی درباره چگونگی هماهنگی تفاهم میان دو قوه مقننه و مجریه عمل کنند. اگر ما 20 یا 30 کرسی بیشتر در مجلس به دست می‌آوردیم، آن موقع می‌توانستیم با اطمینان خاطر درباره ریاست آقای عارف در مجلس دهم سخن بگوییم. وی همچنین با عارف توصیه کرد:اگر ایشان به هردلیلی برای ریاست مجلس شورای اسلامی کاندیدا نشدند یا انتخاب نشدند، که در قامت یک نماینده تهران باقی بمانند و مسئولیت‌هایی مثل نایب رئیسی یا هیات رئیسه را نپذیرند. من بر این نکته تاکید می‌کنم چون رعایت نکردن آن به جایگاه ایشان لطمه خواهد زد. ایشان فقط باید ردای ریاست فراکسیون یا جریان اصلاح‌طلب در مجلس را عهده دار شوند که خودش به معنای رئیس مجلس در سایه است و منزلت آن از هیات رئیسه بسیار بالاتر است. زاهد در ادامه در پاسخ به این پرسش که «آیا چنین لاریجانی‌ای می‌تواند اصلاح‌طلب هم بشود؟»، گفت: همه چیز ممکن است، اما بخشی از کنش آقای لاریجانی الان آشنایی و مواجهه با واقعیت‌هایی است که در عرصه زندگی و مناسبات اجتماعی وجود دارد، بخشی به دلیل نقشی است که ایشان در زمینه برجام ایفا کرده است. بخشی هم به دلیل هشیاری سیاسی علی لاریجانی است. بخش سوم این است که چه دیدگاه‌هایی امروز در افکار عمومی خریدار دارد. بخش چهارم این مربع هم شکاف بود که میان جریان پایداری و احمدی نژاد به وجود آمد. بررسی ابعاد چهارگانه این مربع نشان می‌دهد که علی لاریجانی کنونی بسیاری می‌تواند شخصیت بسیار قابل احترامی برای انجام برخی از کنش‌های سیاسی ائتلافی با اصلاح‌طلبان باشد. منتها برای تبدیل شدن به یک چهره اصلاح‌طلب که از نظر تئوری و پراتیک و فلسفی بتواند با ماهیت اصلاح‌طلبی هماهنگی داشته باشد فاصله زیادی دارد، همانطور که شخصیت‌هایی مثل آقای ناطق نوری هم در همین ممیزات هستند.

آوای رودکوف :حسین موسویان از اعضای تیم پیشین هسته ای ایران و از نزدیکان دولت یازدهم در تحلیلی نوشت:با ترکيب فعلي مجلس جديد ميتوان با اعتماد گفت که تقريبا تمامي نماينده گان مجلس جديد وفادار به مقام رهبري ايران هستند

در مدت اخیر، برخی سیاسیون، خود را معتدل و میانه‌رو و مخالفان خود را تندرو و افراطی معرفی کرده‌اند و با تکرار این ادبیات، در پی تخریب وجهه طیف انقلابی و حزب‌اللهی کشور هستند. رهبر معظم انقلاب در دیدار دیروز خود این رفتار اشتباه را تقبیح کردند

یکی از چهره های شاخص کهگیلویه و بویراحمد از نامزدی مجلس دهم در حوزه انتخابیه تهران،ری و شمیرانات انصراف داد. متن انصراف  نصر عزیزی به شرح زیر است: به استحضار برادران و خواهران گرامی میرساند؛بر اساس پیمانی که بر مبنای اعتقادی و ایفای وظایف سیاسی و ارزشگرایی تکلیفی از طرف حزب موتلفه اسلامی برای حضور در انتخابات بعهده گرفته و همراه و همگام با جمعی از شخصیت های انقلابی و اصولگرا در حوزه تهران ثبت نام نمودم ،پس از تعیین فهرست اصولگرایان و اتحاد و ائتلاف ستودنی جریان های اصولگرایی ،خود را متعهد و مقید به میثاق نامه همراهی و همگرایی دانسته و همه تلاش هاباید معطوف به توفیق و پایداری این اتحاد ولایی و سیاسی باشد. لذا بنا به راهبرد یک صدا و یک فهرست، اینجانب انصراف خود را از حضور در انتخابات اعلام و همه با هم با ید واحد و با توکل حق مدارانه به فهرست اصولگرایان رای میدهیم. بر این اساس مراتب سپاسگزاری و قدر دانی خود را محضر همه دوستان ،آشنایان شخصیت های ارزشمند،علما ،طلاب راهنما،جمع ایثارگران،سازمان متشکل زاگرس نشینان و بخصوص همه هم استانی های نخبه و گرانقدر و عزیز و تاثیر گذار و مشورت دهنده مقیم مرکز و سایر دوستان همراه از سایر استان ها تقدیم و انشاء الله مورد رضایت حضرت ولی عصر (عج)و مقام عظمای ولایت باشد. برادر شما نصر عزیزی

اطمینان قاطبه مردم کهگیلویه بزرگ و نوید بخش روزهای روشن و گذار از دوران سیاه و تاریک گذشته می باشد

آوای رودکوف: مردم غیور و انقلابی کهگیلویه و بویراحمد در پاسداشت سی و هفتمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی و جشن این پیروزی بزرگ ندای الله اکبر را در شب 22 بهمن ماه طنین انداز کردند

آوای رودکوف:فرماندار بویر احمد  با صدور پیامی شهادت اولین شهید مدافع حرم از کهگیلویه و بویراحمد «شهید سردار ستار اورنگ» را تسلیت گفت

نگارنده معتقد است که عدم مشارکت دکتر احمدی نژاد و به تبع آن جریان ایشان در دهمین دوره انتخابات مجلس دهم ناشی از توجه و انتخابی عقلانی از سوی ایشان است

زارعی خود را نوکر مردم میداند و تمام قد تمام فشارها، تخریب ها و تحریف ها را به جان خرید تا در پیشگاه مردم شرمنده نباشد، هرچند که وجود نقایصی در حوزه نمایندگی مجلس طبیعی است

با نزدیک شدن به روز هفتم اسفند و پس از اعلام نتایج بررسی صلاحیت نامزدهای انتخاباتی توسط هیأت‌های نظارت به تدریج تکلیف جناح‌بندی‌ها و لیست‌های انتخاباتی مشخص شده هر چند هنوز ابهامات و پرسش‌های مختلفی در این زمینه باقی مانده است. به گزارش پایگاه خبری آوای رودکوف به نقل از  ایسنا، با نزدیک شدن به روز هفتم اسفند و پس از اعلام نتایج بررسی صلاحیت نامزدهای انتخاباتی توسط هیأت‌های نظارت به تدریج تکلیف جناح‌بندی‌ها و لیست‌های انتخاباتی مشخص شده هر چند هنوز ابهامات و پرسش‌های مختلفی در این زمینه باقی مانده است. شورای نگهبان اعلام کرده که احتمالاً 15 درصد از کسانی که توسط هیأت‌های نظارت رد صلاحیت شده‌اند، در نهایت تأیید خواهند شد. با این وجود جناح‌های سیاسی کشور تا حدود زیادی متوجه شده‌اند که با چه مهره‌ها و در چه صحنه‌ای با رقبای خود رقابت خواهند کرد. بر اساس اخبار موجود انتخاباتی اصولگرایان که با کمبود مهره مواجه نیستند و تقریباً‌ تمام اعضای اصلی آن‌ها تأیید صلاحیت شده‌اند با دو لیست در انتخابات شرکت می‌کنند. در مقابل اصلاح‌طلبان در تهران فقط چهار نامزد شناخته شده دارند و به امید تأیید صلاحیت 120 چهره شناخته شده دیگر خود در شورای نگهبان هستند. این در حالی است که اصولگرایان در شورای ائتلاف اصولگرایان لیست 180 نفره از نامزدهای خود را تهیه کرده و این لیست را تا نیمه بهمن به 30 نفر می‌رسانند. رهروان ولایت هم جدا از بدنه اصولگرایی در حال تهیه لیست خود هستند. جریان اعتدال نیز که حزب اعتدال و توسعه حزب شاخص آن است وضع چندان بهتری نسبت به اصلاح‌طلبان ندارد. به گونه‌ای که از حدود 340 نفری که از این حزب در سراسر کشور ثبت‌نام کردند و فقط حدود 30 نفر تأیید شده‌اند. در ادامه گمانه‌زنی‌ها درباره جناح‌بندی‌ها، لیست‌های انتخاباتی و سرلیست‌های انتخاباتی به شرح زیر ارائه می‌شود: 1- شورای ائتلاف اصولگرایان این شورا با حضور حداکثری گرایش‌های اصولگرایان تشکیل شد و احزاب و تشکل‌هایی از قبیل موتلفه اسلامی،‌ جبهه پایداری، ایثارگران، آبادگران، رهپویان، یکتا و جبهه پیروان خط امام (ره) و رهبری و جامعه اسلامی مهندسین از مهمترین عناصر این شورا هستند. شورای ائتلاف لیستی 180 نفره از اصولگرایان را تهیه کرده و با رایزنی به دنبال تهیه لیست نهایی خود است. لیست این شورا به احتمال بسیار زیاد به تأیید جامعه روحانیت مبارز و ریش‌سفیدان اصولگرا می‌رسد. این احتمال وجود دارد که غلامعلی حدادعادل در لیست این جریان باشد. هر چند که چهره‌های کهنه‌کارتری از حدادعادل مانند محمدنبی حبیبی و اسدالله بادامچیان نیز دراین لیست حضور دارند اما حداد عادل این امتیاز را داشته که در دوره‌های اخیر در مجلس حضور داشته باشد و در این سال‌ها نسبت به حبیبی و بادامچیان فردی رسانه‌ای‌تر و شناخته‌تر شده‌ای باشد. حداد عادل در حال حاضر سخنگوی شورای ائتلاف است و فعالیت رسانه‌ا ی پررنگی هم در ماه‌ اخیر داشته است. 2- فراکسیون رهروان ولایت رهروانی‌ها از جمله اصولگرایانی هستند که به شورای ائتلاف اصولگرایان نپیوستند. درباره این جدایی از سویی رهروانی‌ها مدعی هستند که از آنها برای حضور در شورای ائتلاف دعوت نشده است و در آن سو شورای ائتلاف بیان می‌کند که فقط از احزاب و تشکل‌های سیاسی دعوت کرده و رهروان فقط یک فراکسیون در مجلس است اما در پس این اظهارات یک دلیل برای جدایی رهروان از شورای ائتلاف وجود داشت و آن هم ناراحتی علی لاریجانی از پایداری‌ها و عدم تمایل او برای ائتلاف با آنهاست. به تبعیت علی لاریجانی، فراکسیون رهروان نیز که از حامیان رئیس مجلس محسوب می‌شود به شورای ائتلاف وارد نشد و به گفته اعضای هیأت رئیسه خود، در حال تهیه لیستی جداگانه است. ریاست فراکسیون رهروان بر عهده جلالی است و او به سفارش لاریجانی در انتخابات شرکت کرد. بنابراین احتمالاً جلالی در لیست فراکسیون رهروان باشد. البته اگر او در حوزه تهران باقی بماند و در روزهای آینده حوزه انتخابیه خود را تغییر ندهد. البته لیست رهروان و شورای ائتلاف می‌تواند دارای اشتراکاتی هم باشد اما رصد اخبار انتخاباتی نشان می‌دهد که اصولگرایان در تهران با دو لیست اصلی حضور می‌یابند. 3- اصلاح‌طلبان اصلاح طلبان مشتاقانه وارد انتخابات دهمین دوره مجلس شورای اسلامی شدند و در تهران بیش از 120 چهره شناخته شده خود را به عرصه انتخابات وارد کردند، اما از این تعداد فقط 4 نفر در تهران تأیید صلاحیت شدند. استراتژی اصلاح‌طلبان هم در برابر رد صلاحیت‌ها تعامل با شورای نگهبان و استفاده از ظرفیت‌های موجود قانونی است و نیم نگاهی هم به رایزنی رئیس جمهور با شورای نگهبان دارد، اما با این وجود خوب می‌دانند که مهره‌های تأثیرگذار کافی برای بستن لیست خود در تهران را نخواهند داشت. محسن رهامی از اعضای شورای سیاست‌گذاری اصلاح‌طلبان تأیید کرده است که اصالح‌طلبان حتماً لیست انتخاباتی ارائه خواهند کرد. وی با اشاره به اینکه اصلاح‌طلبان در شرایط فعلی نامزدهای درجه 2 و 3 تأیید صلاحیت شده در تهران دارند اظهار کرده است که اولویت اصلاح‌طلبان تلاش برای تأیید صلاحیت چهره‌های اصلی آنهاست. رهامی در پاسخ به این پرسش که آیا احتمال تهیه لیست مشترک با طرفداران دولت وجود دارد، می‌گوید: اولویت ما حضور اصلاح‌طلبان کلیدی است، اما اگر دست ما از آنها کوتاه شد، در برابر تندروها از معتدلین حمایت می‌کنیم. در ماه‌های گذشته اصلاح‌طلبان بارها تمایل خود را برای ائتلاف با حامیان دولت و مشخصاً حزب اعتدال و توسعه بیان کردند که جواب مشخصی از سوی آنها دریافت نکرده‌اند. بنابراین، درباره لیست انتخاباتی اصلاح‌طلبان دو احتمال وجود دارد؛ اول اینکه لیست آنها فقط شامل اصلاح‌طلبان باشد یعنی اصلاحات از مهره‌های درجه 2 و 3 خود که برای مردم شناخته شده نیستند استفاده کند. شاید حمایت سیدمحمد خاتمی و بزرگان اصلاحات از این لیست موجب رأی‌آوری این مهره‌ها شود و سرلیست اصلاحات نیز محمدرضا عارف رئیس شورای سیاست‌گذاری اصلاح‌طلبان خواهد بود. احتمال دوم این است که در روزهای آینده لیست مشترکی را با اعتدال‌گرایان ارائه کنند که در این شرایط تکلیف سرلیست نامشخص است. اعتدال و توسعه (حامیان دولت) هر چند عزم حامیان دولت برای حضور پررنگ در مجلس دهم جزم شده بود اما ‌آنها نتوانستند تأیید بیش از 30 نفر از اعضای خود را در سراسر کشور به دست آوردند، بنابراین آنها هم مثل اصلاح‌طلبان در بستن لیست خود در تهران دچار چالش شدند. در این چند ماه اصرار اصلاح طلبان برای ائتلاف با اعتدال‌گرایان با سکوت و جواب سربالای آنها مواجه شد. در این بین حتی احتمال ائتلاف اعتدال‌گرایان و حامیان دولت با طیف نزدیک به علی لاریجانی یعنی رهروان ولایت نیز به گوش رسید که اعتدال و توسعه این اخبار را نه تأیید کرد و نه تکذیب. به نظر می‌رسد عدم بیان شفاف مواضع اعتدال و توسعه برای ارزیابی شرایط نهایی جناح‌های سیاسی و سنجیدن وزن اصلاح‌طلبان و رهروانی‌ها باشد. برای لیست انتخاباتی حزب اعتدال و توسعه نیز سه احتمال وجود دارد: 1- ارائه لیست مشترک با اصلاح طلبان، 2- ارائه لیست مشترک با رهروان ولایت، 3- ارائه لیست مشترک. تکلیف سرلیست در هر سه حالت هنوز نامشخص است. اعتدال و توسعه پیش از این اعلام کرده بود که فاطمه هاشمی سرلیست آنها خواهد بود اما صلاحیت فاطمه هاشمی تأیید نشد و او اعتراضی هم به این مسأله نکرد و از عرصه انتخابات خارج شد. اخباری دیگری هم درباره تعیین سرلیست اعتدال و توسعه شنیده نشده است. بنابراین در پایان می‌توان گفت لیست‌های احتمالی انتخابات دهمین دوره مجلس شورای اسلامی در تهران عبارتند از: 1- لیست شورای ائتلاف اصولگرایان (سرلیست: غلامعلی حداد عادل) 2- لیست رهروان ولایت (سرلیست: کاظم جلالی) 3- لیست اصلاح‌طلبان (سرلیست: محمدرضا عارف) 4- لیست مشترک اصلاح‌طلبان و حامیان دولت (سرلیست: نامشخص) 5- لیست مشترک حامیان دولت و رهروان ولایت (سرلیست: نامشخص) 6- لیست حزب اعتدال و توسعه (سرلیست: نامشخص)

آوای رودکوف-مدیرکل حفظ آثار و نشر ارزش های دفاع مقدس کهگیلویه و بویراحمد گفت:اجلاسیه شهدا برای اولین بار در مهرماه سال اینده در این استان برگزار خواهد شد